Recensie: Joe Satriani – What Happens Next

Joe Satriani –  What Happens Next
Format: CD / Label: Legacy Recordings
Releasedatum: 12 januari 2018

Tekst: Peter Marinus

Wat??? Joe Satriani in ons Blues Magazine? Jazeker en ook nog met een zeer indrukwekkend album!
Natuurlijk moet je van Joe Satriani geen puur blues album verwachten (hoewel…je weet het maar nooit met deze eigenzinnige gitarist). Maar de blues speelt wel degelijk een belangrijke rol op zijn nieuwste album. Een album, dat geheel instrumentaal is en waarop hij begeleid wordt door Glenn Hughes op de bas en Chad Smith op de drums. Niet de eerste de besten dus! Het album werd geproduceerd door Mike Frazer, die al een naam opbouwde door zijn producties voor o.a. Dio, AC/DC en Coverdale – Page).

Het is gelijk al raak bij de eerste tonen van dit album, afkomstig uit het nummer Energy. Joe opent hier met riffs die aan Fleetwood Mac’s “Oh Well” doen denken. Het nummer gaat verder als een venijnig donderende rocker. Dat Joe een aardig potje gitaar kan spelen bewijst hij hier voor de zoveelste keer. Hij giert, scheurt, rifft en priegelt er als vanouds op los. Kijk, dit nummer noem ik nou nog eens een binnenkomer!
De enorm vervormde bas van Glenn Hughes drukt een zwaar, haast industrial stempel op Catbot. Ook Joe’s gitaargeluid is flink vervormd tot zwaar schrijnende tonen. Een funky industrial rocker met progrock ellementen is het resultaat. Thunder High On The Mountain doet in eerste instantie denken aan atmosferische filmmuziek maar gaat al snel over in log groovende, haast Led Zeppelin-achtige rock, die dan ook nog eens vermengd wordt met Pink Floyd-achtige elementen. Maar altijd met Joe die hard gierend en razend over zijn snaren scheurt.
In Cherry Blossoms hoor je een melodie waarbij je elk moment verwacht dat Phil Lynott begint te zingen. Dit atmosferische bluesnummer met Chad Smith’s Indianen drums gaat dan ineens halverwege over in een opzwepende Deep Purple-achtige rocker met Joe’s gitaar klanken, die werkelijk alle kanten op zwiepen.
Righteous is een voor Joe vrij luchtig nummer met lichte blues en soul invloeden. Een nummer dat zo maar uit de koker van Glenn Hughes had kunnen komen. Het lome Smooth Soul komt overduidelijk uit de Santana hoek. Joe komt akelig in de buurt van het brandende spel van Carlos Santana maar geeft daar uiteraard weer een geheel eigen draai aan.
Voor mij is Headrush het hoogtepunt van dit album. Hier lijkt het alsof Alvin “Captain Speedfingers” Lee de rockhemel even verlaten heeft om weer eens even een staaltje van zijn blaarvormend spel te laten horen.  Glenn Hughes en Chad Smith hebben totaal geen moeite om Joe’s gitaar razernij bij te houden.
Joe’s gierende en schrijnende gitaarwerk in Looper deed mij mij weer even terug denken aan Roy Buchanan terwijl Jeff Beck bij mij boven kwam drijven in het dreigend groovende What Happens Next. Een titel als Super Funky Badass belooft natuurlijk het nodige funky vuurwerk. Wat je krijgt is geen puur funknummer maar wel een log groovend nummer waarin ook de progrock nog even langs komt. Invisble dendert, al gierend, je oren binnen. In dit nummer verwerkt Joe met het grootste gemak Oosterse ritmes en melodieën.
In de afsluiter Forever And Ever is Jimi Hendrix overduidelijk de grote invloed. Het nummer deed mij enigszins aan zijn “Castles Made Of Sand” denken.

Uiteraard is dit album een “must buy” voor alle Joe Satriani fans maar ik kan de bluesrock liefhebbers van harte aanraden om toch ook eens hun oren aan dit prima album te wagen.

Tracklist:
01. Energy
02. Catbot
03. Thunder High On The Mountain
04. Cherry Blossoms
05. Righteous
06. Smooth Soul
07. Headrush
08. Looper
09. What Happens Next
10. Super Funky Badass
11. Invisible
12. Forever And Ever

Website: Joe Satriani

Ook op Blues Magazine ...