Jane Lee Hooker – Spiritus
Format: CD / Label: Ruf Records
Releasedatum: 17 november 2017
Tekst: Peter Marinus
Vrouwelijke rockbands zijn door de rock historie heen altijd dun gezaaid geweest. Daarom is het goed, dat er nu weer een nieuwe vrouwenband is opgestaan. Jane Lee Hooker uit New York City. Een band dus en niet, zoals je wellicht zou verwachten, een zangeres. De band bestaat uit ex-leden uit bands als Nashville Pussy, the Wives en Bad Wizard. Dana “Danger” Athens (zang), Melissa “Cool Whip” Houston (drums), High Top (gitaar), Tina “T Bone”Gorin (gitaar) en Hail Mary Z (bas) leveren, na het debuut ‘No B!’ uit 2006, hun tweede album af. De dames hebben duidelijk wat in hun mars want ze stonden zelfs al in het vermaarde Duitse TV programma “Rockpalast”.
Hun muziek wordt omschreven als soulvolle “recht voor z’n raap” rock. En met name die laatste omschrijving komt op dit album niet helemaal uit de verf. Dat ligt duidelijk niet aan de dames zelf want die kunnen wel degelijk spelen. Vooral de gitaristes High Top en Tina “T Bone” Gorin steken er met kop en schouders boven uit.
De wat magere produCtie speelt de band hier parten. Doordat met name de bas en de drums veel te dun klinken willen de meeste nummers maar niet op gang komen. En dat is zonde want het merendeel van de nummers is op zich prima.
Zo opent de band met haar kennismakings-tune How Ya Doin’!, een uptempo boogie. De dames winden er hier geen doekjes om maar rocken er gelijk in volle vaart op los. De knallende gitaarsolo’s vallen direct op. Jammer genoeg geldt dat ook voor de magere productie. Hier had duidelijk meer in gezeten. Ook de funky bluesrocker Gimme That heeft hieronder te lijden. Deze op zich rauwe, brutale rocker spettert gewoon niet genoeg. Mama Said komt helemaal niet tot leven. Een lauwe rocker en dat ondanks de bravour van Athens en het prima gitaarwerk. De soulrocker Be My Baby vlamt alleen in het refrein.
Verrassend genoeg is de bluesy ballad Later On wel dik in orde. Een gevoelig nummer met genoeg dynamiek om te kunnen overtuigen. Athens klinkt hier minder schel en laat haar soul kwaliteiten horen. Black Rat is een punky bluesrock boogie die er stevig op los rockt. Als de drums en de bas hier voller hadden geklonken zou dit een top nummer zijn geweest. Nu dus slechts in potentie. Erg vreemd is de piano ballad How Bright The Moon, die totaal niet bij de rest van de nummers past. Een haast “Amazing Grace”-achtig nummer, dat al galmend gezongen wordt.
In de stramme blues/rockabilly Turn On Your Love Light overtuigen alleen de beide gitaristes. Als afsluiter krijgen we dan nog de doorsnee slowblues The Breeze, die gered wordt door uitstekend gitaarwerk.
Ik had een album verwacht waardoor ik omver zou worden geblazen. Mede door het feit dat de bandleden o.a. in Nashville Pussy zaten. Een band, die je altijd omver wist te blazen. Gezien de prima kwaliteit van sommige nummers zit er gewoon meer in deze band dan dat er nu uit komt.
Misschien maar weer op het derde album wachten? Een live album wellicht?
Tracklist:
01. How Ya Doin’!
02. Gimme That
03. Mama Said
04. Be My Baby
05. Later On
06. Black Rat
07. Ends Meet
08. How Bright The Moon
09. Turn On Your Love Light
10. The Breeze
Website: Jane Lee Hooker
We horen graag je mening! Voeg reactie toe