DAMON FOWLER – Modern Blues Essentials
Format: CD/ Label: Whole Hog
Releasedatum: 20 november 2015
Tekst: Fons Delemarre
Damon Fowler is een bluesman met een forse staat van dienst in de Verenigde Staten. Als je zijn geluid hoort –en hem ziet- is het niet verbazend dat hij komend jaar een aantal malen speelt in het voorprogramma van ouwe rot George Thorogood. Zelf trekt hij (nog) geen grote zalen vol op eigen kracht. Na een aantal cd’s is er nu een verzamelaar met nummers van de albums ‘Sugar Shack’ (2009), ‘Devil Got His Way’ (2011) en ‘Sounds Of Home’ (2014). De verzamelaar heet Modern ‘Blues Essentials, ondertitel: The Essential Damon Fowler’. Als dat waar is, dan hebben we meteen de achilleshiel van de muziek van Fowler te pakken: het ontbreekt over het algemeen aan catchy songs. Zelf gemaakt of goed gekozen en origineel neergezette covers, dat maakt niet uit. Maar helaas ontbreken op deze verzamel-cd nummers met een zodanige impact dat ze je meteen bij de strot grijpen en bij voorkeur niet meer loslaten. Dat is jammer, want Fowler speelt zeer basic en to the point gitaar. Daar is niks mis mee; verre van dat. Maar zijn zang is niet erg expressief en energiek en dan gaat het ontbreken van die pakkende nummers hem opbreken. Kennelijk heeft ook Tab Benoit, die zijn cd ‘Sounds of Home’ geproduceerd heeft, hem niet op het spoor van sterkere composities kunnen zetten. Opvallend genoeg ontbreekt op deze verzamelaar Fowler’s versie van de Elvis Costello-compositie Alison. Het beste komt Fowler uit de verf in ballads zoals After The Rain en I Hope It’s Gonna Rain. Ook de tekst van After The Rain is gelukkig wat minder obligaat dan het voor de hand liggende rockidioom in stampnummers als Devil Got His Way en We’ve Got A Good Thing. Naast de ballads springen ook het akoestische Some Fun en de ‘open’ klinkende nummers I Hope It’s Gonna Rain (track 5) en Sugar Shack (track 8) er in positieve zin uit.
Tracks:
01. Devil Got His Way (2:48) (Devil)
02. We’ve Got A Good Thing (3:59) (Devil)
03. After The Rain (5:24) (Devil)
04. Lonely Blues (4:29) (Sugar)
05. I Hope It’s Gonna Rain (4:42) (Sugar)
06. Some Fun (2:27) (Sugar)
07. 28 Degrees (3:29) (Devil)
08. Sugar Shack (4:35) (Sugar)
09. Tight Rope (3:40) (Devil)
10. Thought I Had It All (5:17) (Sounds of Home)
11. Old Fools, Bar Stools, And Me (4:30) (Sounds)
12. Spark (3:17) (Sounds)
Website: Damon Fowler
Een wederom prima en toch ook een enigzins kritische recensie. Dat geeft ook helemaal niet, begrijp me niet verkeerd, dat kan en mag uiteraard, want smaken verschillen nu een keer, en gelukkig maar ook, anders reden we allemaal in een Lada. Ik persoonlijk vind het al tijden een fantastische gitarist en muzikant, maar ja, wie ben ik.Voor mij onbegrijpelijk en erg jammer dat hij de oversteek over de grote plas van Amerika naar Europa nog steeds niet gemaakt heeft, want ik zou hem zeer zeker graag een keer Live willen aanschouwen.Misschien in de toekomst.Rest mij niks anders dan U allen een Fijne Jaarwisseling te wensen en een Gezond en Bluesvol 2016.
Gelukkig verschillen smaken inderdaad. Misschien is het aan te bevelen om deze cd een keer of zes te draaien, althans dat leidde bij mij in ieder geval tot de conclusie dat deze na elke draaibeurt beter wordt, sterker nog: hij scoort momenteel no. 2 of 3 van de beste cd’s van 2015 in mijn jaarlijstje. Enne Adjuh:
Fowler was live te aanschouwen op Moulin Blues 2013 in “Southern Hospitality”, waarmee hij al een zeer goede indruk op mij maakte. Over ‘catchy’ songs gesproken: “After the rain” , met die subtiele Hammond, geeft me bijna elke keer zout water in de ogen, maar misschien ben ik wel een te emotionele dweil, edoch ook de zwarte humor in een song als “Old Fools, Barstools & me” pakt me wel. Het vette slide-werk is voor mij natuurlijk de leidraad, omdat ik daar nou eenmaal van hou; daarom zou ik ook “Devil Got His Way en We’ve Got A Good Thing” zeker niet als obligate stampnummers willen neerzetten, nee hier kan menig Nederlands Bluesbandje wat hier al te vaak met lovende kritieken wordt overladen, nog een dikke punt aan zuigen. Luister vooral ook naar die slide op “Thought I Had it all” ! En dan zijn stem: Wel- of niet expressief: ik hoor al te vaak slechtere zangstemmen dan deze van Damon Fowler; akkoord het is geen Bruce Springsteen of zo, maar ook hier kan menig Blues of Rockband een puntje aan zuigen, het heeft in ieder geval die ‘Southern touch’ die past bij de songs. Dan nog: nummers die je bij de strot grijpen: “After the rain” doet een goeie poging in die richting en verder heb ik er wel een aantal van in m’n cd-kast staan, maar toch kom je ze eigenlijk niet al te vaak tegen, gelukkig ook maar want anders was ik vast al gestikt. Ter verduidelijking: Voor mij moeten dat vooral ook uitzonderingen blijven; als iedere cd die ik beluister vol zou staan met nummers die me bij de strot grijpen, zou er niet veel lol meer aan zijn om ook gewoon op een relaxte manier naar muziek te luisteren en welhaast onmogelijk worden. Kortom: het moge duidelijk zijn dat ik het nogal oneens ben met de bovenvermelde recensie. Maar zoals ik begon: gelukkig verschillen smaken en ben ik toch blij dat er in ieder geval iemand aandacht heeft besteedt aan deze release. Laten we a.u.b. Damon Fowler de kans geven om te groeien en hopen dat hij binnen niet al te lange tijd onze podia nog eens komt bezoeken! Ik zal er zeker bij zijn!
Een prima aanvulling Ger lijkt mij op deze recensie van Fons. Dat Damon Fowler live te aanschouwen is geweest op Moulin Blues 2013 is mij derhalve ontschoten, en was ik zelf dus niet van op de hoogte. Laten we het maar op een gemiste kans voor mij houden dan en heel stiekum hoop ik dat hij de oversteek in de toekomst nog een keer gaat maken dan. Dan zal ik alles in het werk stellen om er deze keer ook bij te zijn.