Rory Gallagher – Defender
Format: CD – LP – Digital / Universal Music
Releasedatum: 8 maart 2018
Tekst: Paul Op den Kamp
Nu is het alom bekend dat Rory Gallagher erg van spionageverhalen hield. Wie weet of hij van comics hield maar door de albumtitel moest ik denken aan The Defenders, de titel van een wat vergeten Marvel Strip serie. De groep helden onder leiding van Doctor Strange, Namor en De Hulk. Samen opkomend voor de zwakke en hulpeloze in de samenleving maar tegelijkertijd onzeker en zoekend zijn naar hun eigen rol in de wereld. Een van de weinige superhelden die met gevoelens uit bluesliedjes rondlopen. In dit clubje personages had Rory Gallagher genoeg onderwerpen gevonden voor liedjes. Omgedraaid was er voor de vele ongelukkigen, vijanden en paradijsvogels uit zijn teksten ook een plek geweest in de stripboekjes.
Misschien is een muzikant op een bepaalde manier een soort superheld, met zijn talent in staat om iets te doen dat niet iedereen zomaar kan. De verdediger uit de titel, een stem geven aan hetgeen dat ons in het dagelijks leven kwelt maar niet onder woorden kunnen brengen.
Het jaar 1987 waarin dit album verscheen een nieuw begin voor onze gitarist; zijn stijl van muziek maken kreeg aan het einde van het decennium meer aandacht. De interesse van het publiek verschoof na al het synthesizer en schoudervulling geweld waar die jaren om bekend staan terug naar wat doorging voor pure muziek. Artiesten als Robert Cray, Clapton, Bonnie Raitt, John Hiatt en Stevie Ray Vaughan kwamen in die jaren met succesvolle albums.
Of er nu sprake is van toeval of door het momentum dat was ontstaan, voor het eerst in vijf jaar nam Gallagher een nieuw album op. Met meer energie en ideeën sinds ‘Photo-Finish‘ van 9 jaar daarvoor.
Weg met het obligate harde volume en bijhorend ultrasnel tempo, op ‘Defender’ kwam de blues weer terug. Steviger dan op eerdere albums maar nu bereikt hij de muzikale wereld van John Lee Hooker en niet dat van Judas Priest. Voor de fan een verademing! De kleine uitstapjes naar de boogie en rockabilly op het album nodigen uit tot een klein dansje voor de cd- of lpspeler of welke apparaat je gebruikt om je muziek op af te spelen.
De stem van Gallagher springt er ook positief uit, je voelt de urgentie in zijn keel branden; de troubadour die verhalen te vertellen heeft. Dat er helemaal op het einde nog een akoestische gitaar voorbij komt doet het hart opveren. Het duistere Seven Days een ijzig verhaal van een man die op het punt staat een moord te plegen. Het aanslaan van de gitaar voelt als de schok van de bezongen elektrische stoel, de muzieknoten als verbeelding van de doodstraf.
Eigenlijk moet je dit album zien als een soort tussenfase. Langzaam wegglijdend van de verloren hardrock jaren en terug naar de soort muziek waarin hij excelleert. Het soort muzikale meesterschap waarmee hij begin jaren negentig nog een meesterwerk zou afleveren, het album ‘Fresh Evidence‘.
Tracklist:
01. Kickback City
02. Loanshark Blues
03. Continental Op
04. I Ain’t No Saint
05. Failsafe Day
06. Road To Hell
07. Doing Time
08. Smear Campaign
09. Don’t Start Me Talkin’
10. Seven Days
11. Seems To Me
12. No Peace For The Wicked
Website: Rory Gallagher
We horen graag je mening! Voeg reactie toe