B.B. KING – Here’s One You Didn’t Know About From The RPM & Kent Vaults
Format: CD/ Label: Ace Records
Releasedatum: 11 december 2015
Tekst: Eric Campfens
Het lijkt een gewoonte te zijn om na het overlijden van een muzikant nog even te proberen flink geld te verdienen aan diens nalatenschap. Niet alleen door het uitgeven van “Best of….” of “Greatest Hits” albums, maar ook door het uitbrengen van dingen die ooit op de plank zijn blijven liggen. Persoonlijk heb ik daar altijd een dubbel gevoel bij. Ook bij het uitbrengen van dit album met 25 nummers van B.B. King uit de kluizen van de platenmaatschappijen Kent en RPM, zoals de titel ‘Here’s One You Didn’t Know About From The RPM & Kent Vaults’ al verraadt.
Dit zijn zogenaamde Alternate Versions of Takes van versies die ooit beter werden bevonden en daarom werden uitgebracht. De nummers dateren van eind vijftiger tot begin zestiger jaren en laten B.B. King in zijn beste tijd horen. Zijn soulvolle stem is soepel en krachtig, zijn gitaarspel is scherp en de band is goed op dreef. We horen onder meer versies van Sweet Little Angel, Whole Lotta Lovin’ en Early In The Morning. Ondanks het feit dat deze minder werden beschouwd als de versies die wel werden uitgebracht is er op de muziek verder aan te merken. Er is genoeg te genieten, daar niet van.
Voor de fans van B.B. King, die alles van hun held willen hebben, is dit wellicht een mooie aanvulling.
Tracks:
01. Catfish Blues Aka Fishin’ After Me (Alternate version)
02. Be Careful Baby
03. Growing Old (Take 2)
04. I Gotta Find My Baby (Take 8 (1960s version))
05. Long Nights (The Feeling They Call The Blues) (Take 4)
06. Loving You In Vain Aka Heartache And Pain (Alt to Ace CDCHM 966)
07. Shut Your Mouth (Take 1)
08. Sweet Little Angel (Version 1 Alt take)
09. Sweet Little Angel (Version 2, Take 1)
10. Bad Case Of Love (Take 6)
11. Talkin’ The Blues (Take 2)
12. Whole Lotta’ Love (Take 1 (1963 re-record))
13. You Know I Go For You (Alt)
14. You’ve Been An Angel (Take 1)
15. Be Careful With A Fool (Take 11)
16. When My Heart Beats Like A Hammer (Take 1)
17. Don’t You Want A Man Like Me (Take 3)
18. Early In The Morning (Take 2)
19. I Wonder Why (Take 4)
20. Partin’ Time (Take 3)
21. Soul Beat Aka Powerhouse (Take 1)
22. Why Not (Take 8-A)
23. The Woman I Love (Copper Colored Mama) (Take 3)
24. Whole Lotta Meat Aka Hey Little Girl (Take 10)
25. Going Down Slow (Take 2 (1959 version) )
Website: Ace Records
Wat een nietszeggende, schamele recensie over ‘Here’s One You Didn’t Know About’ van B.B. King. Nog los van het journalistieke niveau (‘Persoonlijk heb ik daar altijd een dubbel gevoel bij’ – Je naam staat erbij dus vanwaar die toevoegingen ‘persoonlijk’ en ‘ik’? Waarom jezelf onderwerp maken van je recensie? -), worden stellingen totaal niet onderbouwd met motivatie.
Wat te denken van een zin als deze: ‘Ondanks het feit dat deze minder werden beschouwd als de versies die wel werden uitgebracht is er op de muziek verder ………. aan te merken’. Kijk even naar de puntjes. Maar wat staat daar nu eigenlijk over de context en over de opnamen en het belang ervan voor verzamelaars? En over wat we al wel en niet kenden? Toch nauwelijks meer dan een dooddoener? Bluesmagazine is zó actueel, maar oppervlakkige recensies als deze zouden niet door de zeef van de redactie
moeten komen.
-Rien Wsse
Vriend Rien,
N.a.v. jouw bovenstaande reactie kan ik het toch niet laten om hierop te reageren.
Het lijkt mij netter, wanneer je iets op een college recescent aan te merken hebt, dat intern doet.
Toen jij de cd Muddy Waters 100 recenseerde, https://bluesmagazine.nl/recensie-muddy-waters-100-a-tribute-from-john-primer-and-special-friends wilde ik gelijk al in de pen klimmen.
Daarin schreef jij in een bijna niets zeggend stuk over deze voortreffelijke cd. Een beschrijving waar Muddy woonde en waarom hij een legende was. Wie er op deze cd mee speelt. Maar nergens schreef jij hoe de oude nummers klonken in een nieuw jasje. Uitvoeringen van reggae tot hiphop. Welk nummer al dan niet geslaagd was, etc. Een zeer geslaagd object van Larry Skoller, die ook al eerder de mooie albums Chicago Blues A Living History uitbracht.
Bovendien had ik van jou als kenner verwacht dat je de link zou leggen naar de cd\dvd Muddy Waters All-Star Tribute To Al Legend, die in 2011 uitkwam. Niets van dit alles, een gemiste kans.
Met vriendelijke groet.
Bert Lek
Vriend Bert,
Allereerst dit: je gaat mij toch niet vertellen dat JIJ – één van Neerlands B.B. Kingverzamelaars bij uitstek – wel vindt dat in deze BB King recensie wél iets constructiefs wordt gedebiteerd? Kijk eens hoe er aan de uitvoering, de remastering, het vermijden van doublures etc. is gewerkt.
Marco heeft me alweer een tijd geleden telefonisch gemeld dat ik als ik het inhoudelijk ergens niet mee eens was ik daarop meteen schriftelijk en openbaar mocht reageren. Een beetje polemiek is toch ook wel aardig. Dat houdt de journalistiek ten minste
in leven. Dus reageer wat mij betreft meteen gerust openbaar.
Als ik zie dat Joe Bonamassa en Julian Sas de hoogste ogen gooien polls op media als bluesmagazine, dat het programma’s van
festivals als Moulin Blues en Grolloo Blues weer (nagenoeg) melkwit zijn, dan voel ik vooral de drang om het huidige bluespubliek
uit te leggen wie Muddy Waters was en wat hij voor de blues heeft betekend. Want vrijwel niemand lijkt daarnaar nog op zoek te gaan. Ik heb in de derde alinea wel degelijk gemeld hoe en in welke kwaliteit de nummers zijn uitgevoerd. En met de zin ‘Producer Larry Skoller is niet over één nacht ijs gegaan’ en vervolgens ‘Hier wordt bevlogen gespeeld in nummers die in sommige gevallen een geheel nieuwe interpretatie hebben gekregen’ zet ik hopelijk de mensen wel op een spoor. Alleen vraag ik me steeds meer af
hoeveel bluesliefhebbers nog de moeite nemen om zelfs maar de huidige interpretaties en de originelen naast elkaar te leggen.
En hoe noodzakelijk het is om uit te leggen wie wat en vooral hoe heeft geïnterpreteerd……
En tja, duizend woorden over zo’n boxje kan natuurlijk ook weer niet in de huidige, snelle media. Dus heb ik de feiten erbij
gehaald, waarmee ik Muddy in een perspectief plaats, heb ik geprobeerd om in de kop en staart van die recensie iets te schrijven waardoor het (hopelijk) lekker leest.
Leuk om weer eens van je te hebben gehoord!
Groet,
Rien
Heren,
Laten we deze discussie hier sluiten.
Zet dit gesprek in de prive sfeer voort.
Redactie,
Blues Magazine.
Beste redactie,
Het ‘laten we deze discussie hier sluiten’ druist enigszins in tegen de opmerking van Marco van Rooijen (‘reageer gerust direct’). Maakt dit Blues Magazine niet ietwat saai? Is discussie juist niet wat journalistiek zo spannend maakt? Kijk eens naar al die discussieprogramma’s op TV. Iemand poneert een stelling en iemand anders heeft daarop een averechtse reactie. Dat lokt discussie – en in dit geval wellicht interesse voor de muziek – uit. Bij vrijwel alle recensies in BM zie ik dat er 0 reacties zijn. Dat is eigenlijk heel triest en roept de vraag op of het allemaal wel wordt gelezen.
Klein puntje van kritiek: Achter de ondertekening: Redactie, Blues Magazine hoort geen punt.
Rien