Stefan Schill Band & Philip Sayce
Kl.zaal Paradiso, Amsterdam
30 mei 2010
Tekst: Gerrit Harmsen & Joris Pietersen ; Foto’s: Marco van Rooijen
Philip Sayce rockt er ook op los in Paradiso
Een week na zijn optreden tijdens Ribs&Blues is het optreden voorlopig zijn laatste.
Voor mij een reden om naar Amsterdam af te reizen om deze rockblues gigant nog éénmaal aan het werk te zien.
Het is een mooie bijkomstigheid dat voorafgaand aan de gig van Philip onze eigen Stefan Schill Band zijn CD presentatie houdt. Twee voor de prijs van één.
Stefan Schill Band
In september van 2009 heb ik Stefan Schill bekeken als support-act van Dana Fuchs.
De vele optredens, het uitbrengen van de cd “Don’t Say A Word” en de grotere bekendheid via DWDD heeft duidelijk zijn vruchten af geworpen. De band oogt een stuk volwassener in vergelijking met een klein jaar terug. De band zet voor een goed gevulde zaal uiteraard hun nieuwste plaat in de schijnwerpers. Het enthousiasme is zowel bij de band als in de zaal goed waar te nemen. Hoewel ik het ‘Prince’ gehalte wel erg groot vind een meer dan behoorlijk start van de avond.
Meer foto’s in het album >> (14 foto’s)
Philip Sayce
Op het Ribs en Blues festival vorige week in Raalte liet Sayce als afsluitende act al een zeer goede indruk achter bij het publiek. Hij imponeerde met zijn verbluffende gitaarwerk en wisselde stevige rock af met ingetogen nummers, dat veel van de aanwezigen verraste.
Afgelopen zondag stond Sayce met zijn eigen tour in de kleine zaal van Paradiso. Al bij de soundcheck bleek dat oordoppen hard nodig waren om niet met gehoorschade de zaal te verlaten en dit werd al helemaal duidelijk toen Sayce aftrapte met nummers van zijn nieuwe album Innerevolution. De toon werd meteen gezet, de passie droop er vanaf, zowel bij Sayce als bij basgitarist Joel Gottschalk en drummer Chris Jago.
Uiteraard kwamen er ook een groot aantal songs van de cd Peace Machine langs.
De solide rock ging door merg en been en al snel sloeg de vonk over op het publiek, vooral toen Sayce de zaal in liep en een solo weggaf waar je u tegen zegt, zonder ook maar een noot te missen. Hierna gingen de oordoppen uit om los te gaan en gaf de band alles wat ze in huis had om onder luid gejuich de toegift te spelen.
De kleine zaal was voor de helft gevuld, maar Sayce wist dat prima om te zetten naar een gevoel van intimiteit. Zo’n sensatie live te zien spelen verdient een groter publiek, maar als Sayce zo doorgaat kan hij een grootse toekomst tegemoet zien. We hebben er weer een ‘echte’ gitaarheld bij in de wereld van de rockblues.
De mei tour gemist? Er is een herkansing in november van dit jaar. Dan zal Philip Sayce voor een aantal optredens terugkeren op Nederlandse bodem.
Meer foto’s in het album >> (40 foto’s!)
Internet: www.philipsayce.com & www.myspace.com/philipsayce
Via de volgende link kom je bij beelden van zijn concert voor het Duitse RockPalast
http://www.wdr.de/tv/rockpalast/extra/videos/2009/1009/philip_sayce.jsp?offsetwert=3587&autoplaywert=true
Ja, ik geloof ommiddelijk dat het goed was, en ja, natuurlijk, harstikke gaaf dat Stefan dan er ook gewoon staat, dat is echt top gewoon. Wel jammer vind ik het persoonlijk dat men steeds harder gaat spelen, dat was in Raalte ook al zo,ik vind dat persoonlijk erg jammer moet ik zeggen. Dat deze man goed is , bestaat geen twijfel over mogelijk, maar mogelijk zou het met ietsje minder volume nog veel mooier kunnen klinken. Het zou toch echt zonde zijn, dat je daarna geen optreden meer goed kan horen. genieten is het sleutelwoord hierbij, dus het volume mag om laag wat mijn betreft. Frank
Dat het steeds harder wordt valt mij ook steeds vaker op. Een logische verklaring is er echter wel.
Bij de gitaren die beide heren bespelen en ook de versterkers die hierop aangesloten zijn wordt het geluid bepaald door het volume. Een hoog volume bij de input (vanaf de gitaar) en ook de aanvraag van hoog volume bij de versterker geven het specifieke rauwe randje dat o erg fijn klinkt in de blues.
Kortom, om te komen tot hun geluid ‘moeten’ ze wel de volume kanalen volop open zetten. Het is vervolgens aan de geluidsman om de mix te verzorgen en de volume van de boksen te regelen.
Ik denk dan ook dat we de bal richting de geluidsman moeten kaatsen en de muikanten moeten ontzien in deze. Immers, ze streven gewoon naar het mooiste geluid dat uit hun instrumenten kan komen. :)
Het was GAAAAAAAAAAAAAAAAF!!!
Ik ga deze gast zeker weer zien!
Ongelofelijk wat een energie kwam er van dat podium af. Het verbaast me dat er geen vlammen uit die gitaren sloegen.
Stefan ook helemaal leuk. Iets meer funky blues, niks mis mee. Ook leuk dat hij een jonger publiek met zich mee had.
Marco: puike foto’s, vooral die ene dat hij springt, geweldig!