Gwyn Ashton – Radiogram
Format: CD/ Fab Tone Records/ Release: oktober 2012
Cosmox.nl, Blues CD’s online bestellen
Tekst: Paul Scholman
Gwyn Ashton is een beul van een gitarist, wiens muziek zich begeeft op de scheidslijn van hard rock en blues. Op Radiogram wordt hij terzijde gestaan door een keur aan topmuzikanten. Met name Fabulous Thunderbird Kim Wilson’s mondharmonica geeft deze CD een rootsy uitstraling, hoewel het ook nu weer het fenomenale gitaarspel van Ashton is en het gemak waarmee hij catchy liedjes uit zijn mouw schudt, dat Radiogram ver uit tilt boven de muziek van zijn soortgenoten.
Ook mooi om nog even te vermelden is dat op “Fretted en Slidegitaar”, Ashton eerder, na uitvraag onder de Franse lezers van “Guitar Part Magazine” voor “gitarist van het jaar”, achter Jeff Beck en Gary Moore op respectievelijk nummer één en twee, Gwyn op de derde plaats was geëindigd.
Op een zonnige 9 oktober plofte Radiogram van Gwyn Ashton op de mat met het bescheiden verzoek ‘Aan de slag”! Ik kan u melden “je kunt tegenwoordig voor minder gestraft worden”, maar dat terzijde. Een straf was het zeker niet. Ik zou het eerder een voorrecht willen noemen om voor de release datum de schone taak op mij te nemen over de opvolger van “Two Mans Army” “Radiogram” iets te schrijven dat lijkt op een recensie. Ik vond “Two Mans Army” al een geweldige plaat, maar Radiogram is ook een prima cd om te beluisteren. Misschien ietsje toegankelijker, lees, iets rustiger, pakkender songs, melodieuzer zo u wilt. Maar nog altijd die gedrevenheid van Gwyn en kompaan Kev waar de vonken vanaf spatten. Zo, dat staat!
Op 25 maart gaf Gwyn tijdens een interview al aan “We hebben al een nieuw album opgenomen. Deze is al bijna een half jaar klaar, maar we wachten nog even op een aanbod van de juiste platenmaatschappij. We leggen ons geen druk op, maar ook de maatschappijen niet. We brengen deze niet, in tegenstelling tot de vorige CD onder eigen beheer uit. Het is echt een moeilijke tijd voor platenmaatschappijen in deze crisistijd en tijd van downloaden. Het speelveld is enorm veranderd door de komst van het internet. Piraterij halen er een hoop geld voor ons uit. En platenmaatschappijen nemen geen enkel risico op het moment. En misschien brengen we het volgende album toch uit in eigen beheer. Kortom, we zijn er nog niet helemaal uit”.
“We hebben een aantal ‘very special guests on it’. O.a. from Robert Plants band en Deep Purple, The Fabulous Thunderbirds met Kim Wilson doet mee”. “Het wordt een album met wat op akoestisch gebaseerd materiaal. Maar ook percussie en drums”. Kev vult aan “Jambane en horns, tamborines as well.” Wellicht blues en roots album, naast een bluesrock album, met verschillende stijlen”. We hebben wat ideeën om ‘Abbeyroad stuff’ op te nemen. John Lennon, een beetje Beatle-achtige invloeden”. Ik hou niet van één stijl, maar van verschillende stijlen van muziek om te spelen, zoals blues en rock. Ik hou ook van Ry Cooder, Ben Harper en David Lindley, Chris Whitley, maar ook John Campbell al die invloeden komen samen in mijn spel”, zodat het mij niet zo snel gaat vervelen, maar ook het publiek geïnteresseerd blijft in wat ik doe.” Daar is dus weer een half jaar overheen gegaan om alle plooien glad te strijken.
De ritmesectie op Radiogram beschikt over Ashton (ook op basgitaar) samen met stoere drummer Kev Hickman, die de ruggengraat van Ashton van Europese touring duo is geweest voor de afgelopen drie jaar. Het korps artiesten dat Gwyn Ashton bij heeft gestaan op Radiogram bevat Don Airey (Deep Purple, Rainbow, Whitesnake, Black Sabbath), Kim Wilson (Fabulous Thunderbirds), Robbie Blunt (Robert Plant, Bronco, Silverhead), Johnny Mastro (LA’s Mama’s Boys), Mark Stanway (Magnum, Phil Lynott) en Mo Birch (UB40, Go West, Culture Club). Radiogram is opgenomen in Engeland in het ouderlijkhuis van Kev Hickman, in de huiskamer, mixed in LA by Lost Prophets’ producer Justin Hopfer and mastered in Australia by Don Bartley,die onlangs opdracht kreeg van EMI om een re-master te maken van de audioversie van Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band.
“Little Girl” – feat. Kim Wilson, begint met gekraak van een grammofoon getuige de frontcover en start met weinig dynamiek. Gwyn speelt gitaar en zingt met de lick mee, wat wordt overgenomen door Kim Wilson. Dan volgt er een moment van overschakeling naar de huidige techniek en knalt het uw speakers uit in een dynamiek die we van Ashton gewend zijn. Kev Hickman leeft zich op deze prima rockopener lekker uit, met Kim Wilson op de achtergrond.
“Don’t Wanna Fall” – feat Mark Stanway, Mo Birch ken teen ballad-achtig begin met een lekker stevig vervolg. Hoog radiodraaibaarheidsgehalte. Rockerig, stevig gezongen. Verder weinig aan toe te voegen. “Let Me In” – feat Johnny Mastro. Johnny Mastro laat er duidelijk geen gras over groeien en valt met de eerste klanken mee door je speakers op het vloerkleed. Klinkt lekker smerig zoals we van Mastro gewend zijn, maar Gwyn Ashton zal het initiatief genomen hebben vrees ik. Dampend, kokend, rockend. Laat je gaan… swingend!
“Fortunate Kind” – feat Robbie Blunt, Mark Stanway, Mo Birch Southern sfeertje, met slide uiteraard. Mooi nummer.
“I Just Wanna Make Love To You” De enige cover op deze plaat. Ook geen flauw idée hoe vaak “I Just Wanna Make Love To You” van Willie Dixon reeds is gecovered, maar op deze uitvoering kan je de stempel “recovererd by Gwyn Ashton” met droge ogen opplakken. Electric blues, heavy funk and melodic rock is hij geïnspireerd door zijn oude vinyl platencollectie en klinkt als het zou kunnen zijn opgenomen in 1971. Old-school retro is in, en niemand doet het beter.
“Dog Eat Dog” Groovy, Bluesy, u krijgt geen rust! Strakke drum en bass stuwen u naar een van de hoogtepunten van deze cd. Solo’s gieren u om het hoofd. Liggend op de bank tijdens een van de luisterbeurten, zijn wegtrekkers om in slaap te sukkelen bij voorbaat een kansloze zaak, zo is gebleken.
“Angel” – met Mark Stanway, Mo Birch. Ballad, ingetogen gezongen. Gitaar is uiteraard niet ingetogen. Lekker zwaar tegen distortion aan, aangezet. Energie spat er van af. Het nummer sterft in zijn schoonheid.
“For Your Love” – feat. Don Airey. Huilende gitaren, melodieuze zang, samen gesmolten tot een soort liefdesliedje.
“Comin’ Home”. Stomend, energiek stampend, rockend. Je ruikt de stal. Autoaudio veel te hard en een meevibrerende achterruit. Ik denk echter dat deze cd beter niet in uw koets gedraaid moet worden, daar gaat de verkeersveiligheid niet mee op vooruit.
“Bluz For Roy”. Ik spreek mij nooit zo uit over wat goed is en wat is beter, want smaken verschillen enorm. Gelukkig maar, want anders stonden we met zijn allen in elke kroeg die riekt naar the blues te dringen om een gerstensapje te bemachtigen. Maar als ik u een advies mag geven: draai “Bluz For Roy” één keer, twee keer achter elkaar, en ik weet bijna zeker dat u hem nog een derde keer op repeat zet voor een toegift door uw eigen apparaat. Deze fenomenale instrumentale afsluiter, voelt als thuis komen. Ik kan niet wachten te zien hoe Gwyn door zijn slierten haar, die slingerend rond zijn bezwete hoofd trappend op zijn pedalen en het uiterste uit zijn gitaar weet te halen, het publiek ingluurt om te kijken naar wat hij teweeg brengt. Ik vind dit een prachtplaat en hij groeit bij elke draaibeurt….
Radiogram track listing:
1: Little Girl – feat Kim Wilson
2: Don’t Wanna Fall – feat Mark Stanway, Mo Birch
3: Let Me In – feat Johnny Mastro
4: Fortunate Kind – feat Robbie Blunt, Mark Stanway, Mo Birch
5: I Just Wanna Make Love To You
6: Dog Eat Dog
7: Angel – Mark Stanway, Mo Birch
8: For Your Love – feat Don Airey
9: Comin’ Home
10: Bluz For Roy
Discography van Gwyn Ashton: Radiogram is the follow-up to 2009’s Two-Man Blues Army. Dixiefrog released Prohibition in 2006 with guests Chris Glen, Ted McKenna (Sensational Alex Harvey Band, Ian Gillan, Rory Gallagher) and Don Airey. In 1999 Virgin France released Fang It! which was recorded with Rory Gallagher’s rhythm section – Gerry McAvoy and Brendan O’Neill. Ashton’s first two albums Feel The Heat and Beg, Borrow & Steel were recorded in Australia and released through Virgin France in 1997 and 1998. In 2000 Feel The Heat and Fang It! were simultaneously in the Amazon France Top 100 album charts.
Website artiest: www.gwynashton.com
Thanks Paul, ook namens Gwyn Ashton Street Team Benelux…!!!