Steve Cropper – Fire It Up
Formats: LP/CD/Digital
Label: Mascot Label Group/Provogue
Release date: 23 April 2021
Te bestellen bij o.a. Bol.com
Tekst: Hans Wolven
Voor wie Steve Cropper helemaal niets zegt, is het aan te raden om even te kijken op Wikipedia. Dan zie je dat deze man zijn sporen in de muziek wel heeft verdiend. Deel uitmakend geweest bij Booker T and the M.G.’s, deel uitmakend geweest bij de Bluesbrothers en misschien heeft een enkeling van jullie wel eens gehoord van de Markeys. Of van Stax Records.
Binnen deze sfeer moet je de muziek van Steve Cropper proberen te plaatsen. Het is een mengeling van stijlen. De invloeden van de genoemde sfeer is duidelijk herkenbaar.
Zo begint het album met Bush Hog pt1.
Een instrumentaal begin. Een nummer waar ik persoonlijk de hammond partij in mis. Een intronummer dat wat mij betreft wat meer uitgebreid had mogen worden.
Fire it Up,
het titelnummer dat als nummer twee staat ingevuld op dit album heeft wat mij betreft zeker invloeden van Booker T. Maar ook van stevige Stax invloeden. En een hoog Bluesbrother gehalte. Zijn gitaarspel klinkt beter als zijn zang.
One Good Turn
Een slow tempo nummer komt gezien de zang wat beter uit de verf. Hier geen geforceerde stem, maar een stem die een ballad probeert te zingen.
I ‘m not haven it
Komt nogal imposant over. Een stevig ritme, een stevige zangpartij, die soms de bocht uitvliegt, maar toch een nummer waar een melodie in zit. Een echt Stax soundje.
Out of Love
Gaat relaxed van start. Hier laat Steve horen dat hij zijn stem wel kan beheersen en niet overstuurt. Ook lekker gitaarspel. Klinkt in zijn geheel niet verkeerd.
Far Away
Een nummer dat in het teken staat van zijn Markeys verleden. Zijn stem probeert hij in de lijn van John Mayall te sturen. En zijn gitaarspel soms in de buurt van Peter Green. Een stevig nummer dat het aanhoren zeker waard is.
Say you don’t know me
Had wat mij betreft zo uit de koker van de Bluesbrothers kunnen komen.
She’s so fine.
Een nummer dat ook weer zijn Stax invleoden heeft. Zeker gezien de bezetting, maar ook gezien het arrangement. Zijn stem schiet van hoog naar laag en volgens mij heeft hij veel geluisterd naar de zangpartijen van John Mayall.
Two Wrongs
Geeft je een inkijk hoe Steve Cropper tegen de blues aan kijkt. Een ballad waarin hij meer opzegt dan dat hij zingt. Toch heeft dit nummer wel iets. Ook door het onvoorspelbare arrangement. Hij gebruikt geen bestaande of oude licks.
Heartbrake Street
Een stevig nummer waarbij alle registers zijn open getrokken. Misschien wel twee blikken blazers, een enkele stevige drums een ingeblikte baspartij een extra versterker voor de zang en af en toe een gitaar. Maar wel een melodisch geheel. Jammer van de geforceerde stem.
The Go – Getter is gone
Klinkt wat bezetting precies hetzelfde als het vorige nummer. Stevig maar toch een ballad met inhoud. En gelet op de opbouw en de melodie is het zeker niet verkeerd.
Bush Hog 2
We komen weer uit bij waar dit album begon.
Maar nu met wat meer gitaarwerk. Het zou zomaar weer een intro kunnen zijn voor Booker T.
Als sluitstuk nog een Bush Hog, maar nu dubbel ingedubd. En nog wat meer gitaarklanken. Een bijzondere afsluiting van dit album.
Samenvattend is dit een album geworden dat zeker niet verkeerd is, maar soms wat te overstuurd. Gelet op de eigen nummers moet ik Cropper een compliment maken.
Zeker gelet op de gebruikte schema’s. En ik had wat meer gitaarwerk van hem verwacht. Een aanrader voor liefhebbers vanuit de Stax stal of vanuit de Bluesbrothers omgeving. Luisteraars die hier niets mee hebben kunnen dit album beter overslaan.
Wat een slechte recensie zeg. Duidelijk geschreven door iemand die niets van Steve Cropper af weet en al zijn informatie van Wikipedia haalt. Hij denkt o.a. dat Cropper zelf zingt op deze plaat, wat duidelijk niet zo is, “gelukkig niet” zoals Cropper zelf zegt, “want ik kan niet zingen”. De zanger is Roger C. Reale, overduidelijk een zwarte stem, dat moet je zo horen (en tevens iemand die het zeker niet nodig heeft om goed te luisteren naar John Mayall als zanger om bij hem de mosterd te halen….). Verder verwachtte de schrijver meer gitaarwerk… terwijl het handelsmerk van Cropper juist is: Less is more. Het gaat ‘m juist om de subtiliteit, waar Cropper meester in is. En dan zou het album ook nog “Overstuurd” zijn; overstuurd zijn in de muziekwereld betekent: te hard en daardoor vervormd geluid. Welnu, dat kan ik werkelijk nergens op de plaat ontdekken, sterker nog; het is een welhaast perfecte productie! Zo staan er nogal wat meer overbodige opmerkingen in de recensie. b.v. : “Say you don’t know me” had wat mij betreft zo uit de koker van de Bluesbrothers kunnen komen.” Tja, Steve Cropper was een Blues Brother, wat wil je nou? Enfin zo kan ik nog wel even doorgaan; maar ik denk resumerend, dat de schrijver beter wat meer research doet en wat meer naar serieuze muziek kan luisteren, vooraleer hij er een recensie over gaat schrijven.
Ger.