Robben Ford – A day in Nashville

Robben Ford – A day in Nashville
Provogue
Cosmox.nl, BluesCD’s online bestellen

Door Mark Harmsma

Bluesveteraan en gitarist/zanger Robben Ford komt, een jaar na zijn hommage aan de New Orleans legacy middels ‘Bringing it back home’, alweer met een nieuw album. Gezien de titels van beide albums mogen we veronderstellen dat Ford een Southern State is opgeschoven om in de Country Music Capitol of the World een echt country album op te nemen.

Gelukkig (?) is dit niet het geval. De toch al veelzijdige, vooral als gitarist bekende, Ford houdt het bij zijn begin jaren 70 ingezette profilering binnen muziekstijlen als funk, soul, pop, rock, fusion en jazz en nog steeds liggen zijn roots in de blues. De titel verwijst uitsluitend naar het – anno 2014 kennelijk opmerkelijke – feit dat de plaat in slechts one day in Nashville is opgenomen.

Nu heb ik Ford met zijn Blue Line (bas, drums, hammond/toetsen) meermaals een foutloze supervette set zien wegzetten, dus het verbaast mij helemaal niets dat hij en zijn collegamuzikanten hiertoe in staat zijn. Het album telt slechts negen stukken, dus mijn eerste reactie was: had het maar ‘Two days in Nashville’ genoemd! In een tijd waarin de fysieke CD terrein verliest ten opzichte van vluchtige media als Spotify (waarbij wij liefhebbers steeds meer moeten inleveren op ‘diepte’ en dynamiek in de opnames, en vooral detailinformatie van collaborerende muzikanten en auteurs moeten ontberen – de revival van vinyl daargelaten), voelt menig artiest zich geroepen ieder album te voorzien van speciale package, bonusdiscs en ~DVD’s en is de CD eigenlijk verworden tot een aandenken aan een live concert waarbij de handtekening van de artiest natuurlijk niet mag ontbreken.

A day in Nashville telt dus negen stukken, maar komen we er bekaaid vanaf? Zeker niet! Dit is een hele goede plaat met 7 stukken van de hand van Robben Ford. Alleen vervent trombone-haters moeten zich afvragen of ze dit album wel moeten kopen.
De composities zijn misschien niet allemaal even nieuw of origineel, maar wel zeer smaakvol uitgevoerd. De band voert ons langs eerdergenoemde stijlen, en doordat iedere muzikant (2e gitarist Audley Freed, drummer, bassist, Hammond B3/toetsenist en trombonist) precies zijn plaats kent is het geluid en de invulling zeer consistent.

Ford heeft in het rechterkanaal nog een acoustisch gitaartje gemixt dat bijdraagt aan de open, brede sound. Voldoende laid back en voldoende pit. Robben Ford is er de man niet naar om te veel noten te spelen, te lange solo’s te pakken of het achterste van zijn tong te laten zien. Hij heeft dat helemaal niet nodig, hij is kundig en goed genoeg getuige zijn staat van dienst bij o.a. typische bluesgiganten als Charlie Musselwhite en Jimmy Witherspoon maar even makkelijk Miles Davis, George Harrison en the Yellow Jackets (mede-oprichter). Dus ik ben blij dat deze recensie aan mij is toebedeeld.

Green Grass, Rainwater begint lekker en swingend, met fijne Hammond en gecontroleerde solo licks en zet gelijk de toon voor dit album. Midnight comes to soon, het tweede nummer, is verrassend direct al een laid back soul ballad in Bmineur, met veel rust, smaakvolle Wurlitzer en Hammond afgewisseld en een smaakvolle thema-gitaarlick. Ain’t drinkin’ beer no more is de swingende meezinger in country blues stijl, met een fijne trombone solo en goed opgebouwde gitaarsolo.

Fords bekentenis dat hij stopt met bierdrinken om over te schakelen op kruidenthee kunnen we gelukkig met een korreltje zout nemen: in “Green Grass, Rainwater” verklaart hij zijn geld te hebben stukgeslagen aan een ontbijt van scrambled eggs en bier, zoals het een echte man betaamt. Top Down Blues is een funky instrumental die goed is door z’n eenvoud, met weer fijne trombone en een thema van een dubbele trombone partij. Different people is een okee ballad, weer heel iets anders qua stijl. Cut you loose is een wat complexer bluesritme waarin Ford, naast de trombonist, wordt uitgedaagd om te laten zien waarom hij zich makkelijk staande houdt in de jazz/fusion hoek. Poor Kelly Blues is een lekkere recht toe recht aan medium-tempo country blues met lekkere gitaarlicks en geinige tekst. Thump and bump is een funky fusion instrumental met alweer een vette trombonesolo en we sluiten af met de lekkere zompige, ongecompliceerde bluesshuffle Just another Country road.

En zonder dat je je er echt bewust van bent, begint de CD speler weer opnieuw met deze plaat en dat is precies de bedoeling. Door z’n gevarieerdheid, en doordat geen der muzikanten aanstalten maakt om een in egotripperij uitmondend statement te maken, is het karig aandoende aantal van 9 stukken geen enkel issue. Gewoon weer op play drukken.


Ook op Blues Magazine ...