Ronnie Earl and The Broadcasters
Spread the Love
Formaat : CD
Label : Stony Plain Records / Munich Records
Release : 13 september 2010
Cosmox.nl, Blues CD’s online bestellen
Tekst : Hans Wolven
Een cd om mee binnen te komen. Een instrumentaal album dat klinkt als een klok. Deze groep weet hoe de blues gespeeld moet worden. Op de centimeter nauwkeurig. Gelijk bij het eerste nummer ‘ Backstroke’ weet je al waar je aan toe bent. Invloeden van Stevie Ray Vaughn, invloeden van The Bluesbrakers, invloeden van BB King. Je kunt het zo gek niet verzinnen of je herkent ergens een loopje of een manier van spelen.
Maar het is allemaal met zoveel inzet en plezier gemaakt, dat de spetters eraf vliegen.
Het tweede nummer ‘Blues for Dr. Donna’ is dan weer zo ingetogen en zuiver gespeeld. Ronnie weet precies hoe zijn Broadcasters zijn spel kunnen ondersteunen.’Chitlins Con Carne’ het derde nummer heeft voor mij iets van de Bluesbrakers, uit de periode met Peter Green. De drive die in dit nummer zit zou wel uren moge duren. Ik kan mij voorstellen dat de ‘Live’ versie uren zou kunnen duren. Het zeurende hammond orgeltje dat de boel bij elkaar houd. Geweldig. Even later meen ik toch echt wat gitaarloopjes van Carlos Santana te ontdekken. ‘Christo redentor’ Het vierde nummer is een topper. Heel gepast gespeeld. Loepzuiver.
‘Happy’ het volgende nummer had ik al eens eerder gehoord op een voorgaand album. Een nummer dat staat als een huis. De bezetting van de Broadcasters is er zo een, die weet hoe een nummer loopt. Je merkt dat de leden op elkaar zijn ingespeeld.
‘Patience’ Een nummer dat door het zuivere gitaarspel wordt gedragen. Niet teveel en ook niet te weinig. Precies goed. ‘Miracle’, het is zoals het nummer het al zegt. Hier ook weer de grandioze Ronnie Earl perfect aan het werk. Ik kan mij voorstellen dat Carlos Santana het binnenkort op zijn repertoir zal zetten.
Het volgende nummer ‘Spanns Groove’ is er een van recht toe recht aan. Geen gezeur, maar spelen. De trein rijdt door. Spring er op mee of blijf staan. De pianist speelt zijn vingers dol. En Ronnie is de machinist.
‘Sky Man’ is een nummer dat je laat op de avond moet draaien. Sfeervol.
‘Blues for Slim’, is voor Ronnie een nummer dat hij met de ogen dicht speelt. Je voelt de tonen aan komen. Je voelt zijn loopjes rollen. De Broadcasters volgen wel.
‘Tommy’s Midnight Blues’ is er een die perfect aan sluit bij het vorige nummer. Ingetogen en loepzuiver. Alsof de gitaar tegen je praat. Alsof hij een verhaal vertelt dat meer is dan een gewone blues.
‘Eleventh step to heaven’, als klap op de vuurpijl aansluitend op de vorige twee nummers. Dit nummer zou misschien wel gespeeld kunnen worden door de Dire Staits.
‘Ethans Song’ is zo lekker relaxed gespeeld en net zo goed als Kenny Burrel dat zou doen. De samenhang tussen orgel en gitaar wordt zo perfect gespeeld alsof ze voor elkaar zijn gemaakt. Ten slotte ‘ Blues for Bill’, de afsluiter van dit wonderschone album. Een nummer dat laat horen waar Ronnie sterk in is. De Blues spelen!
Al met al een album dat je niet mag laten liggen. Zulke juweeltjes zie je niet zo vaak.
Tracklist
01. Backstroke (3:47)
02. Blues For Dr. Donna (6:09)
03. Chitlins Con Carne (5:05)
04. Cristo Redentor (5:12)
05. Happy (5:42)
06. Patience (6:07)
07. Miracle (5:59)
08. Spann’s Groove (6:05)
09. Skyman (8:19)
10. Blues For Slim (5:12)
11. Tommy’s Midnight Blues (5:06)
12. Eleventh Step To Heaven (3:41)
13. Ethan’s Song (5:30)
14. Blues For Bill (3:11)
Internet : www.ronnieearl.com
Ja, geweldige artiest en album, en precies zoals je zegt, een juweeltje. In dit verband dat andere belangrijke album ook maar even noemen :Mojo Zone dus, die onlangs uit kwam. De nieuwe Duke Robbilard behoort ook een beetje daartoe, review volgt hiervan spoedig. Dit album van Earl haalt dan net niet het vreselijk hoge peil wat hij toen haalde met The duke dus samen op 1 album, maar dat is ook niet te doen denk ik meer, Klasse gewoon dit ook, dank je wel Hans, Frank