LOS LOBOS – GATES OF GOLD
Medium: cd / Label: 429 Records
Releasedatum: 25 september 2015
Tekst: Fons Delemarre
Los Lobos is een geweldige band, maar hun albums zijn nogal wisselend van kwaliteit. Na het verschijnen van hun meesterwerk ‘How Will The Wolf Survive’ (1984) volgden er, naast prachtige abums als ‘Kiko’ (1992) ook cd’s waar de samenhang ver te zoeken was (‘Colossal Head’; 1996 en ‘This Time’; 1999). De muziek van Los Lobos schiet op deze cd’s zodanig alle kanten op dat de muziek soms meer van een ongerichte muzikale projectielen had dan dat er sprake was van evenwichtige albums of nummers. Sommige mensen zijn geneigd dat eclectisch te noemen, ik beschouw het als niet kunnen kiezen. “Kill your darlings” is, ook in de muziek, een moeilijk en pijnlijk proces. Maar het is onontbeerlijk om een hele cd te maken die van grote kwaliteit, helemaal af én liefst ook nog een eenheid is. Let wel: dat is iets anders dan eenvormigheid (veel van hetzelfde en dus vaak saai). ‘Gates Of Gold’ is, net als ‘Tin Can Trust’ uit 2010 niet geproduceerd door Mitchell Froom, maar door Los Lobos zelf. De aanpak van Froom leidde in het verleden nog wel eens tot een rommelig geluid. Froom heeft een handje van over-productie. Dat is niet alleen te horen op de cd’s die hij voor Los Lobos (mee) produceerde, maar bijvoorbeeld ook op ‘99.9F’ van Suzanne Vega, een cd die hij in 1992 produceerde. Sinds het vorige album ‘Tin Can Trust’ (2010) nemen Los Lobos de productie voor eigen rekening, maar ze hebben zich nog niet helemaal losgemaakt van de invloeden van Froom, wat met name te horen is aan het geluid van de zang in een aantal nummers. Desondanks is ‘Gates Of Gold’ een cd met fraaie nummers (Made to Break Your Heart, La Tumba Sera El Final, Song of the Sun) en daarnaast wat experimenten.
Zo is track twee (When We Were Free) een prettig kabbelend nummer met opeens, out of the blue, een omfloerste jazzgitaar solo. Het onnodige, soms overdreven, gebruik van de vele technische mogelijkheden die een opnamestudio tegenwoordig heeft, pakt niet altijd goed uit. ‘Minder’ is vaak ‘meer’, zo blijkt ook nu weer. Maar gelukkig vergeten Los Lobos hun roots niet. Miss-Treater Boogie Blues (track drie) is een rockende boogie met fel gitaarwerk en een lekker rommelig einde in plaats van de bijna onvermijdelijke fade-out en ook track vijf is ook een lekkere rocker, maar wel een met een vreemde gitaarmix en een freak-einde. In track vier (There I Go) konden ze het helaas weer niet laten de zang door wat apparaten te laten lopen, hetgeen ten koste gaat van de klankhelderheid; zeker in combinatie met lichtelijk freaky gitaarspel.
Track zes, Poquito Para Aqui is het op vrijwel ieder album van Los Lobos aanwezige stukje salsa, in dit geval ingekleurd met een tex-mex accordeon. Een vrolijk deuntje met een zeer goed bekkende titel. Net zo opgewekt is track acht, La Tumba Sera El Final. Track zeven, het titelnummer Gates Of Gold begint met een mandolineriedeltje en blijkt een soepel, fraai meerstemmig gezongen nummer te zijn, inclusief goed verstaanbare tekst. Beste nummer van de cd, samen met Magdalena (track elf). Song of the Sun (track negen) zou zo maar een nummer van Richard Thompson kunnen. Fraai, dus. I Believed In You is zowaar een akoestische blues met een stevige gitaarsolo en, helaas, weer onnodig gemanipuleerde zang. Het ingetogen Magdalena klinkt helaas een beetje rommelig in het instrumentale tussenstuk, maar is wel een nummer dat ‘staat’.
Kortom: ‘Gates Of Gold’ is typisch een Los Lobos-album, met een aantal prima en goedklinkende nummers, maar soms ook wat gefreak, dat helaas niet altijd van meerwaarde blijkt te zijn. Desondanks: een must voor de liefhebber/verzamelaar van de muziek van Los Lobos.
Tracks
1. Made to Break Your Heart
2. When We Were Free
3. Mis-Treater Boogie Blues
4. There I Go
5. Too Small Heart
6. Poquito Para Aqui
7. Gates of Gold
8. La Tumba
9. Song of the Sun
10. I Believed You So
11. Magdalena
Website Los Lobos
http://bandwidth.wamu.org/first-listen-los-lobos-gates-of-gold/
Smaken verschillen.
Ik vind “There I go” een van de beste nummers, lekkere sound – ook door die vervormde stemmen.
“When we were free” heeft een heerlijk anders klinkende gitaar solo.
“Colossal Head” vind ik totaal geen CD zonder samenhang, maar gewoon lekker gevarieerd album met heerlijk Froom-productie/sound – een van de beste Los Lobos albums. (We zijn het overigens eens dat Kiko hun beste is).