Mick Clarke  – Diggin’ Down
Format: CD / Label: Rockfold Records
Releasedatum: 3 maart 2017

Tekst: Bennuman

Mick Clarke startte zijn eerste band in 1968 onder de naam Killing Floor samen met zanger en bluesharp-speler Bill Thorndycraft. Het eerste album ‘Killing Floor’ kwam uit in 1969, de tweede, ‘Out Of Uranus’, in 1970. Beiden werden goed ontvangen en de band speelde veel in en om Londen en toerde vervolgens door heel Engeland. Ook begeleidden ze blues grootheden als Freddie King en Howlin’ Wolf. Helaas viel de band in 1972 uit elkaar.

Even speelde hij in de band Daddy Longlegs waarna hij zijn eigen band Salt begon wat resulteerde in de EP ‘All Wired Up’ in 1978. Na een periode in Amerika gewoond te hebben keerde hij begin jaren 80 terug naar Engeland en begon The Mick Clarke Band. Tot op heden heeft de band aan werk geen gebrek en toert zeer veel in Engeland, Europa en Amerika.

Toen Mick Clarke zijn gedachten liet gaan over een nieuw studio album zette een idee zich vast in zijn hoofd: het moest een instrumentaal album worden, gewoon muziek maken zonder het gedoe van teksten schrijven, de ultieme muzikale creativiteit. Maar tijdens de opnames kwam hij er al gauw achter dat het maken van een ‘all instrumental album’ toch wat saai was en niet helemaal zijn stijl.
Dus werden de vijf instrumentale nummers prachtige intermezzo’s en vormen een mooie balans op dit album. Een heel goed idee, het stoomt lekker door, een mix van rock & roll, blues en boogie, zijn gitaarspel varieert van soepel tot rauw en het geluid uit zijn oude Watkins Clubman buizenversterker van 1963(!) is werkelijk prachtig.

Luister maar eens naar het eerste nummer Dry Road Blues, een mooi, strak, uptempo blues nummer. Een perfecte uitnodiging om alles op dit album te beluisteren. Het tweede nummer is een verrassing: een cover van Elvis Presley’s Any Place Is Paradise met heerlijke solo’s. Gevolgd door een zinderende, energieke versie van Howlin’ Wolf’s Smokestack Lightning. Het vierde nummer Noodle Bar is een slepende blues met een strakke basis van drums, bas en ritmegitaar. Zijn stem doet hierop wat denken aan Lou Reed, wat het slepende effect wat benadrukt, maar het gitaarspel en geluid kan alleen van Mick Clarke zijn. Wat een heerlijk nummer!
Het eerste instrumentale nummer is Rhumbatism, lekker, vrolijk met een grappig stukje aan het eind. Met nummer zes Hard Hat zijn we direct weer in het heden. Hij schreef deze kritische song in de tijd van Brexit en de Amerikaanse verkiezingen. Met Yes It Is zijn we beland bij het tweede instrumentale nummer. Een boogie inclusief sprankelende piano solo.
Na Crack In The Wall komen we bij Bluestring, een jazzy instrumentaal nummer met behoorlijk vervormd gitaargeluid en een swingend Hammondorgel. De Zeitgeist Boogie op nummer tien alweer een verrrassing: een synthesizer! Even wennen, maar het past er goed in, hoewel ik heel even dacht naar een mix van Johnny Winter en Emerson, Lake and Palmer te luisteren.
Vlak voor de laatste twee nummers worden we getrakteerd op een echte country-instrumental van Don Gibson: Sweet Dreams, wonderschoon met zelfs een duet tussen slide-en steelgitaar.
Dan Find You, goeie intro, stevige voortgang, mooie solo’s  en af en toe die prettig ronde Hammond klanken. Het einde is net zo sterk als het begin: lekker! De uitsmijter is het titelnummer  Diggin’ Down, instrumentaal weer en wat voor eentje! Voor het laatst op dit prachtige, veelzijdige album laat hij zijn talent weer de vrije loop. Fantastisch, ik heb hiervan echt genoten.

Ik was blij dat ik mijn cd speler op repeat had gezet, want het feest begon weer van voren af aan met Dry Road Blues.

Tracklist:
01. Dry Road Blues
02. Any Place Is Paradise
03. Smokestack Lightning
04. Noodle Bar
05. Rhumbatism
06. Hard Hat
07. Yes It Is
08. Crack In The Wall
09. Bluestring
10. Zeitgeist Boogie
11. Sweet Dreams
12. Find You
13. Diggin’ Down

Website: Mick Clarke

 


Ook op Blues Magazine ...