The Nighthawks – 444
CD / EllerSoul Records / releasedatum 16 juni 2014
Tekst: Fons Delemarre
The Nighthawks, een band uit Washington die al sinds het midden van de zeventiger jaren aan de weg timmert, had in een van de eerste bezettingen een (toen nog zeer jonge) Jimmy Thackery in de gelederen. Zoals bekend is die later succesvol voor zichzelf begonnen. Jimmy Hall (Wet Willie) maakte ooit ook deel uit van weer een andere versie van de band. The Nighthawks zijn door de jaren heen backingband geweest van mensen als John Lee Hooker, Elvin Bishop, John Hammond en Pinetop Perkins. In 2011 kreeg de band van de Amerikaanse Blues Foundation de award ‘Acoustic Album of the Year‘ voor de cd ‘Last Train To Bluesville’. Kortom: een band met een reputatie, die Nighthaws. Tegenwoordig bestaat de band uit Mark Wenner (zang, mondharmonica), Johnny Castle (zang, bas), Paul Bell (guitar) en Mark Stutso (drums en zang). Onlangs verscheen ‘444 AM’ op Eller Soul Records en ook deze cd laat weer het kenmerkende geluid van de Nighthwaks horen: een mix van blues, rhythm&blues, rock&roll, honky-tonk country, doo-wop, gospel en rockabilly. Opvallend aan hun geluid is, naast beheersing van het gespeelde idioom, de meerstemmige zang.
‘444’ begint met ‘Walk That Walk’. Het nummer lijkt een soort gospel te worden maar dendert na het begin lekker door als uptempo old fashioned blues, boogie, jumpswing. Track 2, ‘Livin’ The Blues’, is een lekkere Texasshuffle, maar hier beginnen de tekst-stoplappen een beetje op te vallen. De woorden kloppen (“Woke up this morning…“, “I caught me a ride…”, I’m living the blues tonight”), maar erg authentiek klinkt het niet. Dat probleem doet zich op andere nummers ook voor. 444 AM, het titelnummer van de cd, is een uptempo jump-rock waar Brian Setzer zich niet voor zou schamen.
‘You’re Gone’, de onvermijderlijke slowblues, komt juist door het lagere tempo en de prima groove zeer goed uit de verf. Aardige tekstregel: “I don’t know why you left me, but I do know that you’re gone”. Zo eenvoudig kan de blues zijn… ‘Honky Tonk Queen’ (track 5) doet qua tempo, stem, opbouw van het nummer en tekst een beetje denken aan Bob Seger. ‘Crawfish’ (track 7) heeft net zoals ‘You’re Gone’ een mooi open geluid; het slow-/midtempo past deze band goed om iets eigen te laten horen. Dat eigen geluid is ook te horen bij de versie van de Nightwaks van ‘The Price Of Love’. Dit nummer is al heel wat keren gecovered, maar deze versie is interessant door de onverwachte, vette slide (klinkt als Sonny Landreth) en het zwaar aangezette geluid. Goed gekozen cover die een eigenzinnige uitvoering krijgt. ‘High Snakes’ (track 9) is een subtiele slowblues die doet denken aan Smokehouse en Storm Warning. Track 10 (‘Nothing But The Blues’) doet qua titel het ergste verwachten maar ook hier blijken expressieve zang, subtiele gitaar en lekkere groove de zaak overeind te houden. ‘No Secrets’ (ingetogen ZZ Top), ‘Louisiana Blues’ (semi-akoestisch) en ‘Roadside Cross’ (afsluitend kampvuurliedje) besluiten 444. De beste nummers zijn de nummers die niet ergens op lijken maar gewoon eigen zijn. Wat mij betreft zijn dat track 4, 8,11 en 12. Laat onverlet dat de rest er ook mag zijn. Maar ja, wat wil je ook met zo’n berg ervaring.
Tracks
| 1 | Walk That Walk | 3:14 | |||
| 2 | Livin’ the Blues | 4:21 | |||
| 3 | 444 A.M. | 2:45 | |||
| 4 | You’re Gone | 4:04 | |||
| 5 | Honky Tonk Queen | 3:16 | |||
| 6 | Got a Lot of Livin’ | 3:12 | |||
| 7 | Crawfish | 2:58 | |||
| 8 | Price of Love | 4:21 | |||
| 9 | High Snakes | 4:01 | |||
| 10 | Nothin’ But the Blues | 4:35 | |||
| 11 | No Secrets | 4:01 | |||
| 12 | Louisiana Blues | 3:13 | |||
| 13 | Roadside Cross | 3:05 |
Lineup:
Mark Wenner: Vocals, Harmonica
Johnny Castle: Vocals, Bass
Paul Bell: Guitar
Mark Stutso: Drums, Vocals
Arika Otsuka: Mandolin
Produced by The Nighthawks
We horen graag je mening! Voeg reactie toe