John Mayall Bluesbreakers-1967-Live-CD

John Mayall and the Bluesbreakers – Live 1967
Label: Forty Below Records. 21 april 2015

Tekst: Hans Wolven

Hoe vreemd kan het lopen in de blueswereld. Nu komt er een album op de markt met muziek die 48 jaar geleden is opgenomen. Eigenlijk illegaal, en wel door een Nederlandse fan, en ook niet zo gigantisch goed van kwaliteit, maar het is een juweeltje. In samenwerking met John Mayall zijn de opnames weer wat opgepoetst. En nu zijn deze officieel nooit eerder verschenen livenummers op de markt.

Natuurlijk ken ik het album dat officieel op de markt kwam. John Mayall and the Bluesbreakers featering Eric Clapton. Ik heb er zelfs drie van. Een stereo-opname op vinyl en een mono-uitgave en een digitaal geremasterde opname op cd. Dit zijn de begintonen van wat ooit een wereldband werd. Een doorbraak binnen de Britse blueswereld en later wereldwijd. Nummers van Freddie King en Otis Rush waren nog nooit eerder op zo’n manier gespeeld door blanke bluesmuzikanten. Hier is de bezetting, naast Mayall op bluesharp, keyboard en gitaar, Peter Green op gitaar, John McVie op bas en Mick Fleetwood op drums.

Het is een genot voor de liefhebber van Mayalls muziek om hier te horen hoe het allemaal ooit begon. De eerste tonen van All your love zijn natuurlijk nu heel herkenbaar, maar in die tijd was het nog niet zo bekend. Brand new start klinkt geluidstechnisch misschien niet zo optimaal, maar hier is prima te horen hoe de Mayall-sound in elkaar zit. De Bluesbreakerstrein loopt en Mayall zelf speelt de machinist. Double Trouble klinkt bijna net zo scherp als de studio-uitvoering. Dan kun je toch wel spreken over kwaliteit. Toch is dit een van de eerste uitvoeringen in die tijd. Streamline is eigenlijk van hetzelfde laken een pak. De stempel van Peter Green is duidelijk hoorbaar.

Have you ever loved a woman klinkt misschien wat blikkerig, maar ondanks dat is het een genot om naar te luisteren. Het nummer staat vandaag de dag nog steeds als een huis. Het samenwerken tussen de leden van de band werd een feest. Je voelt en hoort hoe de band een eenheid is. Lookin Back had voor mij niet op deze schijf hoeven te staan. Natuurlijk ken ik het, maar dan in een betere uitvoering. Dat dit een van de eerste uitvoeringen is, is te horen. De kwaliteit is hier minder dan bij de andere opnames, maar je moet dit eigenlijk zien als een monument. Een standbeeld voor John Mayall en zijn Bluesbreakers.

So Many roads, weer eens te horen in de meest pure vorm, is een vorm van herkenning. De intentie van dit nummer stáát en John sleept zijn Bluesbreakers mee in het verhaal. Het is een lust voor het oor. Hi Heel Sneakers, een nummer waar Mayall zijn keyboard gebruikt als stuwende kracht en waar Peter Green lekker zijn solo’s in kwijt kan. Het nummer loopt als een dieseltrein. Gedreven door het orgeltje van Mayall. Hier komt zijn bijzondere stemgeluid mooi uit. En er gaat zo af en toe wel eens wat mis, maar daar is het een live-opname voor. Het staat wederom als een huis.

I can’t quit you baby, is een Echt Mayall nummer. Een slowblues met de mooie combinatie van orgel, gitaar en stemgeluid. Het mooie bijpassende geluid van de Fender van Peter Green. De gitaar huilt het verhaal mee. The Stumble klinkt wat blikkerig, maar dat is de tand des tijds. Een nummer dat lang op de playlist van Mayall is blijven staan, mede omdat het een perfecte drive heeft. Dit geluid is zo herkenbaar: het geluid van John Mayall en de Bluesbreakers. Someday after a while geeft precies aan hoe John zijn muziek gespeeld wil hebben. Meeslepend, dragend en imponerend. Als je dit geluid hebt gehoord, vergeet je het nooit meer.

San Ho Zay klinkt mij bekend in de oren, maar dan onder een andere titel. Later in de tijd is dit nummer omgevormd naar een andere titel. Het geeft maar weer aan hoe er in die tijd werd gespeeld. Het buizengeluid komt hier lekker ouderwets naar voren. Het zou zo maar weer gespeeld kunnen worden door de inmiddels 81jarige Mayall. Als laatste nummer van deze cd is gekozen voor het bekende Stormy Moday, maar nu in de bewerking van John Mayall. Het keyboardwerk van Mayall draagt dit nummer samen met de baspartij van John McVie en de ondersteuning van Peter Green.

Dit is voor de echte bluesfans een MUST. Een eerbetoon aan de Koning van de Britse blues John Mayall.

Track Listing
1) All Your Love
2) Brand New Start
3) Double Trouble
4) Streamline
5) Have You Ever Loved a Woman
6) Looking Back
7) So Many Roads
8) Hi Heel Sneakers
9) I Can’t Quit You Baby
10) The Stumble
11) Someday After Awhile
12) San Ho Zay
13) Stormy Monday

Websites: www.johnmayall.com en www.fortybelowrecords.com


Ook op Blues Magazine ...