Recensie: Robert den Hartigh – Sing My Blues
Release datum: 2015. Eigen beheer.
Tekst: Patrick Struijker Boudier (http://twitter.com/p_okee)
Singer/songwriter Robert den Hartigh speelt al ruim twintig jaar zijn roots-, folk- en countryblues, maar debuteerde pas dit jaar eindelijk met zijn eerste plaat Sing My Blues. Een fris album met bij tijd en wijle hypnotiserend gitaarspel.
Sommige muzikanten blijven lang onder de muzikale radar en zijn slechts bij liefhebbers bekend, hoewel ze al lang actief zijn. Zo ook Robert den Hartigh (1976). Hij speelt al sinds 1993, trad onder meer op tijdens Kwadendamme Bluesfestival, Folkwoods in Eindhoven en in het Bluescafé Apeldoorn en Café Willem Slok in Utrecht. Daarnaast vormt hij samen met Mario Petrus en Rik van Berlo The Campfire Collaboration die een mix spelen van bluegrass, American-Irish-folk en roots. Robert begeleidt zichzelf op steelguitar, mandola, akoestisch gitaar en trekharmonica.
Wellicht dat zijn debuutplaat Sing My Blues een introductie is naar een groter publiek, want het is een fijn pareltje dat een bredere bekendheid verdient. Het album bevat twaalf zelf gepende tracks die in de loop der jaren geschreven zijn. In een interview met De Blueskrant (http://deblueskrant.nl/) geeft Robert aan waarom er nu pas – ruim 20 jaar na zijn start – een album ligt: ‘Ten eerste omdat ik het afgelopen jaar een Gibson J45 heb gekocht en omdat ik nu pas de kans had, ook financieel, om het goed te doen. Ik kon echt een plan maken om het professioneel in elkaar te zetten. Veel nummers hebben ook moeten rijpen. Het zijn nummers die ik in de afgelopen 20 jaar heb geschreven en sommige nummers moest ik herschrijven om het een volwassener gevoel te geven.’
De cd is opgenomen en gemixt door Léon Bartels in Léons Farm Studio in Panningen en gemasterd in Electric City, Brussel. Wellicht ben ik de enige, maar de cover van de cd (artwork Bas Linders Productions) doet me denken aan JJ Cales album Naturally en Creedence Clearwater Revivals plaat Green River in die zin dat het ongeveer dezelfde look en feel heeft. Run and Hide heeft een hypnotiserende en voortjakkerende gitaar, wat ook geldt voor Baby girl. Een mooie countryblues om de plaat mee te openen. Need your love en Sing my Blues zijn ingetogener, waarbij de laatste een prachtige invulling heeft op slide.
Meer prachtige countryblues is er te horen in West is where I go, terwijl in My black name is ringin’ en Devil calls your name het bijzonder expressieve spel van Robert de hoofdtoon voert. Bring you down is spookachtig en ademt melancholie uit. Als ik al een minpunt moet noemen, is het dat de nummers te kort zijn. Wie ooit de live de versie van Devil calls your name heeft gezien, kan beamen dat het gitaarspel vuiger en levendiger dan hij op deze plaat laat horen. Het album laat een iets gepolijster geluid horen dan wat Den Hartigh live laat zien. Den Hartigh doet me denken aan Bas de Haan, ook een dergelijke oorspronkelijke singer/songwriter met een expressief gitaarspel, al is de zang van Den Hartigh hoger dan die van De Haan.
Sing My Blues is een fris album met bij tijd en wijle hypnotiserend gitaarspel. Het is te hopen dat de plaat een introductie is naar een groter publiek, want het is een fijn pareltje dat een bredere bekendheid verdient.
De cd is te bestellen via de website van Robert den Hartigh.
1. Run and Hide
2. Katie Mae
3. Need your love
4. Sing my Blues
5. Bring you down
6. West is where I go
7. Workin’ man
8. My black name is ringin’
9. Talkin’ to the devil
10. Baby girl
11. Devil calls your name
12. Don’t need a woman
Optredens
22 augustus: muziek na de voorstelling Exit – Theater Vis à Vis – Almere
27 september: Folk’oren – Hooge Mierde
07 november: Support Jambalaya Moonshine – Soos Plock Volkel
22 januari 2016: Podium Café Peter en Leni – Steendam
Website: www.robertdenhartigh.com en www.youtube.com/user/robertdenhartigh
We horen graag je mening! Voeg reactie toe