Chuck Leavell With The Frankfurt Radio Big Band – Chuck Gets Big
Format: CD – Digital / Label: BMG Records
Releasedatum: 22 juni 2018

Tekst: Peter Marinus

Als je als vijftienjarige al in de Muscle Shoals studios staat te spelen, op je twintigste toetreedt tot de Allman Brothers Band en uiteindelijk ook nog eens de “musical director” van de Rolling Stones bent, mag je toch spreken van een zeer indrukwekkende carrière. Een carrière, die nog lang niet over is.
Ik heb het dan over toetsenist Chuck Leavell. Hij zit onderhand al ruim 40 jaar in het vak en raakte verslingerd aan de muziek na het zien van een Ray Charles concert. Ik vergeet nog te vermelden dat Chuck ook nog eens zeer succesvol is als schrijver van kinderboeken.
En nu heeft hij een album opgenomen met The Frankfurt Radio Big Band. Laat ik dan gelijk een vooroordeel voor eens en voor altijd uit de wereld helpen. Vroeger was een big band nogal oubollig en meer voor je ouders of voor wat jongeren, die graag pijp rookten en de jazzy big band klanken vreselijk intellectueel vonden.
Uit de samenwerking van de genoemde big band en Chuck Leavell blijkt echter dat een big band wel degelijk kan rocken en swingen! Eigenlijk werd dat ook als bewezen door de big band van Stray Cats gitarist Brian Setzer.

Op dit album van Chuck Leavell komen alle aspecten van zijn carriere wel voorbij. Zijn liefde voor de muziek van zijn grote idool Ray Charles blijkt al in de cover van een iets minder bekend Ray Charles nummer Losing Hand. In deze lome bluesshuffle weet de big band zowel te knallen als ingehouden zwevend te spelen. Chuck krijgt daardoor alle ruimte om de ene na de andere jazzy pianopartij neer te leggen. Ook aandacht voor de prachtig kermende gestopte trompet! Chuck’s versie van Georgia On My Mind (ook van Ray Charles) is een zeer intieme versie.
The Allman Brothers Band komt voorbij in de vorm van een cover van Southbound. Southern rock goes big band! Een weergaloos funky swingende versie waarin brandend gitaarwerk, knallende blazers en de pompende piano van Chuck centraal staan. Een andere Allman cover is die van Statesboro Blues. Deze wordt getransformeerd tot een stuwende en onweerstaanbaar swingende bluesshuffle. De Rolling Stones ontbreken uiteraard ook niet. Allereerst covert Chuck het Chuck Berry nummer Route 66, dat uiteraard ook door de Stones werd opgenomen. In deze heerlijke big band swing uitvoering staat Chuck’s swingende pianowerk centraal. Hij blijkt trouwens op het hele album ook over een prima bluesy stem te beschikken.
Zeer verrassend is de cover van Honky Tonk Woman, dat lekker funky klinkt en waarin de rauwe bluesgitaar riffs hand in hand gaan met de pompende big band uitbarstingen. Ook Tumbling Dice krijgt een pompende uitvoering, die door het magistrale big band geluid meer de rhythm & blues/swing kant opgaat. Compared To What is een jazzdance klassieker van Eddie Harris en Les McCann en in de handen van Chuck en de big band onstaat een zeer loom swingende funky cover.
King Grand is een nummer uit de Sea Level tijd van Chuck. Sea Level was zijn band waarmee hij meer de jazzrock kant op ging. Van die band hoor je een cover, die ingeleid wordt door het sprankelende pianospel van Chuck en dan verder gaat als een lui swingend nummer met knallende blazers en bluesy piano.
Living In A Dream is ook zo’n loom funky nummer met een J.J. Cale-achtige luiheid waarin ook een licht New Orleans funk luchtje zit. Met de ballad Blue Rose gaat Chuck meer de fusion kant op. Een instrumental die zich langzaam ontwikkelt tot een swingend nummer vol blazerssoli, bluesy gitaarsolo en Chuck’s uiterst soepele jazzy paino.
Als afsluiter komt er nog een instrumentaal fusionnummer voorbij, Tomato Jam met Braziliaanse invloeden.

Een zeer indrukwekkend album met een uiterst geslaagde mix van big band en rhythm & blues!


Tracklist:
01. Route 66
02. King Grand
03. Losing Hand
04. Honky Tonk Woman
05. Living In A Dream
06. Blue Rose
07. Southbound
08. Tumbling Dice
09. Ashley
10. Statesboro Blues
11. Georgia On My Mind
12. Compared To What
13. Tomato Jam

Website: Chuck Leavell


Ook op Blues Magazine ...