Rory Gallagher – Notes From San Francisco
Format: CD – LP – Digital / Label: Universal Music
Releasedatum: 8 maart 2018
Tekst: Paul Op den Kamp
Onderdeel van de grote heruitgave campagne van dit jaar is dit album de jongste uit de reeks. Het verscheen voor het eerst in 2011. Samengebracht zijn een terzijde geschoven studio album en overgebleven live opnames. Beiden binnen een jaar opgenomen in San Francisco.
In de biografie die Marcus Connaughton, schreef over Rory Gallagher komt het niet uitgebrachte album aan bod. Geluidstechnicus Joe O’Herlihy vertelt dat de muzikanten na een slopende wereldtournee van 18 maanden direct de studio indook, gedurende de 6 weken werkten ze daar aan het album; In het voorjaar van 1978 kwamen ze terug voor het mixen van de liedjes. Op een avond besloot Rory het concert van Sex Pistols te bezoeken. De snelheid en energie van die punkband deed hem besluiten om te stoppen met de opnames, zijn band af te slanken tot een power trio en opnieuw te beginnen. Liedjes van het achtergelaten project belanden in een totaal andere versie op ‘Photo-Finish’.
Aan het einde van 1978 gaf hij met zijn nieuwe begeleidingsband een concert in San Francisco, dit concert werd opgenomen. Zij zijn op deze verzameling ook te vinden.
Het album kent een veel uitgebreidere instrumentarium dan gebruikelijk voor de albums van Rory Gallagher. Minder rauw maar wel mooi, de eigen stijl aangevuld met meer muzikanten. Het beste te vergelijken met ‘Street Legal’ van Bob Dylan uit hetzelfde jaar.
Of de keuze voor een ander soort muziek de invloed van producer Elliot Mazer, bekend van zijn werk met Neil Young en Linda Rondstadt is niet echt duidelijk. Of was dit een logische ontwikkeling in stijl die door Gallagher omvergeblazen werd door zijn keuze voor totale omwenteling. Terwijl hij in de jaren daarna juist veel baat zou hebben gehad aan een producer.
Onlangs schreef ik op deze website al een recensie over het live album ‘Stage-Struck‘, met opnames uit 1979. Mijn conclusie daarover was dat er veel te snel en hard wordt gespeeld waarbij Gallagher zich continu overschreeuwt; een zwakke plaat in het rijke werk van de gitarist.
Over de live opnames van een jaar eerder op dit album kan ik positiever zijn. Er wordt met veel meer dynamiek en aandacht gespeeld, ook wordt er gezongen in plaats van balorige pogingen tot hetzelfde. Qua meeslepende concertbeleving de echte knaller na ‘Live in Europe’ en ‘Irish Tour 1974‘. Leuk ook hoe Calling Card nu in een blues jasje gegoten wordt, op het gelijknamige album is het een swingende jazztrack.
Tijdens het luisteren van deze ‘Notes’ bekruipt mij het gevoel een gemiste kans te horen. Artiesten als Elvis Costello en Van Morrison zouden maar een jaar later goede sier maken met vergelijkbare muziek. Had dit album een grote Amerikaanse doorbraak kunnen betekenen? Dat het maximaliseren de succesvolle voortgang van de carrière had betekend in vergelijking met het zelfgekozen minimalisme? Dat de rijk in stijl geschakeerde laatste albums ‘Defender‘ en ‘Fresh Evidence‘ meesterwerken waren lijkt bewijs voor het laatste…..
Tracklist:
CD 1
01. Rue The Day
02. Persuasion
03. B Girl
04. Mississippi Sheiks
05. Wheels Within Wheels
06. Overnight Bag
07. Cruise On Out
08. Brute Force & Ignorance
09. Fuel To The Fire
10. Wheels Within Wheels (alternative version)
11. Cut A Dash
12. Out On The Tiles
CD 2
01. Follow Me
02. Shinkicker
03. Off The Handle
04. Bought And Sold
05. I’m Leavin’
06. Tattoo’d Lady
07. Do You Read Me
08. Country Mile
09. Calling Card
10. Shadow Play
11. Bullfrog Blues
12. Sea Cruise
Website: Rory Gallagher
We horen graag je mening! Voeg reactie toe