Diana Rein – Queen Of My Castle
Format: CD / Label: Gulf Coast Records
Releasedatum: 21 juni 2019
Tekst: Peter Marinus
Het geluid van zangeres-gitariste Diana Rein werd, qua zang, in het verleden wel eens omschreven als een mix van het geluid van Bonnie Raitt, Liz Phair en Chris Robinson. Een vergelijking, die ik niet helemaal snap want uitgerekend de zang Diana is het zwakke punt in haar overigen muzikaal wel lekker klinkende bluesrock. Diana is namelijk “gezegend” met een nogal dun, ielig stemgeluid, die niet bij de vrij pittige bluesrock aansluit.
Diana is het kind van Roemeense ouders, die hun land ten tijde van het communistische regime ontvluchtten en naar de USA trokken. Daar werd Diana al snel door de blues gegrepen.
Dit is haar derde album, dat geproduceerd werd door Michael Leasure, bekend als drummer van de Walter Trout band. Hij is uiteraard ook als drummer op Diana’s album te horen, bijgestaan door Dave Osti (bas) en ene Drake Munkihaid Shining (!) op keyboards.
Het album opent hoopvol met Yes I Sing The Blues. Een sompige funky shuffle waarin Diana de nodige door Stevie Ray Vaughan geïnspireerde vlammende solos op ons loslaat. Een lekkere pompende shuffle waarin het voor het eerst opvalt dat Diana’s zang wat aan de dunne kant is.
The Midnight Liner begint met krachtige rauwe gitaarriffs en is een pompende bluesrocker waarin het Stevie Ray geluid weer volop aanwezig is. Halverwege zakt het tempo ineens in en gaat het nummer als een luie shuffle verder. Ook Queen Of My Castle is een pompende shuffle die wat meer richting het geluid van Omar & The Howlers/Fabulous Thunderbirds trekt. Een rocker zonder al te veel poespas. Het intro van I Can’t Quit You lijkt mij toch wel gepikt van Cream’s “Strange Brew”. Een loom funky bluesrock nummer die door de dunne zang niet helemaal uit de verf komt.
Het wat mat klinkende One Foot In wordt door Diana’s pittige gitaarspel gered. Na het hoekig rockende Walking Along gaat Diana in Pure Soul meer de soulvolle kant op via warme funky grooves. De nadruk ligt in dit nummer niet op de bluesrock hetgeen Diana’s zang alleen maar ten goede komt.
De stuwende bas van Dave Osti opent de felle bluesrocker It’s You. Een pompend nummer met een wat lullig klinkend refrein. Gelukkig strooit Diana er wat stevige gitaarsolo`s doorheen. In de bossa nova My Love lijkt de geest van Peter Green in Diana’s gitaarspel rond te waren.
Daarna klinkt Get Down weer wat aan de matte kant. Een poging om een Black Crowes-achtige groove te produceren met een 60’s Archies-achtig orgeltje. Instrumentaal klint de soulballad Chill Of The Night prima maar Diana komt qua zang toch echt soul tekort om hier te kunnen overtuigen. Beter klinkt de funky bluesrocker Worth gevolgd door het stevige Time’s Ticking Away, dat Hendrix-achtig begint maar daarna afglijdt naar een vrij gladjes klinkend rocknummer. Het fuzzpedaal gaat geheel onverwachts helemaal in in het smerig klinkende Heat.
De afsluiter van dit album is het instrumentale Zoe, een sfeervol zwevend bluesnummer.
Dit nieuwe album van Diana Rein overtuigt mij nog niet helemaal. Qua gitaarspel wel maar qua zang ben ik nog niet over de streep getrokken. Op een volgend album wellicht wel?
Tracklist:
01. Yes I Sing The Blues
02. The Midnight Line
03. Queen Of My Castle
04. I Can’t Quit You
05. One Foot In
06. Walking Along
07. Pure Soul
08. It’s You
09. My Love
10. Get Down
11. Chill Of The Night
12. Worth
13. Time’s Ticking Away
14. Heat
15. Zoe
Website: Diana Rein
We horen graag je mening! Voeg reactie toe