Gov’t Mule – Revolution Come…Revolution Go
Format: 2LP (met Download) – CD – 2CD (DeLuxe) – Download – Stream
Label: Fantasy – Universal
Releasedatum: 9 juni 2017
Tekst: Bert Ruisch
GAAN ZE LINKSOM, RECHTSOM OF TOCH BINNEN DE LIJNTJES?
Ik heb een haat/liefde verhouding met Warren Haynes en Gov’t Mule. Zo, ik heb het gezegd, het is eruit. En het lucht op. Overigens weet ik dat ik niet de enige ben die er zo over denkt en dat ligt mijns inziens niet aan ons, maar aan hen. Warren en de band bedoel ik.
Laat het me proberen uit te leggen: Haynes is een epigoon volgens mij, niet in de negatieve betekenis van het woord, verre van dat. Als je werk schrijft, speelt en produceert dat ontzettend veel lijkt op grote voorbeelden als The Allman Brothers, The Grateful Dead, Lynyrd Skynyrd, Kris Kristofferson e.d. en je doet dat zo goed als Warren Haynes, dan kun je niet anders dan respect voor de man hebben.
Z’n side-projects (of zou Gov’t Mule een side-project zijn? Nee, geloof ik niet) bestaan niet voor niks uit het lidmaatschap van The Allman Brothers sinds de band werd heropgericht in 1989 en veel samenwerkingsverbanden met overlevende leden van The Grateful Dead in wisselende samenstellingen. Voor mijn gevoel komt hij weinig uit z’n comfort zone dus. Tegelijkertijd beheerst hij dat genre (southern-rock gemengd met blues en bluesrock, afgetopt met een snufje soul en een snufje funk) zo verdomde goed en durft hij heel af en toe een fractie buiten de lijntjes te kleuren, dat ik elke keer weer nieuwsgierig ben wanneer er een nieuwe plaat van de Mule wordt aangekondigd.
En zodra ik deze begin te draaien/streamen wordt m’n haat/liefde verhouding weer gevoed.
Neem ‘Revolution Come…Revolution Go’ maar.
Het is het eerste nieuwe album van de band, bestaand uit Warren Haynes (gitaar en zang), Matt Abts (drums), Jorgen Carlsson (bas) en Danny Louis (keyboards), aangevuld met een behoorlijk aantal sessiemuzikanten en een nog groter aantal backing vocals in vier jaar, en het derde album in deze bezetting en werd opgenomen in Austin, Texas en geproduceerd door Haynes, samen met Gordie Johnson (vooral bekend als gitarist van Big Sugar en Sit Down Servant) en Don Was, die tientallen grootheden geproduceerd heeft, w.o. The Rolling Stones, B.B. King, Bob Dylan en ga maar door.
De plaat opent met het stevig rockende Stone Cold Rage, waarvan de tekst een mix is van woede, sarcasme en humor. Emoties die je in meer nummers tegenkomt en die waarschijnlijk voor een deel verklaart worden doordat de opnamen plaatsvonden direct na de presidentsverkiezingen van vorig jaar. Het nummer heeft een heerlijke riff en een stuwende drive en zou een perfecte concert-opener zijn. Het wordt gevolgd door een ander juweeltje, Drawn That Way, om meteen maar even duidelijk te maken dat we te maken hebben met een stel zeer getalenteerde muzikanten en een messcherpe productie. Muzikaal behoorlijk avontuurlijk in de meeste nummers en overwegend scherpe, intelligente teksten. Liefde van mijn kant dus. En dat geldt ook voor nummers als het politieke Pressure Under Fire, met een mooie solo van Haynes, en de titelsong.
En dan komen er een aantal nummers waar ik persoonlijk niet warm of koud van word. Dertien in een dozijn Love Ballads zijn er al meer dan genoeg gemaakt, net als Country and Western deuntjes die rechtstreeks uit de Grand Ole Opry in Nashville komen…
Buiten de eerste nummers van de plaat zijn voor mij de muzikale hoogtepunten Thorns Of Life, Revolution Come, Revolution Go en Dark Was The Night, Cold Was The Ground. Geëngageerde teksten, muzikaal avontuurlijke opbouw waarbij de heren wat verder gaan dan gebruikelijk. Kortom,een plezier om (vaak) naar te luisteren. Dat houdt voor mij in, dat ik mijn persoonlijke favorieten (het merendeel van de nummers) in een playlist zal zetten en de rest zal vergeten. Toch ben ik enthousiast over de plaat, want het is overduidelijk dat er een grote chemie is tussen de bandleden en dat ze er zin in hadden om een nieuwe plaat te maken. En dat is uiteindelijk precies dat, waar het om draait voor ons als muziekliefhebbers.
Tracklist:
CD 1:
01. Stone Cold Rage
02. Drawn That Way
03. Pressure Under Fire
04. The Man I Want To Be
05. Traveling Tune
06. Thorns Of Life
07. Dreams & Songs
08. Sarah, Surrender
09. Revolution Come, Revolution Go
10. Burning Point
11. Easy Times
12. Dark Was The Night, Cold Was The Ground
CD 2:
13. What Fresh Hell
14. Click-Track
15. Outside Myself
16. Revolution Come, Revolution Go (alernate version)
17. The Man I Want To Be (live in studio version)
18. Dark Was The Night, Cold Was The ground (live in studio version)
Website: Gov`t Mule
Tsja Bert, als je er niet onbevooroordeeld in gaat dan kan het natuurlijk niet goedkomen. Ik schrijf toch ook de recensies van Joe Bonamassa niet?
2 Jaar geleden in De Boerderij stond een aantal gasten de hele tijd door de muziek heen te lullen, met als hoogtepunt gemopper op een drumsolo. “Waar slaat dat nou op”, “Wie zit daar nou op te wachten”. Dan laat je duidelijk blijken dat je je niet echt hebt verdiept in dit fenomeen. Iedere clubshow krijg je een lange drumsolo! Die band staat 3 uur op het podium, nou dan ga je 10 minuten bier halen als je het niet wilt begrijpen, blijft er nog 11 kwartier over! Een bevriend drummer keek geërgerd om naar deze leken, want de drumsolo is voor hem het hoogtepunt van de avond. Abts is een van de betere drummers in the business.
Een fractie buiten de lijntjes kleuren en weinig uit z’n comfort zone komen? Welke andere muzikant geeft complete jamband shows en neemt in zoveel genres albums op als Haynes? Reggae, fusion, soul, Stones, AC/DC, Band, Jerry Garcia (met een symfonie-orkest), Little Feat, Grateful Dead en last but not least het singer/songwriter/folk album Ashes & Dust. Haynes is DE man verantwoordelijk voor de 2e serieuze episode Allman Brothers (dus niet zomaar een bandlid) en gold als katalysator tussen Dickey en Gregg.
Even een paar kanttekeningen bij deze 5 sterrenplaat, misschien wel de beste die Mule gemaakt heeft. De aanwezigheid van gastmuzikanten is op de hele plaat ondergeschikt aan arrangement en de Mule sound. De nummers waar jij niet warm of koud van wordt, maken het album tot een zeer intens album met veel diepgang, variatie, emotie en voldoende vette gitaarsolo’s. Dit als tegengeluid om muziekliefhebbers niet op het verkeerde been te zetten, ik blijf het album draaien. Beste plaat van 2017 tot nu toe!
Als je een recensie al begint met “Ik heb een haat/liefde verhouding met Warren Haynes en Gov’t Mule” dan kan het in principe nooit meer goed komen met die recensie. Voor de rest ben ik het roerend eens met de bijdrage van Mark Harmsma (hoewel ik wel een heel groot fan van Joe Bonamassa ben, maar dit terzijde). Op die cd met dat uitstapje naar de reggae indertijd na heeft deze band nog nooit een slechte plaat afgeleverd. En een live optreden is altijd een feest (voor de serieuze muziekliefhebber dan, niet voor die ouwehoeren die Mark ook al aanhaalt, en die soms eigenhandig een heel concert voor anderen kunnen verpesten). Ik zou zeggen ga zo door mannen!