Blues Pills – Lady In Gold – Live In Paris
Format: CD – LP – Digital / Label: Nuclear Blast Records
Releasedatum: 3 november 2017
Tekst: Peter Marinus
De populariteit van de Zweedse band Blues Pills is in enkele jaren enorm gestegen. De band begon in 2014 en heeft sindsdien vrijwel elk festival of podium wel gehad. Hun psychedelische rock is populair bij zowel de liefhebbers van stevige rock als bij het bluesrock publiek.
De echte link met de blues ontgaat mij enigszins maar het is natuurlijk overduidelijk dat de band put uit het verre psychedelische rock verleden. Bands als Big Brother & The Holding Company, Jefferson Airplane en Mountain hebben duidelijk hun stempels achter gelaten. Bij deze Zweedse band bestaat het idee dat een wah wah pedaal erg belangrijk is in de psychedelische rock en dat zal je op dit album weten ook! Zoals de album titel al aangeeft wordt vrijwel het hele ‘Lady In Gold’ album uit 2016 hier gespeeld. Dit dubbelalbum wordt dan nog aangevuld met flink wat nummers van het debuut uit 2014 en een eerder live album uit 2015.
Persoonlijk vind ik het wat snel om nu al met een tweede live album te komen, maar de fans zullen het totaal niet met mij eens zijn.
Zoals ik al eerder vermeldde is de wah wah flink aanwezig op deze dubbelaar. Dat geldt ook voor het fuzz geluid van gitarist Dorian Sorriaux. Deze fuzzende wah wah muur overheerst in de meeste nummers dusdanig dat de echte melodie van de nummers ten onder dreigt te gaan in dit geweld. En dat is zonde want de nummers zijn op zich de moeite zeer zeker waard.
Bij het beluisteren van de opener Lady In Gold blijf ik nog steeds aan “Spirit In The Sky” van Norman Greenbaum denken. Elin Larsson klinkt hier wederom als een hedendaagse Grace Slick. Bad Talkers is een soulvolle swinger in de stijl van de 60’s band The Rascals maar dan met een hedendaagse wall of fuzz sound. De wah wah komt trouwens wel prima tot zijn recht in de slowblues Black Smoke. Dit nummer gaat op het eind compleet los in een wilde fuzz storm.
Elements And Things heeft weer een 70’s psychedelische sound, die mij aan “The Witch” van de Duitse Rattles deed denken. In You Gotta Try klinkt een heerlijk Uriah Heep orgel en is de fuzz minder overheersend als op de rest van het album. Het wah wah pedaal zou in dit nummer wel wat meer met rust gelaten kunnen worden . In Devil Man komt de massieve sound van Blues Pills het beste tot zijn recht. Wat een massieve beuker! Zowel de fuzz als de wah wah ontbreken in de piano ballad I Felt A Change. Een waar rustpunt dus!
Wat mij betreft mag Blues Pills nu wel even stoppen met het uitbrengen van live albums. Ik kijk meer uit naar een nieuw studio album met iets minder fuzz en wah wah…….
Tracklist:
CD 1:
01. Lady In Gold
02. Little Boy Preacher
03. Bad Talkers
04. Won’t Go Back
05. Black Smoke
06. Bliss
07. Little Sun
08. Elements And Things
CD 2:
01. You Gotta Try
02. High Class Woman
03. Ain’t No Change
04. Devil Man
05. I Felt A Change
06. Rejection
07. Gone So Long
Line-up:
Elin Larsson – Zang
Dorian Sorriaux – Gitaar
Zack Anderson – Bas
André Kvarnström – Drums
Rickard Nygren – Orgel, Gitaar
Website: Blues Pills
We horen graag je mening! Voeg reactie toe