MICK FLEETWOOD & FRIENDS
CELEBRATE THE MUSIC OF PETER GREEN AND THE EARLY YEARS OF FLEETWOOD MAC
Label: BMG
Datum Release: 30 April 2021
Dat het een bijzondere avond in de stijf uitverkochte Londense Palladium zou worden stond al op voorhand vast. In de aanloop van het evenement op 25 februari 2020 werden zelfs kaarten van meer dan duizend pond van eigenaar gewisseld. Het majestueuze theater in West End vormde namelijk het decor voor een unieke gebeurtenis waarin zowel de muziek van Peter Green als die van de vroege Fleetwood Mac centraal staat. En wanneer niemand minder dan Mick Fleetwood de regie op zich neemt en daarvoor zijn vrienden uitnodigt dan schept zoiets al snel hoge verwachtingen…
Tekst: Jeroen Bakker
Met de oude Britse wijsheid: ‘If music be the food of love, Then play on’, gevolgd door ‘Enjoy the evening’, waarin Mick Fleetwood op een Shakespeariaanse manier subtiel verwijst naar het album dat Fleetwood Mac in 1969 uitbracht, verklaart hij de avond voor geopend. Het door Rick Vito gezongen ‘Rolling Man’ is een heerlijk vlotte R&B om mee te beginnen en de band warm te laten draaien indien dit nodig mocht zijn. Er staat niet alleen een behoorlijk aantal jaren aan podiumervaring opgesteld maar er is de voorgaande dagen in het theater ook keihard gewerkt om maar niets aan het toeval over te hoeven laten. Vito heeft als leadgitarist gedurende vier jaar lang deel uitgemaakt van Fleetwood Mac toen hij in 1987 Lindsey Buckingham kwam vervangen maar is altijd bevriend gebleven met Fleetwood. Hij maakt dan ook niet voor niets deel uit van de huisband die hier alle gasten gaat begeleiden. Ook Andy Fairweather Low mag hierin natuurlijk niet ontbreken, een bescheiden en zeer ervaren kracht die zich inmiddels kan beroepen op een enorme staat van dienst als het gaat om een rol op het tweede plan. Zo staat hij plotseling naast Billy Gibbons die ‘Doctor Brown’ voorziet van enkele lagere octaven en de nodige Texas blues-shuffles. Het betreft overigens een compositie die niet van Peter Green afkomstig was maar in de door Jeremy Spencer gezongen uitvoering destijds prima paste in de set van Fleetwood Mac.
Op het podium waar zijn vader Ringo in oktober 1963, volgens een grote Britse krant, met zijn collega’s het fenomeen ‘Beatlemania’ introduceerde, verzorgt Zak Starkey deze avond percussie en drumwerk. Geïntroduceerd door Fleetwood als ‘partner in crime’ mag de drummer Jonny Lang aankondigen voor een zeer gepassioneerde uitvoering van ‘Homework’. Lang neemt zijn taak weliswaar zeer serieus maar heeft vocaal duidelijk de nodige problemen zoals later ook blijkt in ‘Sandy Mary’. Hij weet dit echter ruimschoots te compenseren met voortreffelijk uitgevoerd gitaarwerk. Het vormt een schril contrast met het verfijnde stemgeluid van Neil Finn, bekend van Crowded House maar sinds enige tijd ook onderdeel van Fleetwood Mac, eveneens als vervanger van Lindsey Buckingham, die hier een zeer ingetogen uitvoering van het gevoelige en trieste ‘Man Of The World’ laat horen waarmee bovendien de veelzijdigheid van Green nog eens wordt aangestipt.
Verrassend is de aanwezigheid van Christine McVie die een swingende ‘Stop Messin’ Around’ neerzet terwijl de enthousiaste Steven Tyler hevig zijn best doet om niet alle aandacht af te leiden met zijn bluesharp. Hij heeft even daarvoor de boel al aardig op stelten gezet met een spectaculaire ‘Rattlesnake Shake’ zoals alleen hij dat kan. Hoewel dit in de eindjaren zestig geschreven werd door Peter Green wist Aerosmith het kort daarna helemaal naar zich toe te trekken. Het blijft een apart verhaal want terwijl ‘Oh Well ‘ in de UK hoge ogen gooide werd er In Amerika voor gekozen om daar het suggestieve ‘Rattlesnake Shake’ als eerste single uit te brengen. Het zou uitgroeien tot een van de favorieten van Mick Fleetwood die hierin met naam en toebehoren benoemd wordt: “Now, I know this guy His name is Mick, Now he don’t care when he ain’t got no chick, He do the shake”, linkt Tyler ondeugend naar de breed grijnzende man die achter hem het ritme aangeeft.
Serieuzer wordt de toon bij de aankondiging van een volgende gast uit de vriendenkring van Mick Fleetwood. Hij spreekt op meer dan respectvolle wijze over de muziek van Peter Green maar als John Mayall, de ‘godfather’ van de Britse blues op het podium verschijnt voor ‘All Your Love’ is zelfs de grote Fleetwood ineens een kleine jongen die met ontzag de verrichtingen van zijn ‘mentor’ volgt. Green was een groot bewonderaar van Otis Rush en bekende ooit onder zijn invloed ‘Black Magic Woman’ te hebben geschreven. Het bijzondere van deze avond is dat alle artiesten die hier aanwezig zijn op hun beurt ook ooit eens beïnvloed raakten door de muziek van Peter Green en hun dankbaarheid tonen door dat hier te laten zien. Het levert een indrukwekkende lijst van muzikanten op die door Fleetwood zijn benaderd.
Het verhaal gaat dat Noel Gallagher zichzelf maar uitnodigde om er zeker van te kunnen zijn deel uit te maken van die vriendenclub en hier te kunnen spelen hoewel hij zich terdege bewust was van het publiek dat zich zeer waarschijnlijk zou afvragen wat iemand als hij hier vanavond te zoeken heeft.
Met de aanwezigheid van twee Oasis-broertjes zou in een keer aan alle geruchten een einde komen en een groot voorschot kunnen worden genomen op een langverwachte hereniging van de band. Toch is de verrassing er niet minder om wanneer alleen Noel Gallagher verschijnt en met akoestische gitaar ‘The World Keep On Turnin’ vertolkt, daar vervolgens op overtuigende wijze ‘Like Crying’ aan vastplakt en zijn akoestische set afsluit met het gewaagde en van Howlin’ Wolf afkomstige ‘No Place To Go’. De spontane actie van Gallagher heeft goed uitgepakt en kan op de nodige waardering rekenen zo blijkt uit de enthousiaste reacties na afloop.
Leuk ook voor Zak Starkey die vier jaar lang drumde bij Oasis nu ook zijn andere werkgever, namelijk Pete Townshend van The Who mag ondersteunen. Pete Townshend bekende ooit eens een obsessieve liefde voor de track ‘Station Man’ te koesteren en vanavond is het juiste moment om die liefde te botvieren. Hevig ‘molenwiekend’ dendert hij zich op karakteristieke wijze door deze onderbelichte track uit 1970 van het eerste album zonder Peter Green maar tevens de laatste waarop gitarist Jeremy Spencer meespeelde. Het vormt een prachtige brug naar de volgende verrassing van de avond want laatstgenoemde wordt samen met Bill Wyman op het podium verwelkomd. Het is volgens Fleetwood vijftig jaar geleden dat beiden voor het laatst met elkaar speelden. Naast ‘The Sky Is Crying’ van Elmore James is er ook ‘I Can’t Hold Out’ dat met veel overgave gezongen wordt door Spencer die daarmee na al die jaren een prachtig eerbetoon voor Peter Green en zijn muziek weet te bewerkstelligen.
Uiteraard ontbreekt ook ‘Oh Well’ niet en zowel de eerste als de tweede versie worden op weergaloze en bovenal sfeervolle wijze gespeeld door de vrienden van Fleetwood die we nu toch wel, David Gilmour heeft zich inmiddels aangesloten, als een heuse superband kunnen bestempelen. Zelfs iemand als Gilmour blijkt veelvuldig het werk van Green in zijn begindagen te hebben bestudeerd. Het kostte echter de nodige moeite om hem te overtuigen hier te kunnen spelen. Hij was simpelweg heel onzeker over het feit of hij wel degene was die zich mocht vergrijpen aan de muziek van Green. Met zijn uitvoering van ‘Albatross’ blijft hij sterk bij het instrumentale origineel zoals dat in 1969 populair werd. Nogmaals wordt nog maar eens duidelijk hoe groot de invloed van Peter Green was op de muziek van die tijd. Jonny Lang gaat nog eens geweldig tekeer in een indrukwekkende ‘Need Your Love So Bad’ en levert samen met Rick Vito een machtige vertolking van ‘Black Magic Woman’ in de finale.
Het is niet het laatste bijzondere moment van de avond, ‘Are you still with us?’ vraagt Fleetwood, want de meest uitlopende artiesten zijn deze week niet geheel toevallig allemaal in Londen gesignaleerd. Zo treffen we Metallica’s Kirk Hammett aan die er als verzamelaar ooit in is geslaagd om een gitaar van zijn held te bemachtigen. Speciaal voor deze avond is de oogverblindende Les Paul uit 1959 uit de koffer gehaald en klinkt ‘The Green Manalishi’ onvervalst authentiek terwijl Billy Gibbons de vocalen voor zijn rekening neemt. Het is nauwelijks voor te stellen totdat je het hoort maar zo klinkt het dus als een Metallica-gitarist zich op de muziek van Fleetwood Mac stort.
Mick Fleetwood klinkt verheugt dat zoveel vrienden bereid bleken hier aan mee te willen werken: ‘I am blessed, You are blessed, We are blessed’.
In een swingende ‘Shake Your Money Maker’ komt iedereen nog eens bij elkaar om deze bijzondere avond af te sluiten.
Peter Green, een van de meest onderschatte gitaristen uit de Britse muziekhistorie is onder aanvoering van Mick Fleetwood op een weergaloze wijze onder de aandacht gebracht en op een onvergetelijke manier op een voetstuk geplaatst. Het monument is vanaf deze maand verkrijgbaar bij de betere platenzaken.
Tracks
Rolling Man
Homework
Doctor Brown (feat. Billy Gibbons)
All Your Love (feat. John Mayall)
Rattlesnake Shake (feat. Billy Gibbons & Steven Tyler)
Stop Messin’ Round (feat. Christine McVie)
Looking For Somebody (feat. Christine McVie)
Sandy Mary
Love That Burns
The World Keep Turning (feat. Noel Gallagher)
Like Crying (feat. Noel Gallagher)
No Place To Go
Station Man (feat. Pete Townshend)
Man Of The World (feat. Neil Finn)
Oh Well (Pt.1) (feat. Billy Gibbons & Steven Tyler)
Oh Well (Pt.2) (feat. David Gilmour)
Need Your Love So Bad
Black Magic Woman
The Sky Is Crying (feat. Jeremy Spencer)
I Can’t Hold Out (feat. Jeremy Spencer)
The Green Manalishi (With The Two Prong Crown) (feat. Billy Gibbons & Kirk Hammett)
Albatross (feat. David Gilmour)
Shake Your Moneymaker
we kijken er naar uit!!!!!!!