Joe Bonamassa – Royal Tea

Label: Provogue
Datum Release: 23 Oktober 2020
Te bestellen bij Bol.com

Joe Bonamassa Royal Tea

Joe Bonamassa is al bijna drie decennia lang bezig om als professioneel muzikant de wereld te veroveren en is daar al voor een groot gedeelte redelijk in geslaagd. Desondanks lijkt er aan de enorme drive, een bijna obsessieve bewijsdrang, maar geen einde te komen. Op het moment dat zijn nieuwe album wordt uitgebracht zijn de voorbereidingen voor de opvolger doorgaans al weer in een vergevorderd stadium. De 43-jarige componist/zanger/gitarist en bandleider is nog altijd druk bezig om in een moordend tempo zijn ‘things-to-do-lijstje’, of beter gezegd zijn bucket-list af te werken. Zo heeft hij al met veel van zijn muzikale helden het podium mogen delen en heeft hij de allermooiste en meest legendarische venues in de wereld al eens weten uit te verkopen. De lang gekoesterde wens om ook eens de heilige grond van de Abbey Road Studios te kunnen betreden is inmiddels ook werkelijkheid geworden. Het resultaat van zijn verblijf aldaar is te vinden op ‘Royal Tea’ en is vanaf deze week verkrijgbaar.

Tekst: Jeroen Bakker

Je zou kunnen stellen dat de basis voor dit album al lang geleden is gelegd. De kleine Joe werd al op zeer jonge leeftijd geconfronteerd met het geluid van de Britse blueshelden. Meer dan regelmatig werden namelijk de LP’s gedraaid van de Jeff Beck Group, Eric Clapton, John Mayall’s Bluesbreakers met Eric Clapton, Cream inclusief Eric Clapton en Led Zeppelin waarin vooral Jimmy Page op grote bewondering kon rekenen van dit bijzondere kind. De invloeden zouden van doorslaggevende betekenis blijken in het verloop van zijn muzikale carrière. Voornamelijk de bovengenoemde Britten zouden hem vormen als gitarist. Uiteraard bleven ook de allermooiste produkties uit de legendarische Abbey Road Studios niet onderbelicht in huize Bonamassa. Hoe mooi kan het zijn dat zoveel jaren later de gelegenheid zich voordoet om op die plek, de Studio One om precies te zijn, muziek te maken, vast te laten leggen en vervolgens uit te kunnen brengen.

Het is typisch Bonamassa, waarbij tevens nadrukkelijk de naam van producer/vriend Kevin Shirley moet worden genoemd, om de lat weer eens enorm hoog te leggen. Wie hem al langere tijd volgt weet dat hij geen uitdaging uit de weg gaat en zeker ook niet de makkelijkste weg kiest. Ook voor ‘Royal Tea’ werd zoals gebruikelijk niets aan het toeval overgelaten. Om zich goed in te leven in de Britse sferen en cultuur, om als het ware op de juiste frequentie af te kunnen stemmen, besloot Joe in de zomer van 2019 al naar Londen af te reizen om zich te laten inspireren door de stad waar het in de vroege jaren zestig allemaal in grote hevigheid losbarstte. Voor de duidelijkheid: er werd niet gekozen voor het vertolken van reeds bestaand materiaal. Het moest een eerbetoon worden in zijn eigen bewoordingen.

Hij had nog geen noot op papier, het materiaal moest allemaal nog ontstaan: “I came here with no songs. Just a notepad and some good intentions”, aldus Joe.
Voor de juiste afstemming werd niet alleen contact gezocht met enkele ervaringsdeskundigen zoals voormalig Whitesnake-gitarist Bernie Marsden en Jools Holland, maar ook met Pete Brown, schrijver en beat-poëet die in de midjaren zestig door Ginger Baker werd gevraagd om te assisteren bij een nieuw album van Cream. Er werd om de gewenste sound zoveel mogelijk te kunnen benaderen zelfs al uitgekeken naar speciale versterkers in de Londense ‘Tin Pan Alley’ bij Denmark Street Guitars, voor veel bekende muzikanten zo ongeveer de ultieme Guitar Shop, lees: Guitar Heaven. Opnemen in de beste studio’s ter wereld is 1, begeleid worden door de allerbeste vak-idioten is 2, maar het zijn nog altijd de composities die de uiteindelijke kwaliteit zullen bepalen.
Het duurde niet lang of de band kon worden ingevlogen om naar de bovengenoemde studio in Noord-west-Londen af te reizen om daar een dusdanig krachtig geluid te produceren dat zelfs voor dit historische pand met haar monumentale grondvesten, gewelven en andere oude metselconstructies ongewoon zou zijn.

Terwijl Prins Harry en zijn Meghan hun ontslag van de koninklijke familie zojuist hebben aangekondigd is de Amerikaanse muzikant met zijn gitaarkoffer in de hand op audiëntie bij koningin Elisabeth op Buckingham Palace, althans zo klinkt het bij beluistering van de orkestrale opening in ‘When One Door Opens’. Bijna was de opvolging van de troon bespoedigd want wanneer Anton Fig het startsein geeft voor de band om van start te gaan, gaat het stevig los. De openingstrack is een bijna acht-minuten-lang durend epos waarin orkest en band een monumentale muur van geluid neerzetten en waarin direct alles uit de kast wordt gehaald. En dit is nog maar wat er gebeurt ‘When One Door Opens’. Tempowisselingen met waanzinnige percussie, sterke vocalen van zowel de leadzanger als de dames in de achtergrond, lyrische gitaaruithalen, inclusief bijbehorende power-chords en daarbij de magnifieke orkestrale begeleiding die op sublieme wijze in de opbouw is gepast.

Waar een audiëntie gewoonlijk een klein half uur in beslag neemt is het bezoekje hier waarschijnlijk iets uitgelopen. De twee hebben er vermoedelijk een grote pot thee met heel veel melk bij gedronken. De titeltrack van ‘Royal Tea’ bevat de zo kenmerkende gitaarbluesklanken en ja, de invloeden zijn inderdaad waarneembaar. De band wordt optimaal ingezet in deze stevige bluesrocker. Bang zijn dat de gitarist zich teveel heeft laten afleiden door alle nieuwe impulsen van de stad blijkt dus niet nodig.

De inspiratie van het album komt niet alleen voort uit zijn verblijf in het Koninkrijk. Het werd bovendien tijd om even het hoofd leeg te maken na een behoorlijk ruige tijd in de privésfeer. Zoals het de ware bluesmuzikant betaamt komt daar doorgaans weer de meest gevoelige muziek uit voort. Juist nu de blaadjes van de bomen vallen en de ene na de andere regenbui neerdaalt komt hij met het meeslepende ‘Why Does It Take So Long To Say Goodbye’ waarin alle ingrediënten zijn te herleiden uit een periode die de muziekwereld voor altijd zou veranderen. Het is niet overdreven om te stellen dat we met deze slowblues-track weer een absoluut hoogtepunt in het toch al zo omvangrijke oeuvre van Joe B. kunnen noteren.
Hoewel de namen die reeds zijn vermeld duidelijk hun sporen hebben nagelaten in zijn spel mogen toch ook die van Peter Green en Mick Taylor zeker niet ontbreken. Met dank aan John Mayall die ze ooit eens allemaal op sleeptouw nam in zijn tourbusje. En als we dan toch bezig zijn…

Het valt niet te ontkennen dat de viersnarige skills van Michael Rhodes verrekte veel met die van John McVie overeenkomen. Een bassist die ook heel warme tonen uit zijn instrument wist te toveren zoals je die bijvoorbeeld aantreft in het sferische ‘Beyond The Silence’ waarin bovendien toetsenist Reese Wynans de gelegenheid wordt geboden om zijn virtuositeit nog eens te bewijzen. Het blijkt een mooi bruggetje te vormen met het spel van zijn Britse collega Jools Holland die met een onvervalste partij boogiewoogie ‘Lonely Boy’ opvrolijkt. Samen met de bigband neemt Joe de luisteraar mee naar de tijd dat de jazzclubs in Londen de ontmoetingsplaatsen waren waar de muzikanten elkaar inspireerden en waar soms ook zeer belangrijke samenwerkingsverbanden tot stand kwamen. Een tijdperk dat je tegenwoordig nauwelijks meer kunt voorstellen en waarvan je hoopt dat zoiets ooit nog eens terug zal keren als de huidige clubs in muziekland overeind weten te blijven tijdens de pandemie.

Bonamassa heeft weliswaar zijn droom waargemaakt maar is daarnaast heel actief bezig om zijn collega’s die momenteel in financieel zwaar weer verkeren te ondersteunen met het door hem opgerichte Keeping The Blues Alive Foundation. Zo is onlangs vanuit het Ryman Auditorium in Nashville een live-stream uitgezonden waarin ‘Royal Tea’ zijn live-première kreeg en waarin bovendien het 20-jarig jubileum van ‘A New Day Now’ met een integrale herbewerking live werd gevierd. Bonamassa blijft dus ook tijdens de lockdown actief. Voorlopig kan hij met grote tevredenheid terugkijken op dit geslaagde kunstje maar kijk er niet van op wanneer we spoedig worden verrast met alweer iets nieuws. Die drive blijft namelijk onverminderd voortduren. Leuk voor de fans ook die eveneens zeer tevreden kunnen zijn met dit monumentale ‘Royal Tea’.


Ook op Blues Magazine ...