Mavis Staples – One True Vine
Label: ANTI – 24.06.2013
Cosmox.nl, BluesCD’s online bestellen
Door Mark Harmsma
De nieuwe plaat van Mavis Staples is best lekker! Eigenlijk was ik in 1e instantie van plan om deze plaat af te fakkelen. Eerder dit jaar heb ik nog eens een aantal dagen The Best of the Staple Singers in de auto gehad en zo hoor ik m’n gospelsoul (of welk etiket je er ook op wilt plakken) graag: swingend tot soms zelfs funky, lekkere Fender Precision baslijntjes, af en toe een blazerssectie, de zussen met hun donkere soulfulle stemmen in het achtergrondkoor en last but not least: vette Hammond B3 voor juist die gospelsoul feel.
Weinig van deze elementen op de laatste CD van Mavis Staples, op het achtergrondkoortje na. In plaats daarvan is zij voor de 2e keer op rij de studio in gedoken met de vogel Jeff Tweedy die alle gitaarpartijen en bas heeft ingespeeld en zijn 17 jarige zoon heeft laten drummen. Gitaarpartijen zijn voornamelijk acoustisch, met een enkele uitschieter van een 2e gitaarpartij – soms zelfs electrisch en distortion. De grootste bandbezetting op de CD bestaat derhalve uit gitaar/2e gitaar/bas/drums en achtergrondkoor. Geen der instrumentalisten geeft ook maar 1 solo (laat staan die gillende Hammond of scheurende sax) en omdat ook Mavis zelf over het algemeen ingetogen blijft zingen in de lage registers vond ik dit de eerste 2x luisteren een overbodige plaat. Een korte plaat ook, want de – slechts – 10 nummers duren door het ontbreken van solo’s niet erg lang.
Maar… om een serieuze recensie te kunnen schrijven, vind ik dat je een plaat zeker zo’n 6 a 7 keer gehoord moet hebben, liefst in verschillende stemmingen – en al helemaal als het een gerenomeerd artieste als Mavis Staples betreft. Immers, hoe blij was ik niet toen ze voor mij het album “We’ll Never Turn Back” signeerde tijdens in Peer (BRBF)?
En wat schetst mijn verbazing, ik ging One True Vine steeds harder zetten, de deuntjes en melodietjes bleven in m’n hoofd zitten en ik begon ‘m zowaar te waarderen. Denk aan “Can you get to that”, “Far Celestial Shore”, “Sow good seeds” en “Woke up this morning (with My Mind on Jesus)”. Na beter luisteren vond ik Mavis’ zang toch wel “ingetogen vet” en puur.
Kortom, voor wie is deze plaat bestemd? Liefhebbers en fans van Mavis en de Staples moeten ‘m hebben. Verder kun je de aanschaf overwegen als je houdt van de sfeer die een kleine bezetting met zich meebrengt, een beetje huiskamerconcertachtig, of kleine kroeg – of voor de gospelfeel waarschijnlijk beter: een klein kerkje. Of gewoon als je niets van dit alles in huis hebt en je muziekcollectie wilt verbreden.
ingetogen vet?? ja ja :-)
Kijk… Quote"..vind ik dat je een plaat zeker zo’n 6 a 7 keer gehoord moet hebben, liefst in verschillende stemmingen.." en dan… Prima album dus wat mij betreft. Want inderdaad.. schreef ik ook eens bij een cd recensie in de inleiding: "..Leo Blokhuis ooit treffend zei: ‘Een hele goeie plaat zou je kunnen vergelijken met een hele mooie vrouw. Als je een plaat in 1x heel goed vindt, dan ben je hem meestal na 3 draaibeurten ook weer zat. Een echt goeie plaat, daar moet je ontzettend je best voor doen. Een echt goeie plaat, daar moet je tenminste 3x naar luisteren en dan denk je ik kan niet meer zonder deze plaat.’.."Zo gaat dat vaak.
Ingetogen vet is gewoon dik zonder extra randje! ;-)