Joe Bonamassa – Blues Of Desperation
Format: CD – 2-LP / Label: Provogue
Releasedatum: 25 maart 2016
Tekst: Gerrit Schinkel
Bij het noemen van de naam Joe Bonamassa gaat het hart van menig bluesliefhebber sneller kloppen. De op 8 mei 1977 in Utica, New York, geboren zanger-gitarist heeft al jaren een grote schare fans. Hij was al vroeg verzot op de gitaar. Geen wonder natuurlijk als zoon van een gitaarhandelaar. Op piepjonge leeftijd was hij al een fan van Eric Clapton en hij leerde het vak echt van B.B. King. In 2000 kwam zijn eerste album uit, ‘A New Day Yesterday’. Zijn vorige album ‘Different Shades Of Blue’ uit 2014 was een groot succes en haalde in diverse Europese landen, waaronder Nederland, de top 10 van de albumcharts.
Deze maand komt Joe Bonamassa met een nieuw album ‘Blues Of Desperation’. Net als bij zijn vorige album ging hij ook weer naar Nashville om voor het schrijven van zijn nieuwe album samen te werken met de top muziekschrijvers James House, Tom Hambridge, Jeffrey Steele, Jerry Flowers en Gary Nicholson. De elf nummers van ‘Blues Of Desperation’ werden in vijf dagen met gerenommeerde muzikanten opgenomen in Nashville’s Grand Victor Sound Studios.
Het virtuoze gitaarspel van Bonamassa druipt er weer van af. De opener This Train is een snelle ruige rocker waarbij de stem van Bonamassa mij erg doet denken aan die van Roger Daltrey van The Who. Ook het Led Zeppelin achtige Mountain Climbing is diep geworteld in de bluesrock met een Jimmy Page achtige gitaarsolo. Wat wil je ook als je bedenkt dat Bonamassa zijn album samen produceerde met de van Led Zeppelin, Iron Maiden en Journey bekende Kevin Shirley. Na twee rockende nummers is het tijd voor Drive, een balladachtig mooi gezongen nummer. Na deze relatieve rust gaat de band er weer stevig tegen aan. Een beukende drum, een lange gierende gitaarsolo over de orgelgolven van Reese Wynans en de achtergrondzangeressen in No Good Place For The Lonely en de gloeiende gitaarsolo in het duistere titelnummer Blues Of Desperation. The Valley Runs Low is een prachtige gevoelige gospelballad. Vingervlug gitaargeweld overheerst vervolgens weer in de snelle rocker You Left Me Nothin’ But The Bill And The Blues met een klaterende piano van Wynans. Bij Distant Lonesome Train, met een onverstoorbare ritmesectie, moet je echt je koptelefoon opzetten, want de heavy gitaarsolo giert van links naar rechts. How Deep The River Runs begint als een ballad maar “ontploft” telkens in een heavy rocker waarin de gitaar met een lange vurige solo over een zware ritmesectie de boventoon voert. Livin’ Easy wijkt af van de andere nummers. Het is een ballroomachtig nummer met blazers, piano en een akoestische gitaarsolo. Het beste wordt voor het laatst bewaard. What I’ve Known For A Very Long Time is een schitterende ballad. Een soulblues in optima forma. Sterk gezongen, Wynans op orgel en uiteraard een lekkere gitaarsolo. Mooier kun je een album niet afsluiten. Stoppen op het hoogtepunt.
Conclusie:
Joe Bonamassa maakt zijn niet geringe faam opnieuw helemaal waar met zijn nieuwe album. Grote klasse!
Tracks:
01. This Train
02. Mountain Climbing
03. Drive
04. No Good Place For The Lonely
05. Blues Of Desperation
06. The Valley Runs Low
07. You Left Me Nothin’ But The Bill And The Blues
08. Distant Lonesome Train
09. How DeepTthis River Runs
10. Livin’ Easy
11. What I’ve Known For A Very Long Time
Line up:
Joe Bonamassa – guitar, vocals
Anton Fig – drums
Greg Morrow – drums
Michael Rhodes – bass
Reese Wynans – keyboards
Lee Thornburg – trumpet
Paulie Cerra – sax
Mark Douthit – sax
Mahlia Barnes – background vocals
Jade McCrae – background vocals
Juanita Tippins – background vocals
Website: Joe Bonamassa
Tour:
10 juli 2016 – North Sea Jazz – Rotterdam ( North Sea Jazz)
New dat yesterday kwam in oktober 2000 uit en niet in 2010
was een typefout Christiaan.
Tis even wennen bij de eerste klanken ,maar je groeit in het album.
Niks mis mee,,,en daarna Stevie Nimmo maar ff opzetten