Robben Ford – Purple House
Format: CD – LP – Digital / Label: earMUSIC
Releasedatum: 26 oktober 2018
Tekst: Jurgen Bakker
Ik weet het gewoon niet zeker. Is ‘Purple House’ nou het eenentwintigste soloalbum van Robben Ford of nummer tweeëntwintig? Wellicht is Ford de tel inmiddels zelf ook wel kwijt. Al vanaf de jaren zeventig heeft hij naast veel solowerk ook eigen bands gevormd en met een flinke hoeveelheid artiesten samengewerkt. Je zou dus wel kunnen zeggen dat Robben Ford inmiddels een veteraan van de blues- en jazzwereld is geworden. Desondanks ziet deze veteraan ‘Purple House’ als een kans om iets heel anders te doen. En hij heeft gelijk als hij zegt dat, net als zijn andere albums, ook ‘Purple House’ niet precies klinkt als zijn voorganger. Maar na een carrière van meer dan 40 jaar, hoe anders kan dit album dan nog klinken?
Een van de eerste indrukken van deze plaat is dat het allemaal net wat krachtiger en luider is dan voorgangers ‘Into The Sun’ en ‘A Day In Nashville’. Waar deze twee albums een duidelijke focus hadden op blues en jazz legt ‘Purple House’ de nadruk iets meer op rock. De blues en jazz invloeden die Ford’s stijl kenmerken zijn alsnog aanwezig, maar eisen dit keer minder aandacht op.
Het stevige openingsnummer Tangle With Ya laat deze mix van blues, jazz, en rock goed horen. Ford begint ook al meteen zijn knappe soleerwerk te demonstreren. Zijn solo’s zijn nooit over de top of een aaneenschakeling van snelle licks; Ford speelt altijd in dienst van het nummer en dat maakt zijn gitaarspel zo imponerend. Dit hoor je ook terug op What I Haven’t Done, wat trouwens het enige nummer is waarbij blues en jazz wel de overhand hebben. Empty Handed is het eerste nummer dat daadwerkelijk verrassend anders klinkt. Het is traag en mysterieus, vooral het eind zou je bijna psychedelisch kunnen noemen. Met Bound For Glory keert Ford al snel weer terug naar bekend terrein. Een lekker vrolijk nummer in de vertrouwde fusion stijl.
Op Break In The Chain verschijnt de eerste gastartiest. Shemekia Copeland zorgt voor een krachtig duet dat naarmate het vordert steeds meer transformeert naar een echt rocknummer. Het korte Wild Honey blijkt ook een pareltje te zijn waarbij een paar gitaarlicks doen denken aan collega-veteraan Michael Landau, met wie Ford samenspeelde in de band Renegade Creation.
Cotton Candy verrast ook qua sound, met name de bas en blazers. Het nummer heeft iets stouts en onheilspellends, terwijl het ook blijft swingen en Ford genoeg ruimte krijgt om te soleren.
Het nummer Somebody’s Fool heeft Ford al eens gespeeld op het album ‘Californisoul’ van Supersonic Blues Machine en op zijn eigen EP ‘Made To Last’ dat eerder dit jaar verscheen. Maar op ‘Purple House’ staat een nieuwe versie. Een bluesrock versie à la Hendrix waarbij gastartiest Travis McCready, van de band Bishop Gunn, de zang voor zijn rekening neemt. De gitarist van Bishop Gunn, Drew Smithers mag op het slotnummer Willing To Wait een gitaarsolo inspelen, en hij stelt niet teleur. Dit nummer bouwt wederom naar een indrukwekkend slot toe en is daarmee een waardige afsluiter van het album.
Robben Ford hoeft niks meer te bewijzen. Hij heeft zijn sporen allang verdiend. ‘Purple House’ is dan ook een album dat iedereen tevreden zal stemmen. De ‘ruigere’ rock kant zorgt voor een leuke variatie in Ford’s repertoire, terwijl hij niet te ver afdwaalt en trouw blijft aan zijn eigen stijl die hij in zijn lange carrière opgebouwd heeft. Het enige puntje is dat dit album maar negen nummers heeft en de luisteraar maar voor vierendertig minuten zoet houdt. Ford kiest dus voor kwaliteit boven kwantiteit, en dat is op dit album zeker gelukt.
Tracklist:
01. Tangle With Ya
02. What I Haven’t Done
03. Empty Handed
04. Bound For Glory
05. Break In The Chain
06. Wild Honey
07. Cotton Candy
08. Sombody’s Fool
09. Willing To Wait
Website: Robben Ford
We horen graag je mening! Voeg reactie toe