Black Bottle Riot – III: Indigo Blues
Format: cd/lp / Label: Suburban Records
Releasedatum: 11 september 2015
Door: Jan Hogenberg
Een jongensdroom die werkelijkheid is geworden. Echter op de weg naar deze droom is de werkelijkheid ook ongenadig hard. Muziek maken en spelen is leuk, heel leuk. En als het je passie is dan ga je ervoor, wat er ook gebeurt, ten koste van alles. Dit heeft in het bestaan van deze band al de nodige problemen met drank, verloren liefdes, vrienden die overlijden, geen dak boven je hoofd en geen werk opgeleverd. Uiteindelijk wordt deze realiteit verwerkt in de muziek die op deze derde langspeler duidelijk hoorbaar is.
Black Bottle Riot stond zo’n 5 jaar geleden op het hoofdpodium als opener van het Rockin Park Festival in Nijmegen. Hetzelfde podium waarop later die dag headliner Pearl Jam hun acte de presence gaven. Zanger/gitarist Simon Snel moest daar al kwijt dat dit zijn jongensdroom was toen hij vroeger als kleine jongen met zijn vliegertje op het Goffert Park liep te spelen en nu op dat prachtige festival met zijn bandje mocht staan. Het terrein was nog lang niet vol maar de mannen wisten met grote overtuiging hun tot dan toe gemaakte nummers uit te voeren. Hier in deze stad lag voor de band in 2008 de basis om te beginnen met het maken van stevige rock ’n roll doordrenkt met southern rock en bluesrock. De rest is bekend.
Vorig jaar werden ze nog op het laatste moment ingevlogen om als supportact de planken te bestijgen voor de beste southernrock band heden ten dage, Blackberry Smoke, in het Metropool in Hengelo. Ook daar was het wederom raak! Stampende blues overgoten met stevige rock. Na afloop gewoon lekker kletsen, biertje of een fles Jack Daniels delen met je fans en handtekeningen en stickers uitdelen. Zo doe je dat als band die van zijn publiek houdt.
Met deze derde langspeler ‘III: Indigo Blues’ zal het bredere publiek niet direct in Nederland te vinden zijn want deze harde en rauwe muziek wordt niet op Radio3 gedraaid. De tour voor dit jaar blinkt gelukkig uit met diverse optredens in Nederland maar ook veel in Spanje. Daar weten ze tenminste ook wat goede rockmuziek is. Niet dat we in Nederland daar vies van zijn maar blijkbaar is de weg naar de uiteindelijke liefhebber moeilijker. Zo lang ze maar blijven touren en goede muziek afleveren komt het vast goed.
Het album opent met Time And Time Again met een bezetenheid van heb ik jou daar, waarbij direct duidelijk is waar we mee te maken hebben. Recht voor zijn raap rock waarin niets wordt ontzien. Gewoon doen waar je goed in bent maar zonder fratsen. Dit mag dan her en der wat imperfect klinken maar geeft aan in welke sfeer dit album in dit voorjaar is gemaakt. Veel frustraties en pijn. Het verwerkingsproces van alle ontberingen van een band in de groei van zijn eigen droom.
Het groeiproces als band is heel goed hoorbaar in de mooi opgebouwde nummers. De nummers lijken vanzelf zijn te ontstaan in de studio doordat er regelmatig wordt afgeweken van de lijn zoals bv in High Tide. Een ander goed voorbeeld hiervan is het nummer In Solitude met een ongenadig harde uitstraling. De vervorming van de zang is dusdanig dat je haast denkt dat Alice Cooper is ingevlogen om dit nummer te mogen inzingen en heeft weer het mooie melancholieke in dubbelloops gitaarwerk. Ook het nummer Final Hymn, over een man in problemen, wordt in een rustig begin opeens losgetrokken door duellerende gitaren en kent een ontknoping waarbij al het gitaargeweld als een vulkaan uitbarst. Dat is eruit, al die pijn en woede.
De nummers Cast Aside en One With The Dust zijn wat mij betreft de absolute toppers van dit intense maar ook melancholische album. One With The Dust opent lekker rustig maar vindt na een anderhalve minuut al zijn opmars naar een heftiger deel. Dit mede veroorzaakt door een stevige baslijn van Jaap van den Berg en opstuwende drums van Pieter Hendriks. Beide nummers hebben oneindig durende gitaarstukken. Gitarist Mike Sedee is hiermee gelijk gekroond tot een van de beste gitaristen van Nederland.
Dat de band ook variatie in kan bouwen laat het nummer Heart Of Stone zien. Soulvol en met een funky ritme waar je niet bij stil kan zitten. In het nummer Around The Sun kun je bijna horen dat de heren voor enkele nummers van dit album zijn afgereisd naar Amerika voor opnames. Pure country maar dan op zijn Black Bottle Riots.
Al met al een zeer goed album waarmee deze band duidelijk laat zien niet open te willen staan voor commerciële rock maar gewoon hun eigen pad blijft volgen. Voor mij een van de betere gitaaralbums van 2015.
Tracklist:
1. Time And Time Again
2. Cast Aside
3. One With The Dust
4. Heart Of Stone
5. High Tide
6. Around The Sun
7. Crown Me A Sinner
8. Final Hymn
9. In Solitude
Website:
www.blackbottleriot.com
www.facebook.com/blackbottleriot
Dit jaar te zien in Nederland;
19 september – Plu Fabriek, Nijmegen (releaseparty)
25 september – Maloe Melo, Amsterdam
6 november – Wilhelmina, Eindhoven
7 november – De Witte Bal, Assen
20 november – Zwarte Ruiter, Den Haag
21 november – De Noot, Hoogland
4 december – Cafe Rocks, Enschede
19 december – De Hip, Deventer
Lees hier de recensies van voorgaande albums Black Bottle Riot en Soul In Exile
We horen graag je mening! Voeg reactie toe