Jay Jesse Johnson Band – Down The Hard Road
Format: CD / Label: Git Real Records
Releasedatum: 11 augustus 2017
Tekst: Jos Verhagen
Jay Jesse Johnson, bijgenaamd Triple J, is een guitarslinger van het beste soort. Elke artiest heeft zijn specialiteiten. Er zijn er bij die fenomenaal mooie liedjes kunnen schrijven, er zijn wereldse zangers bij en er zijn mannen die gitaar kunnen spelen als de beste en daar hun cd ondergeschikt aan maken. Zo ook Jay Jesse Johnson. Zijn liedjes zijn de klassieke blues ritmes, zijn zangkwaliteiten zijn goed, maar wat hij uit zijn gitaar tovert, daar is het waar het op deze cd om draait. Een kortstondige carrière bij Mike Varney’s Shrapnel Records zegt genoeg over de mans gitaarkwaliteiten, Varney had altijd al een goed oor voor gitaar talenten.
De liefhebbers van gitaar gedreven bluesrock kunnen met deze cd ‘Down The Hard Road’ volledig hun hart ophalen. Een tiental songs staan er op de cd. Allen volgestopt met gitaarsolo’s in alle mogelijke standen, van slide, tot Walter Trout en Gary Moore “like”. Persoonlijk is het dit soort gitaarwerk waardoor ik van een metalhead de switch naar de blues gemaakt heb, hier kan ik niet genoeg van krijgen. Deze komt dan ook hoog op mijn jaarlijstje, dat is zeker.
De cd opent met Down The Hard Road, een autobiografische song waarschijnlijk want het is niet gemakkelijk om opgemerkt te worden zodat je er comfortabel van kunt touren. Lekker slide werk in dit nummer. In het volgende Anyway The Wind Blows, trekt Jay Jesse er een openingssolo uit waar Walter Trout jaloers op zou zijn, heerlijk zo’n nummer waarin na elke gezongen regel er een lekkere gitaar riedel volgt en een solo waar de gehele gitaar trukendoos open gaat. Zo stormt Jay Jesse Johnson door naar The Blues Is A Damn Sad Thing. Een blues op een wat lager tempo, een song waar zijn stem en de solo dan weer zo bij passen dat je er al dromend op wegdrijft.
In de Albert King klassieker Born Under A Bad Sign brengt Jay Jesse Johnson een ode aan zijn inspiratie bronnen. Met zijn muzikale kompanen Reed Bogart-bass, Jeff “Smokey” Donaldson-drums en Lee Evans op Hammond B3 gooit hij het met Drive Me Home over een andere boeg. Persoonlijk een favoriet op deze cd met een fijne tekst, goed gitaarspel en een verfrissende piano. Tears Of The Angels is dan weer heel andere koek, met een gitaar opening waarbij je zin krijgt zelf je luchtgitaar te pakken en er in op te gaan in deze instant klassieker.
Guitly Of The Blues opent akoestisch om daarna door te stomen in uptempo blues boogie, onnodig te vermelden dat ook hier het gitaarwerk weer uitstekend verzorgt is. Om in Bull In The Barn een staaltje vingervlugheid neer te zetten die je zelden hoort op een bluesrock album. Doorstomend in een slider The Beer Bottle Blues, waarbij het gitaarwerk klinkt alsof het echt een bierfles gespeeld is. In het afsluitende The Messiah Will Come Again gooit Jay Jesse Johnson er een ode aan Gary Moore uit, waarbij elke rechtgeaarde fan van Gary Moore tranen in zijn ogen zal krijgen, althans ik wel. Fijn dat er toch ook gitaristen zijn die het unieke van Gary Moore levendig proberen te houden.
Echte gitaarhelden zijn er genoeg, Randy Hansen, Walter Trout, Paul Gilbert, Gary Moore. En dan heb je Jay Jesse Johnson, hij combineert ze allemaal in een. En zeker het benaderen van het gitaarspel van Gary Moore doet me deugt. Echt een fijne cd voor iedereen die van gitaargeweld houdt in een bluesrock album.
Tracklist:
01. Down The Hard Road
02. Anyway The Wind Blows
03. The Blues Is A Damn Sad Thing
04. Born Under A Bad Sign
05. Drive Me Home
06. Tears Of The Angels
07. Guilty Of The Blues
08. Bull In The Barn
09. Beer Bottle Blues
10. The Messiah Will Come Again
Website: Jay Jesse Johnson
The Messiah Will Come Again een ode aan Gary Moore? Of een ode aan de enige echte Roy Buchanan?