Steve Hill – Solo Recordings Volume 3
Release datum: 4 maart 2016. Eigen beheer
Tekst: Patrick Struijker Boudier (http://twitter.com/p_okee)
Solo Recordings Volume 3, opvolger van Solo Recordings, Vol. 2 uit 2014, is een hard hitting bluesrock-plaat die zwaar dreunend uit de boxen schalt. Vergeleken met zijn vorige plaat beroert de Canadese Steve Hill op dit album nog steviger de snaren.
Steve Hill toerde onder meer met BB King, Jeff Beck en Hubert Sumlin. Hij trad op op het Montreal Jazz Festival, het Ottawa Blues Festival, het Kitchener Blues Festival en nog veel meer. Zijn Solo Recordings, Vol. 1 (2012) won de beste Self-Produced CD bij de Memphis International Blues Challenge 2013, vijf awards op het jaarlijkse Lys Blues Awardgala in Quebec en ontving een Juno-nominatie voor Bluesalbum van het jaar. Voor opvolger Solo Recordings, Vol. 2. uit 2014 won hij een Juno Award, de belangrijkste muziekprijs van Canada. In januari 2015 ontving Hill vier Maple Blues Awards, waaronder Electric Act of the Year, gitarist van het jaar, producer of the Year en entertainer van het jaar.
“When I started the Solo Recordings projects four years ago, I had hopes that the songs and performances would resonate with my existing fan-base”, zegt Hill. “I am constantly trying to improve on the songs, both lyrically and technically, live and recorded, in order to keep the fans excited about my material and live shows. I feel that Solo Recordings Volume 3 is my best work yet and I am excited to present it.”
Steve Hill is een one-man band; hij zingt, speelt gitaar, en tijdens dit speelt hij met zijn voeten basdrum, snare drum, hi-hats en andere percussie. De Montreal Gazette noemde hem ‘de meanest gitarist van Canada’ en hoewel ik andere gitaristen uit Canada zeker niet tekort wil doen, is dat wel een constatering die ik onderschrijf na het beluisteren van Solo Recordings Volume 3. Hill scheurt smerig met zijn gitaar in opener Damned, laat zijn instrument gillen en brullen in Dangerous, is onheilspellend in het pompende Smoking Hot Machine, produceert een swamp-sound in Can’t Take It With You en tovert een bijna overstuurd geluid uit zijn gitaar in Walking Grave.
Niet dat het allemaal stevige bluesrock is. Slowly Slipping Away is een akoestische country-blues waarin Hill laat zien dat hij ook met ingetogen spel prima songs neerzet. Idem voor het sinister klinkende Troubled Times, het voortkabbelende Emily en het rustige Going Down That Road Feeling Bad. Op de plaat ook een aantal covers. Still A Fool & A Rollin Stone, onder andere opgenomen door Muddy Waters in 1950, is een niet zo subtiele bulldozer-versie die daardoor de spanning mist. Beter is Going Down That Road Feeling Bad, een schitterende versie van een Amerikaanse traditional die ook onder andere is opgenomen door Woody Guthrie en The Allman Brothers Band. Ook op het album: covers van Rollin en Tumblin & Stop Breaking down. Aardige versies met een stevige gitaar, maar helaas voor mij persoonlijk wat minder verrassend omdat deze nummers al vaker op een dergelijke manier op de plaat zijn gezet.
Afgezien van een paar mindere nummers is Solo Recordings Volume 3 wederom een uitstekende bluesrock-plaat. De meanest gitarist van Canada heeft weer een prima album afgeleverd.
1. Damned
2. Dangerous
3. Still A Fool & A Rollin Stone
4. Slowly Slipping Away
5. Rhythm All Over
6. Smoking Hot Machine
7. Troubled Times
8. Emily
9. Can’t Take It With You
10. Rollin & Tumblin / Stop Breaking Down
11. Going Down That Road Feeling Bad
12. Walking Grave
Website: www.stevehillmusic.com
We horen graag je mening! Voeg reactie toe