Artiest: Coco Montoya
Album: Songs from the Road (2CD)
Platenmaatschappij: Ruf records
Release: 30 mei 2014
Door: Mark Harmsma
Coco Montoya zag en sprak ik op de R&B Night in Groningen en zijn optreden verraste mij aangenaam. Swingende shuffles, funky dingen en veel soulinvloeden met een zeer goed op elkaar ingespeelde 4 mans band. Bovendien, en dat waardeer ik in gitaristen, vertelt hij met zijn solo’s een verhaal en speelt hij niet meer noten dan nodig. Noten overigens, die wel raak zijn!
Wat mij verder expliciet opviel in de Oosterpoort, is dat de toetsenist alle geluiden van de vintage keyboards (Hammond B3, Wurlitzer 200A, Clavinet D6, Fender Rhodes) zeer goed uit een stukkie plastic (iets als een Nord Electro 3) wist te toveren. Als je nog nooit de toonwielen van een B3 hebt horen ronken en als je de geur van Hammondolie niet herkent, zou je bijna denken dat deze vintage keyboards zo horen te klinken. En het is wel lekker licht, zo’n Nord. Anyway, na het beluisteren van deze dubbel live CD is mij gebleken dat Montoya & kompanen een selectie speelden van Songs from the road.
Coco Montoya ken ik uit zijn tijd in John Mayall’s Blues Breakers, in het begin waarvan de aandacht nogal eens werd opgeëist door beul Walter Trout. De linkshandige gitarist, die net als Jimi Hendrix en Albert King (1 van zijn voorbeelden), een gitaar gestemd voor rechtshandigen gewoon linksom heeft gehangen (hoge E boven) is bovendien verdienstelijk zanger. Met zijn kwartet heeft hij in de loop van de jaren een handje Cd’s uitgebracht, ik moet eerlijk bekennen dat ik ze niet heb. Nu kan ik als een dolle de discografie van Montoya op z’n kop zetten om indruk te maken op die paar Montoya-fans die dit lezen. Ik kan ook in deze modus blijven, want volgens het bijgeleverde persbericht behoor ik tot die andere doelgroep, namelijk van nieuwe fans die in 1x een mooie dwarsdoorsnede uit zijn discografie willen hebben.
Dan is er geen betere start dan de aanschaf van deze dubbel live CD, de eerste live CD die er verschijnt van Montoya. En live zoals live hoort te zijn, 2x 7 nummers maar allemaal in een lekkere lange live versie, met voldoende ruimte om grooves te laten grooven en solisten te laten soleren. De band kent alle legitieme ‘trucs’ om muziek van een kwartet toch avondvullend interessant te houden: op het juiste moment een modulatie, dan weer een backing vocals koortje, dan weer volgt een soulnummer en daarna komt er weer een beuker.
We knallen er in met een shuffle zoals een shuffle hoort te zijn, van oud werkgever Collins. “Hey Senorita” is fris, echt een “tweede nummer”. “Too Much Water” is een b-mineur soulachtig nummertje met een Hammondsolo en een outro-solo van de baas waarin hij z’n buizen eens even goed laat gloeien. Tussendoor maakt deze bijzonder aardige vogel een gezellig praatje met het publiek, en vervolgen we met een niet standaard-blues ballad “The One Who Really Loves You”. Nog voordat je de tijd krijgt om te bedenken of dit nu een niemendalletje is – of een opvullertje – of een wereldballad, gaat het volume even helemaal terug voor smaakvol solowerk en zo gaat dit nummer naar de 9 minuten toe. “Love Jail” maakt met de intro duidelijk dat Coco ook door de andere Albert (Collins, in wiens band Montoya in de jaren 70 drumde) is beïnvloed – zonder dat de Collins-licks vervelend gaan aandoen. En hoe kan een medium shuffle over de 10 minuten heen zonder te vervelen? Juist, hele band terug in volume en laat die toetsenist zich maar eens lekker uitleven op z’n Hammond geluid, knap hoe hij de Hammondsuggestie weet te wekken hier. “Don’t Go Makin’ Plans” heeft Montoya geschreven met Paul Barrere van Little Feat, lekker funky dus en weer lachend over de 11 minuten heen met catchy backing vocals. “I Wish I Could Be That Strong” lijkt niet bijzonder, tot dat het refreintje maar in je hoofd blijft nazingen, dus dat zegt wel wat.
De tweede CD begint met “Fannie Mae”, zo’n heerlijke lome shuffle die je te zelden hoort. “I Need Your Love In My Life” is even een iets pittigere funky groove, met vuige gitaarsolo. “Good Days Bad Days” kent een typisch Amerikaanse dedication, een lange, mooi uitgevoerde ballad met weer heel veel rust en ruimte voor solo’s. “I Want It All Back” is ook medium tempo soul, en blijft ook aardig nazingen in het hoofd. Op de opnames het laatste nummer van de set, maar er volgen nog 3 “toegiften”. “I Won’t Beg” is ook echt weer een liedje, met veel soul, gezellig. “You’d Think I’d Know Better By Now”, een nummer met country invloeden geschreven met Doug MacLeod, wordt aangekondigd als een slide experiment maar Coco slaagt daar zeker voor. “My Side Of The Fence” is het type shuffle waar een type Coco Montoya mee dient af te sluiten, net als voorspelbaarheid dreigt, introduceren we een modulatie waardoor het nummer wisselend in A en C wordt gespeeld. Conclusie: lekkere CD!
Tracklist
CD1
01. I Got A Mind To Travel
02. Hey Senorita
03. Too Much Water
04. The One Who Really Loves You
05. Love Jail
06. Don’t Go Makin’ Plans
07. I Wish I Could Be That Strong
CD2
01. Fannie Mae
02. I Need Your Love In My Life
03. Good Days, Bad Days
04. I Want It All Back
05. I Won’t Beg
06. You’d Think I’d Now Better By Now
07. My Side Of The Fence
Website: http://www.cocomontoyaband.com/
Agenda: 2 augustus in Venlo http://www.royal-irene.nl/
ik heb hem ook al nml op 11mei in de bosuil in weert bij het liveconcert geweest heb nog met coco gepraat bij de cd verkoop een heel aardige vent cd gesigneerd over john mayall gehad ed ,over walter trout z,n gezondheid.
en verder was het een kippevel concert.
the rock