Bonnie Raitt – Dig In Deep
Format: CD-2LP / Label: Redwing Records
Releasedatum: 26 februari 2016
Tekst: Mark Harmsma
Zoooooo wat een plaat! Tenminste, als je iets anders zoekt dan gillende harmonica’s en jankende gitaren (waar op zich niets mis mee is natuurlijk) want dan moet je snel naar het volgende item klikken. Maar als je van mooie ballads, medium funky swing, shuffles en de niet-drie-akkoorden bluesy feel van Bonnie Raitt houdt, dan is dit album vier jaar wachten waard geweest.
Voor de recensie staan mij mp3 files ter beschikking, waardoor ik niet kan putten uit hoesteksten, arrangeurs, bandleden en andere aanvullende info. Ik moet het puur met de muziek doen. Daarbij is het mijn gewoonte me niet te laten afleiden door recensies, beschouwingen, promotie ads of persberichten van anderen. Wel heb ik in de eerdere aankondiging op Blues Magazine gelezen dat dit haar eerste album in vier jaar is, opgenomen met haar touringband waarin oudgediende gitarist George Marinelli en New Orleans (eigenlijk: UK) toetsenist Jon Cleary wiens laatste solo album eind vorig jaar op Blues Magazine is besproken (https://bluesmagazine.nl/recensie-jon-cleary-go-go-juice/). Verder weten we dat Bonnie vijf nummers op dit album zelf heeft (mee)geschreven, waardoor de conclusie is dat ze er nog zeven heeft weten te vinden die dit album compleet en evenwichtig maken, niet eerst nadat zij en haar band de nummers naar de hand hebben gezet natuurlijk.
Voorts zou ik mijn mening niet durven delen als ik het album van zo’n gerespecteerd Grammy Award winner niet van voor tot achteren, en boven tot onderen tot mij genomen had: in de luie stoel met een wijntje, op de koptelefoon tijdens het joggen, in de auto en van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Begrijp me goed, soms heb ik een album na 2x draaien al wel gezien (neem laatst Kirk Fletcher (https://bluesmagazine.nl/recensie-kirk-fletcher-live-at-the-baked-potato-burning-blues/), maar bij iemand van het kaliber Bonnie weet je gewoon dat je niet alle dimensies in een of twee keer luisteren tot je kunt nemen. En zo is gebleken.
In eerste instantie dacht ik dat Bonnie een hele laid back plaat had afgeleverd, bijna te laid back en neigend naar voortkabbelend en onvoldoende spannend. Maar vanaf de tweede of derde keer luisteren grepen de nummers me, bleven in het hoofd zitten en ik ging ermee naar bed en stond neuriënd weer op. Juist het leuke van de cd in de auto draaien, ook voor kleine ritjes van 4 nummers, is dat ieder nummer wel een keer het laatste was voordat ik bijvoorbeeld de supermarkt of het kantoor binnenliep. En wat ik niet voor mogelijk hield, ze kruipen bijna allemaal diep in je systeem. En dat terwijl je dacht dat alle goede muziek al gemaakt is! Dit is, met de releases van Southside Johnny (fantastische soulplaat) en Tedeschi Trucks Band (ongekende hoogte), het derde pareltje van het jaar – dus dat belooft wat. Overigens stond Bonnie eigenlijk een beetje op ‘achterstand’, omdat ik nog middenin een zelfde experience verwikkeld was met de laatste van TTB, maar dat deert de routinier helemaal niets.
Unintended Consequence Of Love is medium funky, ingetogen vette shit, en zet gelijk de toon: Dit is een serieus album, met verrukkelijke Wurlitzer, vette slide, kwetsbaar en tegelijk meedogenloos gezongen zoals alleen een routinier het kan. Het is swingend gedrumd (Ricky Fataar?) en een ronkend Hammond B3 orgel maakt het nummer af.
I Need You Tonight is toch een behoorlijk verrassende cover van INXS. Als iemand met een bluesachtergrond het flikt is het Bonnie, ze pakt ‘m lekker beet, maar het zal niet mijn favoriete nummer van de plaat worden. Het orgeltje klinkt hier als een plastic keyboard, maar dat is vast zo bedoeld want in andere nummers wordt niet getwijfeld of we daadwerkelijk met mechanisch aangedreven toonwielen van doen hebben.
I Knew is wat rustiger, ingetogen gezongen en je hoort de jaren “pijn” in de stem van Bonnie terug: subtiel, geen enkele noodzaak zichzelf te overschreeuwen, gerijpt als een goede wijn die inmiddels gedronken mag worden maar ook nog even mag doorrijpen. Het refrein is verrassend fijn, alleen het slidewerk is niet indrukwekkend, hoewel je niet zo heel snel onder de indruk bent als je op je dertiende op eigen initiatief “Live at Fillmore East” scoort en een blauwe maandag gitaartechnicus bent geweest van zowel Sonny Landreth als Derek Trucks. Maar dit terzijde.
All Alone With Something To Say is een country/soulachtige ballad, met mooi subtiel gitaarwerk, ingetogen vet gezongen. Het opnemen met de eigen live band betaalt zich wederom uit in een compacte sound met alle ruimte voor lekkere gitaar-lickjes.
What You’re Doin’ To Me is een shuffle in typische Bonnie-stijl. Laid back, met veel vet Hammond werk, het swingt de pan uit, en na al dat vuurwerk kunnen we natuurlijk niet zomaar stoppen en is het lekker uitgrooven geblazen, zonder dat iemand echt een solo pakt.
Shakin’ Shakin’ Shakes is precies wat je uit de titel leest: Up tempo knallen, dit wordt live een spectakel, met duelerende gitaren en orgeltjes, het slidewerk is niet heel sterk, expres vals lijkt het.
Undone is een subtiele, heel fijntjes opgebouwde soulbalad, met fijne Wurlitzer en nu eens waanzinnige slide.
Bij If You Need Somebody moest ik aan de productie wennen, het leek me overgeproduceerd, met die Wah-Wah gitaartjes, experimenteel met allerlei effecten, maar ook dit refreintje gaat in het hoofd zitten.
Gypsy In Me is natuurlijk de “single” zoals we in radiotermen zeggen, met lekkere slide fills, blues in een typisch Bonnie-tempo, doorleefd, melancholisch en het swingt als een trein.
The Comin’ Round Is Going Through is in de categorie medium tempo misschien wel m’n favoriet van deze plaat. Lekker uitdagend gezongen, het swingt als een trein, gaat lekker vooruit, en de bassisten en kenners herkennen een “Phil Lesh” (Grateful Dead) baspartij die zo overal tussendoor zweeft, dit wordt live smullen geblazen, met lekker gitaarwerk, goede slide, kortom: ouderwets Bonnie met een vleugje Stones!
You’ve Changed My Mind is een ballad gebaseerd op akoestische gitaar, later komt de band erbij, met een hele kwetsbare zangpartij. Het grijpt je bij de strot, en we komen middenin een beetje spooky, Keltische Folkballad. Wat kan de mens zich nog meer wensen?
Nou, nog een ballad dan maar: The Ones We Couldn’t Be is met alleen piano, gitaar en zang, een orgeltje en strijkers maken het arrangement compleet tot een waardige afsluiter van een vijf-sterren plaat.
Als je dit album niet al had gekocht, heb je het natuurlijk gaandeweg dit verslag online besteld, dus rest mij niets anders dan je op te roepen het Holland International Blues Festival te bezoeken, in Grolloo 3 en 4 juni. Aan vrouwelijk vocaal geweld zal het daar niet ontbreken, want naast dat Bonnie het festival zal afsluiten, treffen we daar ook Beth Hart en Susan Tedeschi met haar Tedeschi Trucks Band, en voor alle drie geldt dat het de enige shows in Nederland zijn gedurende deze tours.
Tracks:
01. Unintended Consequence Of Love
02. Need You Tonight
03. I Knew
04. All Alone With Something To Say
05. What You’re Doin’ To Me
06. Shakin’ Shakin’ Shakes
07. Undone
08. If You Need Somebody
09. Gypsy In Me
10. The Comin’ Round Is Going Through
11. You’ve Changed My Mind
12. The Ones We Couldn’t Be
Website: Bonnie Raitt
https://youtu.be/XDM94DIjgGY
Tourdates:
04 Juni: Holland International Blues Festival – Grolloo
06 Juni: Cirque Royale – Brussel
https://youtu.be/dFyJly5c0vU
Zo hoort het ook Mark wil je serieus als recensent genomen worden ) “.. van voor tot achteren, en boven tot onderen het album tot je nemen in de luie stoel met een wijntje, op de koptelefoon tijdens het joggen, in de auto en van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat…” Maar in feite bij elk album.
Ik schreef bij een recensie een keer deze Quote ‘Een hele goeie plaat zou je kunnen vergelijken met een hele mooie vrouw. Als je een plaat in 1x heel goed vindt, dan ben je hem meestal na 3 draaibeurten ook weer zat. Een echt goeie plaat, daar moet je ontzettend je best voor doen. Een echt goeie plaat, daar moet je tenminste 3x naar luisteren en dan denk je ik kan niet meer zonder deze plaat.’ Heerlijk album van Bonnie