John Mayall’s Bluesbreakers – Live In 1967 Volume 2
Format: CD – Download – LP / Label: Forty Below Records
Releasedatum: 8 Juli 2016
Tekst: Filip Heidinga
Een mooie en uitgebreide recensie van volume 1, geschreven door Hans Wolven, vind u hier: https://bluesmagazine.nl/recensie-john-mayall-and-the-bluesbreakers-live-1967/
Nadat vorige jaar de eerste volume van deze serie uitkwam is hierbij Volume 2, wat tevens het laatste deel zal zijn. Vorig jaar zei John Mayall al meteen dat hij genoeg nummers had uitgekozen voor twee albums en dat het daar bij blijft. Ik hoop nog steeds dat alle vijf shows die op zijn genomen voor deze serie nog een keertje compleet worden uitgebracht. Gelukkig heeft John Mayall zich er niet makkelijk vanaf gemaakt en zijn het twee lange albums geworden met in totaal zesentwintig nummers. Volgens Mayall zelf zijn dit dan ook alle nummers die ze in die tijd live speelden. Tom Huissen heeft vijf concerten van John Mayall’s Bluesbreakers opgenomen, om precies te zijn heeft hij de volgende concerten opgenomen:
The Ram Jam Club op 1 februari 1967
The Marquee Club op 27 april 1967
Klook’s Kleek op 28 april 1967
Bromley Technical College op 29 april 1967
The Manor House op 5 mei 1967
En hier ligt dan ook meteen het “probleem” bij deze opnames: Mick Fleetwood kwam pas in april 1967 bij The Bluesbreakers. Tijdens het eerste concert (die gebruikt is voor dit album) op 1 februari 1967 speelt Fleetwood dus niet mee maar zijn voorganger: Aynsley Dunbar. Peter Green en John McVie spelen dan wel al in de band. De setlists van alle vijf concerten is bekend en daarom kunnen we met zekerheid zeggen dat de volgende nummers niet met Mick Fleetwood zijn: Please Don’t Tell en Sweet Little Angel aangezien die bij de latere optredens niet op de setlist staan. Talk To Your Daughter en Chicago Line kunnen van dit concert komen maar werden ook tijdens de optredens in april gespeeld.
Het album begint met het nummer Tears In My Eyes die later dat jaar op het Crusade album zou verschijnen. Op de studio album versie van dit nummer speelt Peter Green’s opvolger Mick Taylor en dit is dan ook een mooie gelegenheid om de twee te vergelijken. Peter Green krijgt van Mayall alle gelegenheid om te laten horen wat hij kan en Green pakt dit met beide handen aan. Zijn solo’s maken van deze opname een zeer mooie versie. Op de opname hoor je dan ook, terecht, na zijn solo een hard applaus. Op de cover van Sonny Boy Wiliamson Your Funeral and My Trail is het John Mayall die met zijn mondharmonica de show steelt. Jammer genoeg is zijn stem op deze opname niet echt goed te horen maar je hoort gelukkig wel dat lekker swingt. So Many Roads stond ook al op ‘Volume 1’ maar toen werd de opname opeens gestopt voordat het nummer over was. Dit kwam omdat Tom Huissen even zijn tape moest vervangen omdat het hele optreden niet op één tape paste. Op ‘Volume 2’ staat gelukkig dan wel de volledige versie. Bye Bye Bird, wederom van Sonny Boy Wiliamson, stond alle langere tijd op de setlist van The Bluesbreakers. Het is dan ook wederom John Mayall die de show steelt. Maar anders dan op Your Funeral And My Trail hoor je Mayall nu juist wel goed en daardoor is het meteen één van de hoogtepunten van het album. Please Don’t Tell zal later in 1967 op Mayall’s solo album ‘The Blues Alone’ verschijnen maar hier kunnen we een prachtige band versie van het nummer horen. Sweet Little Angel horen we voor het eerst in een versie van The Bluesbreakers en wat een geweldige versie is dit nummer van B.B. King. Ruim zes minuten duurt deze versie maar hij verveeld geen seconde, echt prachtig. Sweet Little Angel komt wederom van het eerste concert in The Ram Jam Club en is dus zonder Mick Fleetwood. Hierna volgt net zo’n mooie versie van Talk To Your Daughter, op het eind van het nummer is nog een enthousiaste fan te horen (Tom Huissen?). Bad Boy is het bewijs hoe goed deze band, in deze bezetting, eigenlijk was. T-Bone Walker’s Stormy Monday stond ook al op ‘Volume 1’ maar in een totaal andere versie. Op deze versie neemt Ronnie Jones de leadvocals over van Mayall en is de band echt op dreef en spelen ze een zeer mooie versie. Naar mijn mening beter dan op ‘Volume 1’. Op Greeny laat Peter Green horen dat hij misschien wel zijn beste werk afleverde in deze tijd. Ridin’On The L & N swingt als nooit te voren en is echt een hoogtepunt op dit album. Fantastisch. Chicago Line is wederom geweldig met een mooie bassolo van John McVie. Double Trouble van Otis Rush heeft de eer om deze geweldige cd af te sluiten.
Video-clip (Sweet Little Angel live @ The Ram Jam Club 1967)
Kortom: een geweldige cd die iedereen gehoord moet hebben. Met, grotendeels, een legendarische band die misschien allemaal op dat moment wel op hun best waren. Een must-have.
Tracklist:
01. Tears In My Eyes
02. Your Funeral And My Trail
03. So Many Roads
04. Bye Bye Bird
05. Please Don’t Tell
06. Sweet Little Angel
07. Talk To Your Daughter
08. Bad Boy
09. Stormy Monday
10. Greeny
11. Ridin’ On The L & N
12. Chicago Line
13. Double Trouble
Website: John Mayall
als ik dit soort muziek (weer) hoor, weet ik pas hoeveel jaar ik al meega… –
Dus nergens een “probleem”eigenlijk -:) Ik heb de dubbel LP en vind dit één van de beste platen van John Mayall (op het geluid na)