Jon Cleary – Dyna-Mite
Format: CD – Digital / Label: FHQ Records -Thirty Tigers
Releasedatum: 13 juli 2018
Lees hier ook het concertverslag van Bonnie Raitt – 013, Tilburg 26 Juli 2018, met Jon Cleary in het voorprogramma.
Tekst: Mark Harmsma
“This city is being ruled by a white boy from Kent, England!” riep Keith uit New Orleans, Louisiana (NOLA) daags na het fijne Crawfish Fest, waar ik Jon Cleary & The Absolute Monster Gentlemen op een dinsdagavond een adembenemende mengelmoes van Funk, Soul, Blues, Honky Tonk, R&B, Latin en Jazz uit de mouw zag schudden.
Eerder hadden we de aan te bevelen ‘New Orleans Music & Heritage Tour’ met Keith gedaan, die de moeite is doordat de tour vergezeld gaat van geluidsfragmenten die het ontstaan van de rijke (muziek)geschiedenis van deze fijne stad ondersteunen, en doordat Keith een ‘native’ muziekkenner uit New Orleans is die het nodige gedaan heeft bij lokale platenlabels en in begeleiding van muzikanten en de scene derhalve op z’n duimpje kent. Ik bedoel maar, hij en Jon kennen elkaar al vele jaren.
En met dat ene zinnetje sloeg hij de spijker op z’n kop. Want Cleary is inderdaad een Engelsman, die zich ergens vorige eeuw uit pure liefde voor de muziek in New Orleans heeft gevestigd. De alleskunner kwam er als gitarist, en heeft zich daar pas ontwikkeld tot een gerespecteerd New Orleans style pianist, gegrepen door het werk van – hoe kan het ook anders – Professor Longhair en allen die daarna kwamen.
Het uitlichten van het aspect huidskleur moet uitsluitend worden gezien als opvallend in relatie tot de muziek (van NOLA), juist omdat de enorme lijst van muzikale bijdragen van hen die het verschil ma(a)k(t)en gedomineerd wordt door muzikanten met (en dan noem ik gelijk de enige twee blanken die me te binnen schieten) een andere huidskleur dan Dr. John en Jon Cleary. Zullen we even?
Fats Domino, Professor Longhair, James Booker, The Meters, Alan Toussaint, Neville Brothers, Earl King, Johnny Adams, Irma Thomas, Snooks Eaglin, Dirty Dozen, Walter Wolfman Washington en dan ben ik begonnen ergens vanaf de Jaren zestig.
Maar bovenal: serieus meedoen in een stad met zo’n rijke muziekgeschiedenis, en met zo’n enorme music-scene (de stad telt VIERENZESTIG clubs waar de meeste dagen van de week live muziek wordt gebracht), dan heb je wel wat in je mars – zoals ook de bezoekers van het concert van Bonnie Raitt in 013 Tilburg vorige week hebben kunnen constateren, toen deze Grammy Award winnaar solo het voorprogramma mocht verzorgen. Bonnie heeft Jon graag in haar band als ze tourt, en ze was/is niet de enige grote naam waarvoor dit geldt.
Voorts moet mij van het hart – noem het een bekentenis – dat ik in het werk van Jon heb moeten groeien. In mijn recensie van zijn vorige plaat uit 2015 zat ik er duidelijk nog niet zo diep in als heden ten dage. Dat geldt ook voor de waardering van the Absolute Monster Gentlemen, en in het bijzonder gitarist/zanger Derwin ‘Big D’ Perkins. Toen Big D op hetzelfde Crawfish Festival een dag eerder meespeelde met ‘Sonic Bloom’, riep bandleider Eric ‘Benny’ Bloom dat Big D de beste gitarist van New Orleans is. Dat leek me op dat moment wat overdreven, maar toen we hem een dag later op de vingers keken bleek dat hij gelijk had. Geen overstuurde gitaren, geen scheurgeluiden, alles clean en alle dynamiek komt uit de vingers. Duidelijk een gevalletje ‘Don’t judge a book by the cover’.
Ik heb dus in het werk van Jon Cleary moeten groeien, en als dat niet gelukt was had ik waarschijnlijk eenzelfde soort (te negatieve) recensie geschreven van ‘Dyna-Mite’. Het is niet louter New Orleans funk beuken met Jon. Als songwriter is hij gek op mooie, soulfull-ballads en liefdesliedjes waarbij de veelheid aan akkoorden in het gemiddelde nummer me allesbehalve ‘gezocht’ voorkomt.
Sterker nog, het is allemaal even logisch en natuurlijk, al staan er natuurlijk wel een paar funky stukken op dit album en natuurlijk is er een lekkere NOLA funk opener, de titelsong. Omdat we bij Blues Magazine nog weleens achtergrondinfo van een plaat missen, en ik niet ga googlen teneinde mijn recensies niet door andere recensies te laten beïnvloeden, weet ik weinig van de blazers en andere gastmuzikanten.
Na opener Dyna-Mite gaan we door met een medium tempo, ogenschijnlijk kabbelend liefdesliedje, dat lang blijft hangen. Het derde nummer is funky, een love story, lekker open met – alweer zo’n handelsmerk van de band – fijne achtergrondkoortjes. We vervolgen met een ode aan The Big Easy New Orleans, in reggae style, dat bij de eerste luisterbeurt misschien verrast maar wel degelijk bijdraagt aan een evenwichtig album.
Daarna is het allang weer tijd voor een mooie soulballad, en als je een voorbeeld zoekt van de vocale capaciteiten van Cleary ben je hier aan het goede adres. Alles erop en eraan weer, mooi pianowerk van Cleary, een vette Hammond B3 eronder, gevoelige achtergrondzang, blazers en achtergrond zangdames. En we blijven in de soulblues met alweer een ballad die verdacht lang in het hoofd blijft hangen – “de single” die mooi op het lokale radiostation WWOZ New Orleans gedraaid kan worden (download de app!). Een veelheid aan akkoorden weer in deze song, maar het zit helemaal niet in de weg.
De zevende track is een funky nummertje, waarop we Jon live gitaar zagen spelen. Het achtste nummer is zompige swamp-funk, waarvan het me niet zou verbazen als slidegitaar-beul Sonny Landreth er een bijdrage aan heeft geleverd. Het negende nummer doet jazzy aan met veel blues, zoals Jon het solo ook zou kunnen spelen in The Maple Leaf Bar of in D.B.A. op Frenchmen Street.
We sluiten af met een Latin style, medium tempo, mooi gezongen nummer waarin het koortje zingt “All good things got to come to an end”, en hoezeer is dat van toepassing op deze top soulplaat – niet eerst nadat de meester aan het eind van het nummer nog een paar van die typische NOLA style piano akkoorden neerlegt, zodat je rustig naar de ‘repeat-knop’ kunt zoeken.
Conclusie: een topplaat als je houdt van soul, funk, jazz, blues, R&B, New Orleans style en niet op zoek bent naar gitaar- of harmonicageweld.
Tracks:
01. Dyna-Mite
02. Skin In The Game
03. Unputdownable
04. Big Greasy
05. 21st Century Gypsy Singin Lover Man
06. Best Ain’t Good Enough
07. Hit Git Quit Split
08. I’m Not Mad
09. Frenchmen St Blues
10. All Good Things
Website: Jon Cleary
We horen graag je mening! Voeg reactie toe