Mike Zito and the Wheel – Songs From The Road
Format: CD / Label: Ruf Records / Releasedatum: 18 September 2014
Tekst: Mark Harmsma
Tijdens het concert van Royal Southern Brotherhood in de North Sea Jazz Club (5 september https://bluesmagazine.nl/concertverslag-royal-southern-brotherhood-north-sea-jazz-club-amsterdam-5-september-2014/) weet Mike Zito mij met enkele gitaarsolo’s te bewegen te breken met mijn voornemen om niet met een hand vol CD’s terug te komen van dit concert.
Op zich een uitdaging, want alle coryfeeën in deze band (Allman, Zito, Neville) hebben net een nieuwe CD uit en zijn bovendien beschikbaar voor vandaag de dag gebruikelijke meet&greet acties als het signeren, een praatje en een fotosessie. Ik moet toegeven dat dit mijn eerste aanschaf van Zito’s werk zou worden, ik had Zito al twee keer aan het werk gezien op het BRBF (zowel solo als met RSB) en Gone To Texas had ik op aangeven van mede-Peerganger Olaf al in MP3 formaat. Sommige artiesten koop ik altijd blind, daarvan heb ik dan ook vrijwel alles (Allman, Dr. John, Haynes, Derek Trucks – to name a few) en van andere artiesten is het de kunst om een goede Best Off of een representatief live album aan de collectie toe te voegen. In de NSJ Club blijk ik voor wat betreft Zito dus geluk te hebben, want de Songs From The Road CD/DVD combinatie wordt hier al in de merchandise stand verkocht, en dit album is zowel een goede Best Off als een representatief live album.
Daags na het concert heb ik op een mooie nazomer dag een autoritje voor de boeg, een ideale gelegenheid om Songs from the Road eens hard aan te zetten. Vanzelfsprekend brengt Zito onder eigen naam een iets ander genre dan RSB en neemt hij alle ruimte om zich in de breedte te profileren als gitarist, zanger en songwriter. Met open ramen en de wind door de haren krijg ik een Bob Seger flashback. Ook van Seger heb ik alleen de live platen Live Bullet en Nine Tonight en hooguit twee albums op vinyl. Vooral de million seller Nine Tonight heb ik een tijd heel veel gedraaid: lekkere toegankelijke songs met bluesy benadering, de kunst om met standaard (vier-)akkoorden toch originele songs te brengen, een saxofonist die net als Alto Reed deels blazerssectie-achtige begeleiding speelt en deels fills en de lead zanger die altijd een randje ‘scheur’ in zijn stem legt. Mike Zito is – als hij dit al zou ambiëren – als componist nog niet zover als Seger, die met standaardakkoorden songs weet te componeren met een hoog air play-gehalte en hitpotentie, maar dat mag de pret niet drukken: als we naar Songs From The Road luisteren, hebben we te maken met een goede zanger en vooral met een goede gitarist.
Het album bevat een doorsnede van songs van zijn laatste vier CD’s, waarbij de DVD deels andere songs heeft dan de CD, met ook weer overlap maar de volgorde is licht verwarrend: is al het materiaal nu wel of niet op één avond opgenomen? Een steekproefsgewijze check van de solo’s in “Hell On Me” doen me vermoeden van wel. Boeien, de DVD bevat dus extra materiaal en voegt dus iets toe en dit is een prima begin van of vervolg op de Zito collectie. De ritmesectie grooved er lekker op los, niet teveel en niet te weinig. De toetsenist weet redelijk de juiste geluiden uit plastic keyboardjes te halen en is, net als de saxofonist, kundig maar ik kan niet zeggen dat de twee solisten naast Zito kippenvelmoment aan kippenvelmoment rijgen. Zito is hier dus wel toe in staat en nu we hem via deze set avondvullend aan het werk zien weten we dat de kippenvelsolo’s niet berust op toevalstreffers: de man kan serieus goed gitaarspelen. Hij wisselt akoestisch af met goede slide, is niet bang voor een clean geluid en mag ook graag de knoppen open draaien – zonder over the top te gaan. Luisterend naar zijn licks en solo’s dwalen mijn gedachten eerder af naar Seventieswerk van bijvoorbeeld Peter Frampton of Michael Schenker (UFO), dan naar traditionele bluesgitaar inspiratiebronnen als BB en Freddie King.
Kortom, welke doelgroepen kunnen naar de platenwinkel rennen? Dit is geen pure bluesplaat maar wel bluesy werk met soul- en rockinvloeden, en een vogel waar we zeker meer van gaan horen. Goed gitaarwerk, vette sound, goede band, lekkere songs en volgens mij vinden de dames Mike ook best een aantrekkelijke artiest – maar reageer gerust onderaan deze recensie ladies.
Website: www.mikezito.com
Agenda: 1 november Zingem – Belgie, 2 november Enschede, 8 november Haringe – Belgie, 9 november Ottersum.
Ik zit nog te wachten op het album (in bestelling), maar verheug me er alleen maar meer op na het lezen van je recensie. Ik vind zijn vorige album al van hoge kwaliteit en bij RSB vind ik hem, naast Cyril Neville, al de belangrijkste man van deze band (ze zullen hem ook gaan missen). Ik vind dat Devon Allman wat wordt overschat. En dit laatste zeg ik met pijn in mijn hart, want een Allman kan bijna niets fout doen bij mij.