Jason Isbell And The 400 Unit – The Nashville Sound
Format: CD – Digital – LP (ook deluxe) / Label: Southeastern Records
Releasedatum: 15 juni 2017

 Tekst: Martijn Wesseling

 Twee jaar geleden was ik met mijn gezin op vakantie in Oostenrijk. Voor mijn vakanties zet ik altijd zoveel mogelijk muziek in mijn Spotify lijst op offline, zodat ik ook zonder internet muziek kan luisteren. Vaak knal ik er nog een paar nieuwe albums tussen en wat artiesten die ik ontdekt heb via magazines of die me aangeraden worden door spotify. Tijdens de meeste vakanties ontdek ik dan ook wel leuke nieuwe albums of artiesten. Tijdens deze vakantie ontdekte ik echter twee artiesten, waar ik direct fan van ben geworden.

De eerste is Nathaniel Rateliff, die ik al wel wat kende van zijn folk carrière. Maar zijn album samen met The Night Sweats is sindsdien niet meer uit mijn lijst verdwenen. Inmiddels ben ik al een aantal maal bij een concert geweest, wat een heerlijke mix tussen soul, rock, blues en folk.

Van een hele andere orde is de tweede artiest, namelijk Jason Isbell. Zijn Grammy winnende album ‘Something More Than Free’ pakte mij direct bij de eerste luisterbeurt en langzaam begon elk liedje zich in mijn hoofd te nestelen. Zijn persoonlijke teksten, mooie gitaarspel en een stem die recht uit zijn ziel lijkt te komen was ik vrij snel verkocht. Ook dit album is niet meer uit mijn lijst verdwenen en ‘Southeastern’ (2013) is daar kort daarna aan toegevoegd.

In 2012 hebben zijn huidige vrouw Amanda Shires, vriend en collega muzikant Ryan Adams en zijn manager een interventie gepleegd. Vanaf dat Isbell onderdeel werd van de Drive-by-Truckers is hij ook begonnen met alcohol en cocaïne. Zijn alcoholverslaving heeft hem parten gespeeld tot de interventie. Het album ‘Southeastern’ is het eerste album wat hij nuchter heeft gemaakt en vanaf die tijd is het raak. Daarvoor maakte hij al sterke muziek, maar sinds hij de alcohol laat liggen behoort hij tot de groten van de Americana.

Mijn verwachtingen waren hooggespannen. De vorige twee albums zijn moeilijk te overtreffen, dus ik hoopte dat hij ze zou evenaren. Om eerlijk te zijn moest ik ook even wennen aan de eerste singles die verschenen. In tegenstelling tot de vorige albums, die feitelijk vol staan met rustige ballades, zit hier een stuk meer rock in. Dit is ook wel logisch, aangezien hij de 400 Unit weer een prominentere rol heeft gegeven.

Inmiddels heb ik het album in huis en al een aantal maal gedraaid. Mijn verwachtingen zijn zeker waar gemaakt! Hij overtreft voorgaande albums niet, maar hij evenaart ze zeker. Door de wat stevigere rock nummers afgewisseld met de (voor mij) herkenbare rustige nummers is het een mooi divers album geworden. Hij creëert zijn eigen Nashville sound en zoekt hier verschillende hoeken van de Americana op. De teksten zijn weer als vanouds persoonlijk en ontzettend sterk. Mijn persoonlijke favoriet is If We Were Vampires. Dit prachtige liefdeslied gaat over de beperkte tijd die je als stel samen hebt.

“It’s knowing that this can’t go on forever.
Likely one of us will have to spend some days alone.
Maybe we’ll get forty years together, but one day i’ll be gone
or one day you’ll be”

Het gaat ontzettend goed met de Americana. Met prachtalbums van onder andere Chris Stapleton, John Moreland, Andrew Combs en het debuut van de Nederlandse singer songwriter Mercy John heeft de liefhebber niks te klagen. Met ‘The Nashville Sound’ voegt Jason Isbell daar nog een prachtplaat aan toe. Daarnaast bevestigd hij wederom zijn status als aanvoerder van deze generatie Americana artiesten.

Tracklist:

01. Last Of My Kind
02. Cumberland Gap
03. Tupelo
04. White Man’s World
05. If We Were Vampires
06. Anxiety
07. Molotov
08. Chaos And Clothes
09. Hope The High Road
10. Something to Love

Website: Jason Isbell


Ook op Blues Magazine ...