Recensie: SELWYN BIRCHWOOD – Don’t Call No Ambulance

[bol_product_links block_id=”bol_539575fba654e_selected-products” products=”9200000026838936″ name=”SelwynBirchwood” sub_id=”2014″ link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”0″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

Tekst: Rien Wisse

‘Er is niets dat mij zo opwindt als het wereldwijd presenteren van nieuw talent’, schreef Alligatorbaas Bruce Iglauer onlangs in een persbericht. Dat is eigenlijk
wat Alligator nu al zo’n 45 jaar doet. De carrières van debutanten of bijna debutanten
als Hound Dog Taylor, Son Seals, Lil’ Ed & The Blues Imperials, Michael Burks, JJ Grey & Mofro en Shemekia Copeland zouden zonder Alligator nooit in zo’n rap tempo van de grond zijn gekomen.
Recent contracteerde Alligator twee zangers/gitaristen wier reputatie lokaal al was gevestigd, maar het winnen van de International Blues Challenge in Memphis gaf hen het laatste zetje: Jarekus Singleton en Selwyn Birchwood. Twee vernieuwers, beide 29, die het moderniseren op een individueel verschillende wijze aanpakken. Jarekus schrijft teksten die zó op een hip-hop of rapplaat zouden passen. Bovendien slaat hij in zijn gitaarsoli steeds een weg in die averechts is van de bluestraditie. Selwyn daarentegen vernieuwt meer rechtstreeks vanuit de blueshistorie. Nadat hij had ontdekt dat de wortels van Jimi Hendrix in blues lagen, ging hij op zoek naar vroegere bluesgoden. Hij vond Albert en Freddie King, Albert Collins, Muddy Waters, Lightnin’ Hopkins en Buddy Guy, welke laatste hij noemt als zijn belangrijkste invloed. Bovendien bleek zanger/gitarist/lapsteelgitarist Sonny Rhodes zijn buurman te zijn en ook daarvan pikte hij, nadat hij als tweede gitarist was ingelijfd in diens band, een en ander op.
Birchwoods muziek doet denken aan de in rock gedrenkte voortzettingen zoals Buddy Guy en Luther Allison die jarenlang hebben geëtaleerd. Uitgebalanceerde
gitaarsolo’s, structuren met vaak een vierde of vijfde akkoordje erin. En uitsluitend zelfgeboetseerde songs, variërend van de net niet clichématige slowblues tot bluesrock, met teksten over onderwerpen als feestvieren, seks, alcoholisme en zelfdoding. Met zijn powervolle zang en zijn vrijwel ongelimiteerde gitaarspel zet hij zich met deze cd, die geen zwakke momenten kent, onvoorwaardelijk op de wereldkaart. Waarop Ospel, Raalte, Rotterdam en Peer hopelijk binnen een (dik)
jaar kunnen worden afgevinkt als podia waarop hij heeft gevlamd.

Tracks
Addicted
Don’t Call No Ambulance
Walking In The Lion’s Den
The River Turned Red
Love Me Again
Tell me Why
Overworked And Underpaid
She Loves Me Not
Brown Paper Bag
Queen Of Hearts
Falling From The Sky
Hoodoo Stew

Luister naar de album stream en (be)oordeel zelf …