RONNIE EARL & The Broadcasters – Father’s Day
Format: CD. Label: Stony Plain. Releasedatum: Vaderdag 2015 (21 juni 2015)
Tekst: Fons Delemarre
Ronnie Earl is een begenadigd gitarist, wat betreft zijn spel en klankleur sterk verwant aan Albert Collins. In zijn lange en indrukwekkende loopbaan heeft hij tietallen albums gemaakt en op zeer vele opnames van anderen meegespeeld. Op zijn website staat een lange en misschien wel volledige lijst (40+) van producties waar hij in de loop der jaren aan heeft meegewerkt. Interessant was in ieder geval zijn samenwerking met Duke Robillard die in 2005 de fraaie cd The Duke Meets The Earl opleverde. Voor hij zelfstandig aan de slag ging was hij o.a. gitarist bij de roemruchte band Roomful Of Blues.
Onlangs is Father’s Day verschenen, zijn negende cd voor het Canadese label Stony Plain. Earl heeft voor deze cd’s weer eens flink uitgepakt met extra leadvocals (Diana Blue en Michael Ledbetter), een blazerssectie en een paar extra gitaristen (Nicholas Tabarias, Tim O’Connor en Larry Lusigan). Het gitaarspel van Earl wordt door sommigen omschreven als ‘icy’. Het is in ieder geval clean. Vervorming, distortion of overdrive zul je er niet in tegenkomen. Alle noten -en dat zijn er heel wat- staan er keurig op. Op gegeven moment wordt dat een beetje te keurig.
Alles klopt op de cd, maar het blijft wat mij betreft te netjes binnen de lijnen. De extra vocalisten kunnen daar niks aan veranderen. Lou Ann Burton, het zangmaatje van Jimmy Vaughan, had met haar whiskeystem misschien voor wat meer vuurwerk kunnen zorgen dan Diana Blue. Al met al is Father’s Day een kwalitatief hoogstaand, maar iets te voorspelbaar album. Wie van tip-top verzorgde blues houdt, moet er zeker naar gaan luisteren.
Wie energie, zweetdruppeltjes en power zoekt kan beter gaan buurten bij Roomful Of Blues of bijvoorbeeld The Legendary Blues Band. Of bij de broertjes Vaughan. Met name bij Jimmy. Eerlijk is eerlijk, diens gitaarspel is minder verzorgd en virtuoos dan dat van Earl, maar de muziek op bijvoorbeeld zijn Blues, Ballads & Favourites-cd’s is levendiger en vrolijker dan het toch wel een beetje cleane en tamme werk van Earl. Opvallende cover op de cd met hoofdzakelijk eigen nummers is Moanin’, een jazzstandard van Bobby Timmons, o.a. bekend in de uitvoering van Art Blakey.
1. It Takes Time
2. Higher Love
3. Right Place Wrong Time
4. What Have I Done Wrong
5. Giving Up
6. Every Night About This Time
7. Father’s Day
8. I Need You So Bad
9. I’ll Take Care Of You
10. Follow Your Heart
11. Moanin’
12. All Your Love
13. Precious Lord
Website: www.ronnieearl.com
We horen graag je mening! Voeg reactie toe