Recensie: Steve Hill – Solo Recordings, Vol. 2
Release datum: 2014. Eigen beheer
Tekst: Patrick Struijker Boudier (http://twitter.com/p_okee)
Kaal, klam en donker. De Canadese singer/songwriter Steve Hill gooit een stevige portie dreigende blues over de nietsvermoedende luisteraar heen op zijn cd Solo Recordings, Vol. 2. Wat betreft muzikale intensiteit vergelijkbaar met Daniel Norgren en Lightnin’ Guy.
Steve Hill (niet te verwarren met de Amerikaanse evangelist Steve Hill) toerde onder meer met Ray Charles, B.B. King, Hubert Sumlin en Jeff Beck. Hij heeft inmiddels meerdere albums uitgebracht. Zijn Solo Recordings, Vol. 1 (2012) won de beste Self-Produced CD bij de Memphis International Blues Challenge, vijf awards op het jaarlijkse Lys Blues Awardgala in Quebec en ontving een Juno-nominatie voor Bluesalbum van het jaar..
Opvolger Solo Recordings, Vol. 2. zou oorspronkelijk in de herfst van 2013 uitgebracht worden, maar werd uitgesteld tot dit jaar. Als goedmaker naar de fans bracht Steve in november 2013 Solo Recordings, Vol. 1½ uit: een EP met 4 tracks. Twee tracks daarvan – Go On en Long Road – staan ook op de nieuwe release Solo Recordings, Vol. 2. Long Road verscheen zelfs al eerder op de cd Devil at My Heels uit 2007. Hill zegt hierover dat de nieuwe versie dichterbij de manier staat hoe het oorspronkelijk geschreven was, omdat het zich ontwikkeld heeft vanuit een vroege akoestische versie.
http://youtu.be/9lFbpOWoFFI
Solo Recordings bevat acht eigen songs en drie covers, te weten Hate To See You Go (Little Walter), I Want You To Love Me (Muddy Waters) en Simple Things (Ray Bonneville). De cd (evenals volume 1) werd live opgenomen in de studio Hill niet alleen op gitaar en zang, maar ook op grote trom, percussieloops en wat hij nog meer kon doen zijn voeten op hetzelfde moment. Montreal Gazette noemde Hill ‘de gemeenste gitarist in Canada’ en wie de release beluistert kan dat alleen maar beamen. Dreigend, donker en kaal worden de 11 tracks de luisteraar in het gezicht (en de oren) gegooid). Een voorbeeld? Opener Still Got It Bad is klam en kreunt en snijdt met een striemende slide de woonkamer binnen. Hetzelfde laken een pak is The Collector waarin de slide piepend en brandend ademhaalt.
Stevige kost is ook de cover van Little Walter Hate To See You Go, die van Muddy Waters I Want You To Love Me en de eigen compositie Go On. Een straf aangezette gitaar waarbij de dreiging uit elke noot druipt. Never is Such A Long Time doet zelfs pijn vanwege de dreiging die het oproept. Maar Hill overtuigt ook in de ‘kleinere’ country-flavoured songs als Tough Luck, Long Road en Simple Things. Solo Recordings, Vol. 2 staat vol blues met een ongekende intensiteit. Donker, rauw, ruw. Maar verdomd, wat mooi.
1. Still Got It Bad
2. Slim Chance
3. Tough Luck
4. The Collector
5. Never is Such A Long Time
6. Hate To See You Go
7. Better
8. Simple Things
9. I Want You To Love Me
10. Go On
11. Long Road
Website: http://stevehillmusic.com/
We horen graag je mening! Voeg reactie toe