Recensie: Jacques Mees – Dream House
Format EP / Label: Eigen beheer
Releasedatum: 23 november 2014
Tekst: John Maes
In mijn CD-lade ligt het allernieuwste album van de Brabantse troubadour en stadgenoot Jacques Mees: Dream House. Opgenomen voor het grootste gedeelte in de Wild Verband Studio in Boxmeer en voor een gedeelte ook in de Tilburgse Rock Garage. Deze laatste locatie is een initiatief en collectief rondom drummer Henk van Delft, die in een Mississippi-achtige omgeving (maïs i.p.v. katoen), een boerderij en grote schuur aan het omdopen is tot het ‘Muzikantenmekka van het hart van Brabant’ met repetitieruimtes en een mooie studioruimte. Een stilistische omgeving waarvan je de sfeer terug hoort in de muziek, die dan toch weer voor het grootste gedeelte geïnspireerd is op de amoureuze avonturen van Jacques in Frankrijk.
Een gevoelige en sfeervol album is het geworden, helaas met slechts vier nummers, waarvan ‘Sneaked Out of Heaven’s Door’ je flink bij de kladden pakt als Jacques zingt over het verlies van zijn vader. Jacques wordt omringd door een meer dan uitstekende begeleidingsband! Met in de gelederen Jos van Es op bas, Kim de Beer op viool, Liseth Horsten op gitaar en backing vocals en niemand minder dan BJ Baartmans, de befaamde banjo, dobro en mandolinespeler!
Als je een albumrecensie schrijft over Jacques Mees, dan kun je er als echte Tilburger niet omheen om deze Troubadour, Bon-Vivant, Fratsenmaker, Enfant Terrible en ras entertainer vooral ook te promoten als ‘De beste Bob Dylan vertolker’ van het land. Dit kunstje flikt Jacques als geen ander. Over de wijde wereld doet hij mee aan Dylan tributeshows en concerten. Met name in de VS en in Canada heeft hij al een aantal malen een van de hoofdprijzen in de wacht gesleept.
Een van zijn vroegere CD’s ‘Shooting Star’ bestaat uit twaalf niet al te voor de hand liggende Dylan-composities. Het zijn bijzondere fraaie en originele interpretaties, in het bijzonder One More Cup Of Coffee en Hollis Brown. Grote klasse: ik kan het niet anders noemen. Ik durf bijna te beweren dat Jacques beter klinkt dan Bob himself, zeker als je het vergelijkt met de huidige vocale kunsten van onze popdichter aller tijden. Jacques zingt namelijk kraakhelder en loepzuiver en roept puberherinneringen bij me op naar de tijd dat ik voor het eerst in 1963 naar The Freeweelin’ Bob Dylan luisterde.
Twee weken geleden werd deze CD gepresenteerd in Low-Budget Theater De Boemel in het Spoorzone gebied in Tilburg. Ook hier weer zo’n rustieke historische omgeving waar vroeger de NS een aantal grote werkplaatsen had en die nu omgetoverd wordt tot een soort economisch en cultureel broeinest te vergelijken met het terrein van de Westergasfabriek in Amsterdam. Hier gaan in de nabije Tilburgse toekomst nog hele mooie dingen gebeuren, dat proef je aan alle energie en dynamiek die er van af spat. Het jaarlijkse festival Mundial heeft zich hier ook al genesteld.
Een paar maanden geleden was er in het Concertgebouw in Amsterdam een Bob Dylan Tribute avond en ik vond het bijzonder vreemd dat Jacques daar niet als hoofdact op het podium stond maar Tim Knol wel. Naar mijn mening heeft Jacques namelijk – meer dan Tim Knol – een echt diep geworteld gevoel voor de roots van deze muziek.
21 maart 2015 kunnen we de nationale musicoloog Leo Blokhuis eens nader kennis laten maken met de impact die Jacques heeft bij de dan te organiseren ‘Cafe-avond met Leo’ op het nieuwe Tilburgse muziekpodium Heyhoef-Backstage. Daar zal Jacques samen met een andere Brabantse troubadour, Andre van den Boogaart en soulzangeres Sanae Casita acte de presence geven. Deze keer niet in een historische authentieke omgeving maar in de vinexwijk Reeshof, waar men sinds kort ook de smaak van de blues te pakken heeft.

We horen graag je mening! Voeg reactie toe