blackberrysmoke

Blackberry Smoke – Holding All The Roses
Format: CD/LP / Label: Rounder
Releasedatum: 6 februari 2015

Tekst: Mark Harmsma

Op de Facebook pagina waar de Blackberry Smoke fans inmiddels hun volledige bestaan met elkaar delen, een (h)echte community dus, kwam laatst een artikel voorbij met als titel “Are they the new Lynyrd Skynyrd?” met daaronder een foto van Blackberry Smoke. Ik heb dat artikel gewoon een keertje overgeslagen, omdat ik op dat moment al wist dat ik het nieuwe album mocht gaan recenseren op Blues Magazine en omdat ik het antwoord al wel wist ;-).

Ik heb op dit medium al veel geschreven over en rondom Blackberry Smoke. De recensie van The Whippoorwill geeft bovendien een momentopname van het genre Southern Rock. Het verslag van de live “Leave a Scar” vertelt over de steeds hechtere live band en beschouwt het Best Off karakter van dit album – en dus het repetoire tot aan “Holding All The Roses”. Het concertverslag van de Melkweg vorig jaar benadrukt nog maar eens het aspect ‘fansband’ en het interview van Nineke geeft een mooie cliffhanger naar de nieuwe plaat waar deze recensie over gaat: ‘Holding All The Roses‘. Gezien alle hierboven opgesomde historie zal ik me – voor de verandering – beperken tot alleen dit album. En we gaan ook niet allerlei vergelijkingen treffen. Natuurlijk, de boys zijn mijn leeftijd dus ze zijn ook opgegroeid met The Allman Brothers, Lynyrd Skynyrd, The Outlaws, Blackfoot, Deep Purple, Aerosmith, Willie Nelson, George Jones, The Funky Meters, Grateful Dead, B.B. King en Muddy Waters. To name just a few, maar dit is een volwassen band, dit is Blackberry Smoke.

‘Holding All The Roses’ is het vierde volledige studio album van de Smokers. Als je de ontwikkeling van de sound van de platen bekijkt, dan is deze minder heavy en minder scherp geworden. Van snoeiharde cultsound naar radiorijpe (Southern) rocksongs. De grootste verandering is wel de komst van toetsenist Brandon Still geweest, waardoor een warmer, meer soulful geluid ontstond. De eerste albums waarop we hem als volwaardig bandlid treffen, “The Whippoorwill” en de daaraan voorafgaande live DVD “Live At Georgia Theatre”, liggen qua sound dicht bij elkaar. De fans werden daarna getrakteerd op nog een live document, “Leave A Scar”. Daarna staat een band voor een keuze: gaan we veel meer van hetzelfde doen of gaan we ons “doorontwikkelen”? Dat laatste natuurlijk, mits niet te rigoreus, en zo geschiedde.

Eerlijk is eerlijk, ik moest de eerste paar keer luisteren nogal wennen aan de sound (productie) van deze nieuwe plaat. Maar met respect voor het artistiek vermogen stelde ik mijzelf niet de vraag òf ik aan deze sound zou gaan wennen, maar hoe snel. Een zelfde dilemma heb ik ook bij iedere nieuwe Gov’t Mule plaat, misschien herkennen jullie lezers dit wel. En dit is een open medium, we maken dit samen dus kom maar op met jullie zienswijze!

Anyway, waarom moest ik aan deze productie wennen? In tegenstelling tot bijvoorbeeld The Whippoorwill, vind ik deze plaat verder af staan van de live sound van de band, en meer in dienst staan van het arrangement. En dat mag tegenwoordig! Meer van hetzelfde heeft immers maar beperkt zin. Je hebt je artistieke uitdaging, een studio album met mooie arrangementen, en je hebt je live shows. En hoe fijn is het dat we beiden tot ons kunnen nemen? Voor de Smokers zelf zou het prettig zijn als ze meer erkenning krijgen, gewoon weer een maatje grotere zalen gaan vullen. Die jongens hebben ook monden te voeden…

Deze plaat duurt ruim 41 minuten en er staan 12 nummers op. Vergelijk dat eens met de voorganger… Hoe de plaat klinkt? Welnu, minder van de traditionele gitaarverdeling (1 gitaar op rechts, en 1 op links), veel ondersteuning door akoestisch gitaar (ofwel: meer dan 2 gitaarpartijen terwijl er maar 2 gitaristen zijn) – wellicht in lijn met de door Charlie voor HATR ingebrachte demo’s, een strijkertje, een gestileerd backing vocals koortje, een viooltje: net waar het arrangement om vraagt. Al met al ‘naar elkaar toe gemixte’ gitaren, keyboards en ondersteunende partijen. En niet meer: Paul staat (voor de kijkers) rechts op het podium dus je hoort zijn gitaarpartij en vocals iets meer van rechts.

Ik moest dus wennen en als ik het zo teruglees zou je verwachten dat daar enige tijd over heen zou gaan. Nee! De derde keer had ik ‘m in de auto en daar trof ik mijzelf al meezingend met nummers waarvan ik me niet had beseft ze überhaupt geabsorbeerd te hebben. En dat kenmerkt, wat mij betreft, een klasseplaat. They did it again en HATR is de logische opvolger van The Whippoorwill!

Aan de binnenkomer Let Me Help You (Find The Door) kun je horen waarom de band met Brendan O’Brien heeft willen samenwerken, die o.a. eerder AC/DC produceerde: een catchy meezinger die zo uit de koker van de Australiërs had kunnen komen. De gitaarlicks en dubbele lead die als solo dienen zijn rete-effectief, zoals het hoort bij Rock & Roll: het kruipt in je systeem.

We gaan door naar het titelnummer en als je hier leest dat we met een akoestisch intro beginnen en in het midden een country-viool solo krijgen krab je je wellicht achter de oren. Nee, je krabt je niet achter de oren, je propte je earphone plugs er verder in!

Het 3e nummer Living In The Song kent een beetje een klagerige zang, ter ondersteuning van de lyrics met weer een vooral effectieve gitaarsolo en andermaal meezinggehalte.

Dan krijgen we een echte Southern boogie beuker, Rock and Roll Again, die ons doet verlangen naar de volgende Europese tournee, waarna natuurlijk een mooie ballad moet komen – ongetwijfeld geschreven door Charlie Starr op z’n veranda. Eerst vroeg ik me af of deze song me na een paar keer luisteren zou bekoren, maar naïef als ik ben had ik de Smokers weer onderschat: luid meezingend rijd ik nog een extra rondje om het nummer Woman In The Moon uit te luisteren. In de veranda- en country sfeer gaan we door met een semi akoestisch nummer Too High, met een heel bluesy turnaround B7 akkoord op het E-mineur gedeelte – altijd lekker (Grateful Dead -Althea) en een lekker pakkend refrein in G. De violen en ukelele (?) ontbreken niet op de achtergrond, en we krijgen een niet vaak gehoorde Wah solo.

Het zal duidelijk zijn dat het dan weer tijd is voor een echte BBS rocker, met ‘eindelijk’ duellerende gitaren maar ook weer catchy meezingrefreintjes: Wish In One Hand . Zal vast regelmatig op de setlist terugkomen. Dan gaan we nog even terug naar de veranda, voor gewoon ‘zomaar’ een mooi akoestisch intermezzo – niet lang maar wel lekker (Randolph Country Farewell). We blijven in de toonaard D natuurlijk, voor Payback’s A Bitch, dat al op de live “Leave A Scar” stond (niet de DVD maar op de Cd’s). Dit album begint verslavende vormen aan te nemen bij echte BBS fans zoals ik. De bluesy, honky tonk Lay It All On Me doet denken aan Let Me Be Your Lover van Delbert McClinton, en dat is als compliment bedoeld. Goede Southern Rockers mixen achteloos alle Southern stijlen, zoals blues, soul, country, honky tonk, gospel en zo maar door. No Way Back To Eden is een laid back, licht funky, mooie ballad die onmiskenbaar ook op de veranda is ontstaan, met een akoestische gitaar en wat genotsmiddelen. De uitvoering is dan ook dichtbij het akoestische gehouden. Tsja dan kunnen we hooguit afsluiten met een beuker, de toegift uit De Melkweg van afgelopen oktober: Fire In The Hole. Voor mij kenmerkend voor deze nieuwe BBS journey: de eerste keer dat ik Fire In The Hole in De Melkweg (live) hoorde kon ik het nummer nog niet op waarde schatten, maar nu ik de plaat zo’n 8 keer gedraaid heb waan ik mij – in trance – in een concertzaal waar deze geroutineerde rockers hun boodschap bij een ieder in het systeem rammen. Ik hoop dat dit album BBS brengt waar ze al 14 jaar zo keihard voor werken: erkenning. Erkenning als in loon naar werken, niet als de “nieuwe Lynyrd Skynyrd” maar gewoon als Blackberry Smoke.

Rest ons slechts een vraag: Wanneer komen deze gasten weer naar Nederland?

Tot die tijd raad ik iedereen de speciale Releaseparty aan bij Neerlands beste platenzaak, Popeye Hengelo (Drienerstraat 9) op zaterdag 7 februari met de hele dag Blackberry Smoke muziek, gratis posters waaronder door de band gesigneerde posters (!), drankjes, de verkoop van limited edition (200 ex) Splatter vinyl en de CD, en de verloting van een speciaal item.

Website Blackberry Smoke


Ook op Blues Magazine ...