Carl Verheyen – Essential Blues
Format: CD – LP – Digital / Label: Cranktone Entertainment
Releasedatum: 29 september 2017
Tekst: Peter Marinus
Als leverancier van keurig verzorgde blues met uitmuntend gitaarspel is Carl Verheyen al weer toe aan zijn elfde album. Hij is vooral bekend als gitarist in één van de latere line-ups van Supertramp maar hij heeft zo langzamerhand toch ook wel duidelijk gemaakt dat hij op bluesgebied ook aardig de weg weet.
Ook zijn nieuwste album staat vol met een mix van blues en jazz. Deze twee stijlen mengt Verheyen moeiteloos. Verwacht van hem echter geen rauw beukende bluesrock want dan zit je bij hem aan het verkeerde adres.
Bijgestaan door bassist Dave Martin, drummer Nick D’ Virgilio en toetsenist Jim Cox stort Verheyen zich op een versie van het Sam & Dave nummer I Take What I Want (geschreven door Isaac Hayes en David Porter). In plaats van de explosieve soul versie van Sam & Dave heeft Verheyen gekozen voor een laidback shuffle versie met country accenten een J.J. Cale-achtige loomheid. Freddie King’s Someday After A While verandert in Verheyen’s versie in een jazzy slowblues. Een zeer relaxte versie met rollend pianospel en de hard priemende gitaar van Verheyen. Stealing Gasoline is een wat feller nummer. Een pompende shuffle met snijdend gitaarwerk. In de atmosferische, instrumentale slowblues Dodging The Blues klinkt Verheyen’s gitaar bij tijd en wijle als een steelgitaar.
Good Morning Judge is geen cover van het Furry Lewis nummer maar een eigen compositie. Dit nummer hangt tegen de countryblues aan met jazzy gitaarspel en een laidback swingende ritmesektie. Ook de funky shuffle You Don’t Love Me (een Willie Cobbs compositie) is zeer laidback met duidelijke New Orleans invloeden. In de slowblues Stardust Blues laat Verheyen zijn gitaar op een haast Roy Buchanan-achtige manier huilen. I May Be Wrong But I Won’t Be Wrong Always/Closing Time Jazz zijn twee nummers in één. Het eerste is een cover van een Ten Years After nummer en het tweede een Verheyen compositie. Een supersnel jazzy nummer waarin je vooral eens op die constant lopende bas van Dave Martin moet letten.
Onlangs hoorde ik in Brian Vollmer’s cover van het Fleetwood Mac nummer Oh Well veranderen in een Black Crowes-achtig nummer. Ook Verheyen waagt zich aan deze klassieker maar blijft meer in de buurt van het origineel.
Tot slot wordt Verheyen in de lome jazzy versie van het Ray Charles nummer Hard Times begeleid door slechts een staande bas en tamboerijn waardoor zijn sprankelend gitaarwerk en soulvolle zang prima de ruimte krijgen.
Carl Verheyen heeft wederom een hoogstaand album afgeleverd met prima verzorgd blueswerk.
Tracklist:
01. I Take What I Want
02. Someday After A While
03. Stealing Gasoline
04. Dodging The Blues
05. Good Morning Judge
06. You Don’t Love Me
07. Stardust Blues
08. I May Be Wrong, But I Won’t Be Wrong Always/Closing Time Jazz
09. Oh Well
10. Hard Times
Website: Carl Verheyen
We horen graag je mening! Voeg reactie toe