Ben Poole – Anytime You Need Me
Format: CD – Digital / Label: Manhaton Records
Releasedatum: 14 september 2018
Tekst: Danny van den Deijssel
Op 14 september verschijnt het derde studioalbum van bluesrock wonder Ben Poole. Zijn laatste album dateert inmiddels alweer uit 2016 dus er wordt door menigeen al reikhalzend uitgekeken naar nieuw werk.
Een kleine maand geleden werd de eerste single al gelanceerd onder de titel Further On Down The Line. Een prima eerste single met een funky bluessound. Wat gelijk opvalt is de sound, het lijkt iets meer pop-achtig te klinken dan zijn voorgaande albums. Ik durf zelfs de vergelijking te trekken met ‘Exile & Grace’ van King King. Niet zo gek want ook dit album is geproduceerd door Wayne Proctor.
Het titelnummer en tevens albumopener Anytime You Need Me, is even funky als de eerste single. Aan het einde van het nummer laat Ben voor het eerst even zien waartoe hij in staat is met een korte maar toch lekkere solo. Een prima opwarmertje voor het album. Op het volgende nummer, Take It No More, wordt er wat steviger ingezet door Ben al klinkt de gitaar hier wel erg elektronisch door het effect dat gebruikt wordt voor de basgitaar. Gedurende het nummer wordt dit met name in de solo wel wat minder overheersend. You Could Say heeft een catchy popsound. Toch geeft het aanwezig orgel het ook wel weer een soulrandje mee. Het doet mij zelfs een beetje denk aan John Mayer. Zeker nu Ben op dit album toch wat meer een popplaat lijkt te willen neerzetten. Hij bereikt hier in ieder geval mee dat zijn sound toegankelijk wordt voor een breed publiek.
In het nummer Found Out The Hard Way volgt Ben het recept van het vorige nummer volledig, maar het nummer is in vergelijking met zijn voorganger iets rustiger met een goed meezingbaar refrein. Halverwege volgt een subtiele solo waarna hij aan het eind van het nummer er toch een rocksolo in weet te gooien. Vooral die laatste laat toch maar weer zien wat een goede gitarist het is, want ondanks de scherpe randjes van de solo past alles toch bij het rustige karakter van dit nummer.
Na de eerdere genoemde eerste single is het tijd voor twee covers. De eerste is Dirty Laundry. Een nummer dat jullie wellicht kennen van Don Henley die het opnam voor zijn album ‘I Can’t Stand Still’ uit 1982. Dit nummer werd ook al eens gecoverd door Nickelback (als je die versie niet kent mis je niks overigens), maar de versie van Ben ligt toch veel beter in lijn met het origineel of de liveversies die Don ook speelde met The Eagles. De toetsen zijn net als in het origineel duidelijk aanwezig en geven ook de versie van Ben een echte jaren 80 sound mee.
De tweede cover komt er gelijk achter aan met Start The Car. Ook hier heeft Poole aardig in stand gehouden. Het nummer heeft in vergelijking met het origineel uit 1992 een iets hoger tempo en door het orgel meer funk in zich. Het nummer lijkt echter op het lijf van Poole geschreven door deze kleine wijzigingen en misstaat verre van op zijn repertoire. Ondanks dat ik een cover op een studioalbum niet per definitie een toegevoegde waarde vind hebben zijn deze twee zeker een prima aanvulling. De rest van de nummers schreef Ben samen met Wayne Proctor en Steve Wright. Steve schreef overigens in zijn eentje het volgende nummer op de plaat, Don’t Cry For Me. Dit is een echte ballad en tevens het langste nummer op de plaat met zes minuten. Het nummer kabbelt wat mij betreft net iets te lang voort voordat het nummer afsluit met een subtiele gitaarsolo van bijna twee minuten. Dit doet het nummer wel goed moet ik zeggen. Ik vermoed dat dit nummer wel op zijn setlist gaat komen omdat het hierdoor ruimte biedt voor improvisatie.
Let Me Be is een echte rockplaat waarbij hetzelfde effect is gebruikt als in Take It No More, toch vind ik dit nummer een stuk minder elektronisch klinken. Dit komt toch vooral door de gitaar die gewoon lekker rockt.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor afsluiter Holding On. Een prima afsluiter met rustige tussenstukken en rockende refreinen.
Mijn overall beoordeling komt er op neer dat Ben Poole geprobeerd heeft een album te maken dat toegankelijk is voor een divers publiek wat dankzij de hulp van Wayne Proctor zeker gelukt is. Het album heeft meer pop en soul invloeden dan zijn voorganger ‘Time Has Come‘, maar heeft ook genoeg te bieden voor de fans van zijn eerdere werk.
Ik ben erg benieuwd hoe dit live klinkt als hij in oktober voor vier concerten in Nederland is.
Tracklist
01. Anytime You Need Me
02. Take It No More
03. You Could Say
04. Found Out The Hard Way
05. Further On Down The Line
06. Dirty Laundry
07. Start The Car
08. Don’t Cry For Me
09. Let Me Be
10. Holding On
Band:
Guitars, Vocals: Ben Poole
Drums: Wayne Proctor
Bass: Beau Barnard
Hammond, Wurlitzer, Piano, Synth: Ross Stanley
Backing Vocals: Ben Poole
Website: Ben Poole
Tour:
21 oktober: NL Hilversum Podium De Vorstin
25 oktober: Tilburg Paradox
27 oktober: Zoetermeer JJ’s Music House (met Sean Webster)
28 oktober: Amen De Amer
We horen graag je mening! Voeg reactie toe