phil-bees-freedom-memphis-moon

Phil Bee’s Freedom – Memphis Moon
Format CD / Label: Continental Records
Releasedatum: 18 september 2016

Tekst: John Maes

Als je met je band veel prijzen in de wacht sleept (Winnaar Dutch Blues Challenge, Runner up European Blues Challege, Semi Finalist IBC Memphis, beste vocalist en beste gitarist) is dat tekenend, maar nog niet alles zeggend. Het gaat er vooral om welke indruk je achterlaat op de kijker/luisteraar bij live optredens en vanuit je speakers thuis of in de auto. En dat laatste is met name na het beluisteren van het complete nieuwe album ‘Memphis Moon’ van Phil Bee’s Freedom in mijn geval wel degelijk het geval. Een verpletterende indruk mag ik wel zeggen. Internationale allure durf ik gerust te zeggen. Wat een topproductie van een gezelschap geïnspireerde topmuzikanten, magnifiek samenspel, mooie composities, enorm veel drive en power. Passende soli van iedere afzonderlijke muzikant zorgen voor een gelijkwaardige bijdrage van een ieder aan dit album. Ook van de background vocals kreeg ik de kippenvel bultjes op mijn armen. Heerlijk als zo’n muziek in staat is om je helemaal bij de keel te grijpen.

Phil Bee heeft natuurlijk een zeer rijk en gevarieerd muziekleven met voornamelijk blues achter de rug en was ook de grote frontman van King Mo. Maar in deze ‘Freedom’ formatie zijn naast de genoemde prijswinnaars ook nog eens een aantal niet te evenaren klasse muzikanten bij elkaar verzameld (Berland Rours – Gitaar, Pascal Lanslots – Keys en Hammond). Leuke aanknopingspunten voor mij persoonlijk: geboren in Tilburg en veel samengewerkt met Jan Akkerman.

De titeltrack begint up tempo en bluezy met een heerlijk jazzy electronische piano, gevolgd door de prettige ingetogen gitaarsolo van John F. Klaver. Meteen is de toon gezet en wordt er een heerlijk vleugje jazz over dit bluesnummer gegoten. Typerend voor de algehele stijl en sfeer van dit album. Tijdens Down Don’t Bother Me kunnen we er niet omheen om een associatie te leggen met Joe Cocker’s muziek. Phil moet, het kan niet anders, een enorme bewonderaar zijn van de grote Engelse legende. Het hele nummer ademt een Cocker stijl. De zang van Phil heeft ook het zelfde timbre en intonatie, maar nergens is er sprake van missplaatste imitatie. Phil blijft met beide benen op de grond en komt perfect op eigen kracht naar voren en tilt dit nummer samen met de soli van John F. en Berland naar een hoogtepunt. Met de background vocals en ondersteunende Hammond en krijsende uithaal op het einde ontegenzeggelijk een climax op dit album.

Sunday Morning is een vijf sterren productie op dit album. Wat een gave sound, perfecte opname, loepzuivere zang van Phil. De tekst is vlekkeloos te volgen zonder enige luisterinspanning en zijn ziel beroerend mooi. Een echt typisch nummer om bij weg te zwijmelen op de zondagochtend met een lekkere straffe bak zwarte koffie bij de hand. Met Too Much Ain’t Enough komen we in een soulfull sfeer en ritme. In dit nummer zingt Phil een beetje al la Boz Scaggs of Paul Carrack en de gitaarloopjes van John F. doen me heel erg denken aan Larry Carlton uit de periode dat die bij Steely Dan in de studio meespeelde.

Het Hammond orgel van Pascal Lanschots opent Down The Line ook weer een jazzy tune. ‘Nondeknetter’ wat klinkt dit ook weer lekker en perfect getimed. Afwisselende gitaar solo’s tussen het linker(John F.) en rechter kanaal(Berland). De stuwende ritme sectie en het dameskoortje wat er tussendoor komt. Jazz-Blues in optima forma. Onnavolgbaar perfect en hoogstaand professioneel gespeeld en geproduceerd. ‘Helemaal die hemel in schrijven dit album’ is mijn devies aan andere recensenten. Deze band verdient het om alle aandacht te krijgen van de gevestigde orde in Hilversum en contreien. Een minuutje bij DWDD zou al wonderen kunnen verrichten om ‘Jan Publiek’ naast de doorgewinterde muziek fanaten zoals wij te bereiken.

Door zijn reputatie weet John F. Klaver natuurlijk veel aandacht naar zich te trekken, maar ik ben door dit album ook zeer gecharmeerd geraakt door het spel van Berland Rours, die in One Last Kiss het merendeel van de solo’s voor zijn rekening neemt. Hold On wordt wellicht een single raad ik zo maar.

Ik had dit gezelschap al met volle aandacht bekeken tijdens Culemborg Blues en behoorlijk onder de indruk geraakt, maar thuis in alle rust dit album beluisterend gaat er toch nog eens een wereld voor je open. Dit in de Rockstar studio (België) opgenomen album doet er nog eens een schepje boven op t.o.v. de live uitvoering. In de huiskamer wordt zo’n optreden ook niet verstoord door een blikseminslag…;-) Dit complete album is een donderslag bij heldere hemel en is een hoogtepunt van begin tot eind. De uitvoering van Got To Get Better In A Little While tegen het einde laat ik voor zichzelf spreken. Ook alle complimenten voor Continental Records (ook Brabants) die het al aangedurfd hebben om het live debuut album van Phil Bee’s Freedom uit te brengen en nu de distributie van deze hoogvlieger weer voor hun rekening nemen.

Tracks:
01. Memphis Moon
02. Down Don’t Bother Me
03. Sunday Morning
04. Too Much Ain’t Enough
05. Down The Line
06. I Gotta Fly
07. One Last Kiss
08. Hold On
09. Ain’t That Loving You Baby
10. Once In This Lifetime
11. Got To Get Better In A Little While
12. One Last Kiss (acoustic)

Line-up:

Phil Bee – zang
John F. Klaver – lead gitaar
Berland Rours – lead gitaar
Pascal Lanschots – toetsen
Arie Verhaar – drums
Wil Hermens – bas
Nicole Verouden & Maartje Keijzer – zang/koor

Website: Phil Bee`s Freedom


Ook op Blues Magazine ...