Jane Lee Hooker – No B!
Format: CD / Label: Ruf Records
Releasedatum: 28 april 2016
Tekst: Jan Hogenberg
Kan blues nog anders gebracht worden dan ooit tevoren zou je denken? Dat kan zeker hebben de vijf dames van Jane Lee Hooker bedacht. Wat daarvoor nodig is een flinke portie brutaliteit, lekkere ruig uitziende meiden, punkinvloeden en een herleidbare bandnaam. Maar bovenal de liefde en passie voor muziek. Oh ja. Niet geheel onbelangrijk, muziek kunnen maken.
Want Jane Lee Hooker is niet zomaar een bedacht bandje. De dames kennen elkaar al jarenlang van het circuit, van spelen in kleine rokerige cafés, donkere, zweterige, bierstinkende rockhollen. Zo ontstond de band tussen de gitaristen Tracy “Hightop” en Tina “T-Bone” Gorin al in een zeer vroeg stadium bij de punkband Helldorado welke in de jaren negentig haar top had. In deze punkband ontsproot de magische telepathie tussen de beide meiden welke met hun uitwisseling van vlammende gitaarsolo’s tot uiting kwam. Hun wegen splitsten toen ze in andere bands zoals Nashville Pussy en Bad Wizard gingen spelen, maar de heimwee naar hun dual-lead gitaarsolo’s werd steeds groter.
Het idee ontstond om toch maar weer samen te gaan spelen in een nieuwe band waarbij hun liefde voor soul, blues en punk tot uiting komt. Beide kenden bassist “Hail Mary” Z (Zadroga) van punkband The Wives en zij werd gevraagd om samen met Melissa “Cool Whip” Houston op drums het ritme deel van de band in te vullen. Als laatste voegde Dana “Danger” Athens zich bij de band. Deze laatste zorgde naast de zeer aanstekelijke mix van punk, rock en blues voor de nodige soul in de band. Dana heeft de herkenbare rauwheid en soul in haar stem zoals wijlen Janis Joplin maar ook Elin Larsson van Blues Pills. Zo is Jane Lee Hooker dus in 2013 los gegaan in New York City en heeft zichzelf opgewaardeerd tot een knallende bluesrock-act waarvan menig podium in Amerika al heeft van mogen genieten.
Dat genieten zal zeker gebeuren door de aantrekkingskracht van het vijftal dat een zeer uitdagende en ruige uitstraling heeft. Maar behalve dit, wat op zich wel een leuke bijkomstigheid is, kunnen deze dames ook een behoorlijk potje blues spelen. Het debuutalbum ‘No B!’ mag dan als een verzameling bluescovers gezien worden, echter de manier van Jane Lee Hooker om deze songs tot hun eigen standaard ter verheffen is verbluffend goed.
Zoals reeds eerder gezegd beschikken Hightop en T-Bone over een fantastische techniek om gezamenlijk een nummer op te tillen en je keihard in je ziel te laten doordenderen. De gitaren kunnen heerlijk tegen elkaar schuren, of gelijk op trekken in fantastisch dubbele gitaarleads. De punkhouding komt vooral naar boven in de uptempo nummers waarbij Hail Mary en Cool Whip garant staan voor stampende ritmes.
De covers van originele bluestraditonals, zoals Wade In The Water, maar ook van Muddy Waters, Mannish Boy en Johnny Winter’s Mean Town Blues, Willie Dixon’s Shake For Me, Albert King’s The Hunter krijgen allemaal de Jane Lee Hooker bewerking mee. In Wade In The Water hoor je Hightop en T-Bone direct op hun best. Lead gitaristen in duel met een chemie zoals Clapton en Duane Allman dat ook ooit samen hadden. Deze gitaarduels worden naar een nog hoger niveau getrokken in het nummer Mean Town Blues. Vol punk en rock invloeden knalt deze klassieker als nooit tevoren.
Ray Charles’ I Believe To My Soul zit als gegoten in dit nieuwe aanstekelijke jasje. Je voelt de geilheid van deze soulklassieker opeens. Natuurlijk zorgt de uitstraling van de band hier ook voor maar zonder ze te zien voel je het zweet van het plafond af druipen. In hetzelfde straatje zit de song Bumblee Bee. De vloer staat inmiddels blank van deze stomende uitvoering.
Na deze soulsongs wordt de punkrock weer uit de kast gehaald en middels een stevige beat en scherp gitaarrandje rammelt In The Valley uit de speakers. Betere zangeres had deze band niet in Danger kunnen vinden. Ze kan zijdezacht fluisteren maar ook duivelshard in je gezicht blèren. Deze korte rollercoasterrit is hard maar lekker en kunnen we gelukkig weer even op adem komen met het op een classicrock-soul nummer Free Me.
![jane lee hooker - free me (otis redding cover) [live]](https://www.bluesmagazine.nl/wp-content/plugins/wp-youtube-lyte/lyteCache.php?origThumbUrl=https%3A%2F%2Fi.ytimg.com%2Fvi%2FqyQ4uC0NXCc%2F0.jpg "Recensie: Jane Lee Hooker – No B! 3")
Ook een schitterende uitvoering van de cover van The Hunter. Een groovy beat, geile stem, stampende drums en wederom gitaarsolo’s die zorgen voor de nodige spanning. Het is niet eenvoudig een klassieker om te bouwen naar eigen maatstaven maar Jane Lee Hooker lukt het keer op keer.
Wat te denken van de afsluiter Shake For Me bijvoorbeeld. Willy Dixon komt hiervoor graag even terug op aarde om zijn uitvoering te beluisteren maar vooral om live te aanschouwen. Deze dames zorgen voor een unieke uitzondering op het opnieuw verse lucht blazen in de blues. Dit moet gezien worden. Want net zoals dit album komt deze muziek nog harder binnen als ze vlak voor je neus staan in een kleine blueshonk ergens in een achterafstraatje.
Tracklist:
01. Wade In The Water
02. Mean Town Blues
03. I Believe To My Soul
04. Bumble Bee
05. In The Valley
06. Free Me
07. The Hunter
08. Champagne And Reefer
09. Didn’t It Rain
10. Mannish Boy
11. Shake For Me
Website: Jane Lee Hooker
Onbegrijpelijk dat deze bagger serieus in dit Blues?tijdschrift besproken wordt.
Deze recensie zou prima passen in een blad als Aardschok
Voor een verklaring van bovenstaande verwijs ik graag naar de recensie in onderstaande link. Daarin wordt veel beter dan ik het ooit zou kunnen verwoorden duidelijk gemaakt wat er aan deze CD allemaal niet klopt
http://www.bluesjunctionproductions.com/album_review_jane_lee_hooker_-_no_b
Willy (Dixon) schrijf je in het Amerikaans/Engels nooit met y altijd met ie, anders heeft het een heel andere betekenis die ik hier niet zal uitleggen. (geen kritiek maar handig om te weten)