strong>Dave Riley and Bob Corritore – Hush Your Fuss!
Label: Vizztone
Cosmox.nl, BluesCD’s online bestellen
Tekst: Paul Scholman
De CD-titel alleen, Hush Your Fuss! – vrij vertaald Rustig aan met je problemen – is een van de leukste sinds tijden. Het verraadt het feit dat deze titel het soort down-home muziek is die de lading van de plaat dekt. Ik bedoel, bekijk de songtitels hieronder en zie wat ik bedoel. Het heeft alles van rauwe, uitbundig, arme lieden, vervloekten, vettig/smerig en back-door familiair.
Dave Riley speelt gitaar en bezingt als het ware een smerig, achteraf steegje, met een soms heerlijke, bijna schreeuwende luide stem. Neem alle twijfel in de wereld weg, op een dag denk je als je deze cd weer eens terughoort dat Riley zijn hele leven niks anders gedaan heeft dan dit soort muziek te spelen. Het mooiste is: Hij kan het!
Dan is er Bob Corritore, Riley’s ‘Sonny Boy Williamson’. Bob gooit zijn hele ziel en zaligheid in het bespelen van zijn mondharmonica en niet voor de eerste keer met Riley. Dit is het soort muziek, samen met het hele Chicago-geluid, dat Engelsen de hoofden ter plaatse in brand zetten toen ze deze sound voorgeschoteld kregen in de jaren 60 en dus naam gaven aan “dirty white-boy blues”. Daarmee stonden ze aan de wieg van de geboorte van de witte blues, zoals Rod Stewart, Eric Clapton, John Mayall, Duffy Power, Stan Webb, en wie weet, hoeveel uitstekende, maar beïnvloedde muzikanten nog meer. Muziek ontwikkelt zich altijd verder, door creativiteit, de meest originelen komen bovendrijven.
Ik denk dat mijn favoriete nummer ‘No Cussin’ is, aldus Dave Riley, want het is het wrange verbod op een van mijn favoriete bezigheden (mijn vrienden kunnen u vertellen dat ik vloek als een g*dd*mn*d, m*therf*ck*ng, s*n*f*b*tch*n’ sailor, sinds mijn 14e, en dat zal ik nooit afleren, want ik vind het te leuk). Het is een “Ga-naar-de-kerk” smiley geconfronteerde vingerwijzing op iemand die “trash talkin’ mofos” in de praktijk maar al te goed weet hoe het wel hoort.
Lopen we door de rest van de CD, het besmettelijke ‘Home To Chicago’ met zijn onweerstaanbare shuffle en de solo akoestische ‘My Baby’s Gone’ liggen zeker zo aantrekkelijk in het gehoor. Deze plaat klinkt aanstekelijk, toch een soort vrolijk, je wordt er als het ware enthousiast van. Is met regelmaat uptempo, maar strak. Heeft veel van een bluesplaat kunnen we stellen.
Bob Corritore kunnen we inmiddels wel een autoriteit noemen. Heeft zeer veel sessies op zijn naam staan die ik hier niet ga benoemen. Hij was onlangs nog in Dongen in De Gouden Leeuw, met Mud Morganfield, Tail Dragger, The Rhythm Room All-Stars, Rockin’ Johnny, Rick Kreher en ik heb weer met verbazing naar Corritore staan kijken. Hoe Bob zijn Harp bespeeld, met zijn vingers lucht laat gaan of juist niet, altijd mooi om naar te kijken. Op deze plaat dus veelvuldig “in beeld” zullen we maar zeggen.
Luister maar eens als u in de gelegenheid bent naar “Snuff Dippin’ Woman” een heerlijk groovy blues nummer met een Big Walter stijl tijdens de solo van Bob Corritone, zo zompig als het maar zijn kan met een zwaar mondorgel waar Corritore bijna van voorover moet zijn gevallen en je meteen tot aan je nek in de swamps doet vermoeden.
Mocht je in deze donkere dagen voor Kerst even niet meer weten wat te draaien en je zoekt een echte bluesplaat die niet deprimeert…..Huss My Fuss! Van Dave Riley & Bob Corritore.
1. Hush My Fuss (Dave Riley)
2. Baby Please Come Home (Riley / Corritore)
3. No Cussin’ (Riley / Corritore)
4. Snuff Dippin’ Woman (John Weston)
5. Mississippi Po Boy (Harvey Watkins)
6. Home In Chicago (Dave Riley) Hard
7. Headed Woman (Dave Riley)
8. Happy As a Man Can Be (Riley / Corritore)
9. Go Ahead and Blame Me (Bob Corritore)
10. My Baby’s Gone (Dave Riley)
11. Oil Spill Blues (Riley / Corritore)
12. Laughing Blues (Riley / Corritore)
We horen graag je mening! Voeg reactie toe