Barrence Whitfield & The Savages – Dig Everything! – The Early Rounder Albums
Format: CD – Digital / Label: Ace Records
Releasedatum: 2 maart 2018
Tekst: Peter Marinus
Het is bedrijvig aan het Barrence Whitfield & The Savages front! Naast een splinternieuw album (‘Soul Flowers Of Titan‘), waarover je binnenkort meer leest bij Blues Magazine, is er nu ook op het Engelse Ace label, een album verschenen met hier op nummers afkomstig van het tweede en derde album van de band, respectievelijk ‘Dig Yourself” (1985) en ‘Ow! Ow! Ow!’ uit 1987.
Barrence werd in 1955 als Barry White geboren (nee, niet die!!!) in Jacksonville, Florida. Ook hij begon zijn muzikale loopbaan als zanger in een gospelkoor en kwam daarna in allerlei rock en funk bandjes terecht. Daarna richtte hij zijn eigen band The Savages op.
En die bandnaam staat precies voor het soort muziek dat Barrence destijds, en ook nu nog, maakt. Een zeer wilde en rauwe vorm van rhythm & blues, die vermengd is met garagerock. De krijsende zang van Barrence en de gemene gitaarriffs spelen daar een belangrijke rol in en, niet te vergeten, de altijd aanwezige honkende saxofoon.
Nu dus een overzicht van hun Rounder periode. En die begint met de smerig rockende garage rhyhm & blues van Bloody Mary. Wilde 50’s r&b met knorrende sax, vlammend gitaarwerk en de krijszang van Barrence. De traditional Big Mamou is door Barrence en zijn wildemannen omgetoverd tot een sompig rhythm & blues nummer met een hoofdrol voor de sax van Steve LaGrega.
Van de obscure artiest Rudy Green is het nummer Juicy Fruit. Een vol gas boogie met een stuwend ritme. In Dig Yourself, een rauwe garagerocker, is het geluid van Sam The Sham & The Pharoahs terug te horen.
Hug Me Squeeze Me is een perfecte mix van r&b, garagerock en rock & roll. Hoekig stompend en ongepolijst. Jerry McCain’s Geronimo’s Rock is bij Barrence in een felle bluesrock vorm gegoten terwijl het Jimmy McCracklin nummer Shame, Shame, Shame zonder poespas rauw rockend wordt neergezet.
Het Billy Jones nummer Frieda Frieda klinkt hier zeer onstuimig. Vergeleken bij de wild krijsende Barrence was Little Richard maar een watje. De gitaar riffs van Milton Reder knallen er uit terwijl Barrence de veters uit zijn schoenen krijst. In het loom swingende Madhouse horen we dat Barrence in het gekkenhuis is beland nadat zijn meisje het uit had gemaakt.
Er is zowaar een ballad op dit album te vinden. The Apology Line, geschreven door Ben Vaughn. Een mooi, gevoelig nummer dat aan het latere werk van Gary U.S. Bonds doet denken.
Een prima overzichtsalbum met wilde rhythm & blues, uit de gloriedagen van Barrence Whitfield & The Savages. Hou Barrence Whitfield in de gaten want hij is zijn wilde haren nog lang niet verloren.
Tracklist:
01. Bloody Mary
02. Big Mamou
03. Juicy Fruit
04. Dig Yourself
05. Hug Me Squeeze Me
06. Geronimo’s Rock
07. Shame Shame Shame
08. Breadbox
09. Wild Cherry
10. Frieda Frieda
11. Sadie Green
12. Stop Twisting My Arm
13. Madhouse
14. Livin’ Proof
15. Girl From Outer Space
16. The Apology Line
17. Rockin’ The Mule Back In Kansas
Website: Barrence Whitfield & The Savages
We horen graag je mening! Voeg reactie toe