delta-saints-12

The Delta Saints – Live At Exit/In

CD / Releasedatum: Eind Mei 2014

Tekst: Paul Scholman

The Delta Saints zijn zo langzamerhand een begrip geworden in Nederland en de rest van Europa. Er zijn inmiddels weinig (grote) festivals waar ze niet gestaan hebben. Het is ook altijd een feest die gasten onder de bezielende leiding van Ben Ringel bezig te zien.

The Delta Saints werden in 2007 geformeerd uit een stelletje studiegenoten die bij elkaar kropen om in de weekenden samen wat te drinken. Dat mondde meestal uit in een jamsessie en voor ze het wisten werd het een hechte vriendschap en was de band ‘The Delta Saints’ een feit. Het uitvinden waar de gedeelde muzikale belangstelling lag van de afzonderlijke bandleden in de jaren daarna en dat samensmelten tot één compromis ging door alle jamsessies eigenlijk als vanzelf. Er moest nog een bandnaam bedacht worden en op een dag hopen de heren dat ze een mooi verhaal hebben om die naam te onderbouwen. Dat verhaal zal betrekking hebben op gevangenis, bourbon en voodoo, maar tot dan, zal de waarheid ergens in het midden liggen…

In 2010 hebben de heren 2 EP’s geproduceerd. Respectievelijk ‘Pray On’ en ‘A Bird Called Angola’. Later ook op een cd gezet. De jaren daarna hebben de heren vooral doorgebracht met toeren. Ruim 250 ‘gigs a year’ is niet niks te noemen. Begin 2013 kwam de langverwachte ‘Deadletter Jubilee’ uit. Harp nog ingespeeld door Greg Hommert. https://bluesmagazine.nl/recensie-the-delta-saints-death-letter-jubilee/

2014 zijn ze begonnen als voorprogramma van Blackberry Smoke en hebben daarmee een intensieve tour achter de rug. Tevens willen de heren een paar nieuwe nummers brengen, maar eerst deze nieuwe live cd van de vorige tour ‘Live At Exit/In’.
Ik was reuze benieuwd naar deze “Live At Exit/In” Tamelijk onverwacht was hij daar en ik moet eerlijk zeggen dat ik redelijk teleurgesteld was. Ik miste het kenmerkende geluid van harpman Greg Hommert, die eerder al prima vervangen was door Stephen Hanner. In juli vorig jaar op het zwoele Wilhelminaplein in Eindhoven werd ook de zieke Stephen Hanner tijdens de Europese toer vervangen door Nate Kremer, organist. Beetje jammer, want het haalde het excentrieke, inmiddels karakteriserende geluid van The Delta Saints wat onderuit. Het was minder wat zompig, en ondanks de warmte, wat minder zwoel. Daarmee zeg ik niet dat het slecht is. In tegendeel, ik zal de volgende keer weer gaan en dat zal op 31 mei 2014 weer in Paradiso/Bitterzoet zijn. Maar het is zo anders. Ik hoor bij hen graag dat smerige, herkenbare geluid van die bluesharp. Nu klinkt het allemaal veel netter, gepolijster. Minder bluesy. Het gitaarwerk is en blijft geweldig van vooral Dylan Fitch en Ben Ringel slaggitaar. Er zit staat nog steeds veel spanning op. Wanneer gaat het los? Want het gaat los! Dylan Fitch is een geweldige gitarist, in dienst van de band, want zo strak is het wel. Starten wanneer het kan en stoppen wanneer het moet.

‘Bird Called Angola’ de opener op ‘Live At Exit/In’ staat meteen als een huis. Orgel, gitaar, piano werpen een muur van geluid op ondersteund door een groovy bass, met losjes daaronder Ben Azzi op drum. ‘Sweet bird in gold, baby take me home…’ Breekbaar gezongen, maar ook vol vuur. ‘Drink It Slow’ is ook een heerlijk groovy nummer met tegendraadse ritmes, die een volleerd streetdancer al snel op het verkeerde been zet. Uitstekende solo van Dylan Fitch, alles klopt in dit nummer. Over de ontbrekende harp is genoeg gezegd. Orgelman Willy Burn doet zijn ding op passende wijze. Dig your feet in the ‘The Devils Creek’ is lekker uptempo. Gitaar los, let ook op het basje van David Supica. Alles op snelheid. Heerlijk nummer. Keep On ‘Steppin’ ook hier graaft de bass van Supica dwars door je ziel tijdens de openingsaccoorden. Ringel bouwt breekbaar op naar een climax en na 3 min en 52 sec valt er een bijna stilte waarna er weer wordt aangezet met het heerlijke baswerk van Supica. ‘Death Letter Jubilee’ is weer zo’n schitterend opgebouwd nummer. Hier en daar een “rustpuntje” en weer vol gas. Het nummer gaat over de momenten in het leven waar je niet echt trots op bent en die iedereen wel eens meemaakt en een negatieve lading heeft. “Noem het spijt, Or Whatever” vertelde hij mij twee jaar geleden toen het nummer net klaar was en het tijdens een accoustische set werd gespeeld in de kelders van Paradiso. ‘Pray On’ is het langste nummer van dit album van de gelijknamige EP. Gaat over voodoo en dat soort gespuis. Ik vrees dat de voodoo met de energie van dit nummer stilletjes in een hoekje is gekropen en het einde afwacht. ‘Chicago’ opent wat meer ingetogen, dat moet ook wel als je maar één dollar in je zak hebt, dan heb je maar weinig te vertellen in deze kapitalistische wereld. Het venijn zit hem in het refrein. “I got a dollar in my pocket babe, with my feet on the ground”. Klinkt lekker zompig met pit zou ik willen zeggen. ‘Chicago’ gaat over de eerste keer dat ik in Chicago was,” legt Ringel uit. “We waren er net voor 18:00 uur, en er brak een sneeuwstorm uit, het was bitter koud met sneeuw en wind, we konden weinig meer doen. ‘Cigarette’ is een kort nummertje van 3:19 sharp, en meestal doe je toch veel langer met een peuk. Kort maar krachtig, ik rook niet, alleen maar mee… Hoeven we het er ook niet over te hebben. ‘3000 Miles’ staat op de 2e EP ‘A Bird Called Angola’ ook weer heerlijke solo van Dylan Fitch, maar ook hier die bass van David Supica die er onderdoor loopt. Heerlijk. Sterft breekbaar in schoonheid met een laatste woord gericht tot the devil en the lord. Over zwakke nummers hoeven we het eigenlijk niet te hebben op deze schijf.

Als we toch een hoogtepunt moeten duiden gaat mijn voorkeur uit naar ‘Crazy’. Het heeft iets onheilspellends, iets ongrijpbaars. Ringel die tot het gaatje gaat, zijn stembanden fors op de proef stelt. Hij moet er inmiddels eelt op hebben staan na al die gigs. Ik ben niet zo’n pianoman, maar er zijn uitzonderingen en dit zal er een van zijn vrees ik. Overgenomen door een ontketende Fitch die zijn hele ziel en zaligheid er in gooit. Orgel op de achtergrond met drums van Ben Azzi. Als er ergens sprake is van opbouw naar een climax dan is dat wel bij ‘Crazy’! ‘Liar’ is een aanstekelijk nummer, maar hier mis ik het smerige deel van die smoelschuivert. Met het orgel is ‘Liar’ te gepolijst naar mijn mening, Dylan Fitch klinkt gelukkig nog wel smerig en dat maakt veel goed. Verder steekt het nummer geraffineerd in elkaar. ‘Momma’ dat op EP ‘Pray On’ staat is lekker zompig. Ringel zweept zijn publiek lekker op met hoge, net niet overslaande stem. Kun je lekker op meegillen als je dat wil… Bonustrack ‘Paradise’ is een akoestisch country-achtig nummertje dat een beetje uit de toon valt bij de rest van de nummers. De kwetsbaar is het er niet minder om. Ringel kan zo Waylon vervangen, maar helaas voor ons hij is geen Nederlandert.

Ben Ringel, zanger en leadgitarist heeft een herkenbare stem die door zijn intonatie de spanning kan opbouwen en een nummer naar een hoogtepunt kan jagen. Dat zijn stem het kan volhouden met zoveel optredens per jaar verbaast mij nog het meest. Hij gooit zijn hele ziel en zaligheid in elk optreden.
De andere Ben, die de drums bediend, die altijd lacht, die niet stil kan zitten en samen met bassist David Supica de tandem vormt. Een genot om hem bezig te zien. David Supica die een jazz achtergrond heeft en dat prima weet te combineren met de stijl van de huidige Delta Saints speelt bijna als een slaggitarist op zijn bass. Staat zelden stil, moet bewegen met zijn rastakapsel. De dotten haar vliegen altijd rond zijn hoofd en heeft altijd zin om te spelen.

The Delta Saints klinken nog steeds ‘swamp-boogie-dirty-rock’, maar iets minder “swampie en dirty” door een ontbrekende harp. Zal aan mij liggen, smaken verschillen. Ik laat het graag aan u over, maar dit is mijn mening. En toch ga ik er de 31e weer even een kijkje nemen in Paradiso!
Nog wel even op het schoenenwerk letten roept een kenner uit mijn kennissenkring altijd…, dus dat doen we dan maar…

Tracklist
1. Bird Called Angola
2. Drink It Slow
3. The Devils Creek
4. Steppin’
5. Death Letter Jubilee
6. Pray On
7. Chicago Boogie
8. Cigarette
9. 3000 Miles
10. Crazy
11. Liar
12. Momma
13. Paradise (Bonus Track)

Ben Ringel, Zang Rhythm Guitar;
Ben Azzi, Drums, Percussion;
Dylan Fitch, Lead Guitar, Rythm Guitar;
David Supica, Bass Guitar;
Nate Kremer, Organ.


Ook op Blues Magazine ...