Tekst: Jeroen Bakker / André Wittebroek
BluesMagazine volgt al geruime tijd nauwlettend de verrichtingen van zanger en gitaarheld Philip Sayce. Na eerdere verslagen van zowel albums als optredens in mei en november 2010 of, iets recenter, de laatste editie van het Bospop Festival, spraken we onlangs met de sympathieke muzikant om te praten over Steamroller, de titel van het laatst verschenen en tevens vierde album. We blikken voorafgaand aan de update terug met het gesprek dat André afgelopen zomer had tijdens het rockspektakel in Weert.
=== Bospop – Weert – juli 2011 / André Wittebroek ===
– Vandaag zag ik je voor de tweede keer bij een liveshow en wat me opvalt is je tomeloze energie op het podium. De vonken spatten ervan af, is dat jouw stijl van spelen of is het meer een show die je neerzet?
Optreden is zalig om te doen en het spelplezier dat ik ondervind laat ik echt zien. Het is absoluut geen showtje, ik voel me zo en gedraag me zoals ik me op dat moment voel. Het is niet erg hard te werken op het podium, de interactie met het publiek geeft me veel energie en ik transpireer nogal snel en meestal is het ook warm op de podia o.a. door de lampen, je staat wat hoger en meestal is het vaak binnen. Mijn publiek ziet dat we plezier hebben, het hoeft niet altijd diepzinnig te zijn of een boodschap te hebben. Ik ga voor een emotionele band met hen, mijn muziek moet ze raken, bewegen en leeftijd is niet belangrijk van jong tot oud.
– Hoe ben je met de muziek in aanraking gekomen en wanneer besefte je dat dit je toekomst zou kunnen zijn?
Vanaf mijn derde ging ik naar de muziekschool en speelde piano en trombone, de klassieke kant. Toen ik ouder kreeg ik interesse voor de gitaar ook al omdat er veel muziek op de highschool uit de zestiger en zeventigerjaren aan de orde kwam , plus het feit dat mijn ouders veel blues,rock en zelfs metal in huis hadden. Zelf luisterde ik veel naar Buddy Guy, Eric Clapton, Stevie Ray Vaughan, Elmore James e.d. De grootste invloed had wel Stevie.
– Eigenlijk ben je een Welshman, je hebt in Canada gewoond en nu zit je in Los Angeles. Hebben die drie verschillende werelden je muzikaal ook beinvloedt?
Absoluut.Ik ben in Wales geboren, mijn vader was leraar in aan de universiteit van Cardiff en toen ik 2 jaar was zijn we naar Canada verhuist. Nadat ik bij Jeff Healey ben gestopt verhuisde ik naar Los Angeles. Deze veranderingen zijn absoluut van grote invloed geweest op mijn muzikale leven. In Canada zijn zoveel geweldige muzikanten, helaas komen de meesten Canada niet uit. Gelukkig kon ik op mijn achttiende bij Jeff Healey in de band komen en dat was de belangrijkste stap zover. Hij was een van de grootste muzikanten ooit, ik zag het als een soort studie, een leerproces , lette op de dingen die hij deed, ook de zakelijke en menselijke kant van het artiest zijn. Mijn leeftijdsgenoten gingen naar College om te studeren, ik studeerde bij Jeff!! Nog steeds vind ik dat een grote eer .
– Hoe kwam je in zijn band terecht?
Op dat moment had ik net een platencontract onder mijn eigen naam gekregen dus in de muziekscene in Toronto was ik wat bekender aan het worden. Met een vriend jamden we vaak in clubs en op een avond stelde hij mij aan Jeff voor en om wat te jammen en dat hebben we gedaan. Daarna vroeg Jeff mij of ik in zijn band wilde komen spelen. Maar natuurlijk, hij was mijn grote held! Na jaren in zijn band gespeeld te hebben vertrok ik naar L.A. Uncle Kracker was de volgende band en die speelde meer populaire ,popachtige muziek, men had zelfs een nummer 1 hit in Amerika. Op een gegeven moment werd ik voorgesteld aan Melissa Etheridge en van het een kwam het ander dus dat werd de volgende band. Zij is een meer dan geweldige artieste die het grote succes absoluut verdiend heeft.
Van al deze artiesten heb ik ontzettend veel geleerd, veel gekeken hoe ze alles doen op tour. Ze gaven mij veel speeltijd en betrokken mij in alles wat er gaande was. Allen moedigden mij aan om ook mijn eigen ding te gaan doen als de tijd daar was : een eigen band beginnen. Dat was de volgende stap.
– Wat is je lievelingsgitaar en bespeel je die ook live?
Een oude afgeraffelde Stratocaster en daar speel ik bijna altijd op. Dat rockt het beste! Duur maar puur! De meeste topgitaristen spelen op oude exemplaren uit de vijftiger en zestiger jaren. Ze zijn erg duur en zeldzaam. Vraag maar aan die twee vrienden . (komen net Joe Bonamassa en Walter Trout binnen! Gevraagd en inderdaad waar dus!)
– Een laatste vraag: Wat is het geheim van jouw groeiende succes, watvoor advies geef je aan jonge beginnende gitaristen?
Hard werken, hard werken, hard werken! En dat met overtuiging en toewijding. Als je hard werkt kun je goed worden. Dat geldt in de muziek net als in de sport. Roger Federer, Tiger Woods zijn toppers maar hebben keihard gewerkt om dat te bereiken. Natuurlijk heb je voor de absolute top ook het nodige talent nodig, maar zonder hard werken kom je er niet.
-Dank je voor dit fijne gesprek en tot een volgende keer maar weer.
Mag ik jou en Bluesmagazine bedanken voor de interesse en ik vond het een erg leuk gesprek.
-Ik ook!!
(P.S. Even later staan de 3 heren te kletsen en waarover: muziek en gitaren!)
=== Phoner – maart 2012 / Jeroen Bakker ===
Zeven maanden later zoeken we Philip nog maar eens op om te praten over het, op dat moment nog te verschijnen album Steamroller. Hij zit midden in de rehearsals die op dat moment plaatsvinden in Los Angeles. De verwachtingen zijn groot en de vraag of Sayce nu eindelijk de grote doorbraak forceert lijkt slechts een kwestie van enkele maanden.
We vragen hem of het de spanning is die nu overheerst of wellicht de opwinding voor alles wat nu komen gaat.
“In de tijd dat ik met Melissa Etheridge of Jeff Healey aan de vooravond stond van een tournee was het altijd heel erg gehaast en soms ook echt spannend hoe het vervolgens zou uitpakken. Tegenwoordig kan ik op een ontspannen manier met mijn eigen band voorbereiden en er voor zorgen dat het straks allemaal klopt. Het oefenen is heel belangrijk en het is fijn om daar de tijd voor te kunnen nemen. We doen hier in Californië nog enkele shows en zullen dan de koffers pakken voor Europa. Ik kijk er nu al naar uit om te kunnen spelen in onder andere Zoetermeer (13 april) en uiteraard de Paradiso in Amsterdam (14 april). Noem het maar een gezonde spanning die ik nu voel”.
Steamroller bevat zoals verwacht veel stevig werk maar er is ook aandacht besteed aan de meer ingetogen momenten zoals het gevoelige Marigold, een regelrechte ode aan jouw liefje. Het moet toch prachtig zijn wanneer je geliefde op deze wijze de liefde verklaard. Hoe reageerde ze?
“Ze zei dat ze het heel mooi vond maar ik mocht wel meteen daarna de vaatwasser weer leegruimen hahaha”.
Indrukwekkend is ook Aberystwyth, de plaats waar jij geboren bent maar waar je ook maar heel kort gewoond hebt.
“Ik heb na mijn geboorte maar twee jaren in Wales gewoond en heb in dit nummer geprobeerd te beschrijven hoe ik dat zoal ervaren heb. Wat je hoort is mijn beleving van mijn eerste levensjaren en het idee hoe er daar uitzag. Het is een soort instrumentale fantasie geworden”.
Denk je met de live-uitvoering van deze tracks dezelfde intensiteit op het podium teweeg te kunnen brengen als in de albumversies?
“Ik ga niet proberen een regelrechte kopie van de studio-uitvoering te spelen. Wat ik altijd probeer is een duidelijk onderscheid te maken. Het zijn twee heel verschillende aspecten van het musiceren maar waar de beleving in beide gevallen centraal staat.
Mijn favoriete muzikanten maakten er op het podium ook iedere keer iets anders van zodat het niet alleen voor het publiek interessant bleef maar vooral ook voor hunzelf. Wat de intensiteit betreft zal het wel goedkomen. Ik ga mijn uiterste best doen”.
Wat bedoelde je eigenlijk met ‘most unfiltered’ album dat je ooit gedaan hebt?
“In samenspraak met mijn producer, tevens goede vriend Dave Cobb, besloot ik om het niet te doordacht te laten klinken. Het moesten geen Def Leppard-achtige toestanden worden waar bijna zes jaar aan de songs gesleuteld werd. Het belangrijkste was om het moment vast te pakken. Kijk, je schrijft een nieuwe song, maakt er vervolgens een demo van en gaat het later ergens opnemen in een studio. Je gaat eigenlijk naar de studio met de ruwe opnamen waar je heel enthousiast van bent geworden. Die opwinding nadat die demo is voltooid is, als het goed is, enorm groot. Dat gevoel hebben we ook proberen te benaderen tijdens het schrijfproces en daarna nog eens in de studio. De vraag die we ons steeds stelden was of we het goed genoeg vonden of niet. We hebben nergens geprobeerd om het op een geforceerde manier te voor elkaar te krijgen. De vraag was steeds: Wat voel ik op dit moment, is het goed en zo ja laten we dat nu meteen vastleggen. Alleen wanneer we optimaal tevreden waren werd het meteen opgenomen”.
Hoe zou je de totstandkoming van Steamroller het liefst omschreven zien?
“De achterliggende gedachte van Steamroller is eigenlijk de verantwoordelijkheid om oprechtheid in de kunst te kunnen waarborgen. Wanneer je op welke manier dan ook, als muzikant, schilder, schrijver of journalist, in verband staat hiermee moet die oprechtheid volgens mij altijd centraal staan. Ik veronderstel dat jij als journalist en ik als muzikant met elkaar gemeen hebben dat we zeer intens van muziek kunnen genieten. In de zakelijke kant van muziek wordt maar al te veel nadruk gelegd op hoe het als produkt ‘in de markt moet worden gebracht’. Ik vind het belangrijk voor de muziek als kunstvorm dat het oprecht blijft en dus niet glad gestreken wordt om maar beter te kunnen verkopen. Het is onze verantwoor-delijkheid, als muzikant of kunstenaar, om een oprecht en kwalitatief goed produkt te creëren.
Het is dus voorgekomen dat ik na een optreden enthousiast werd aangesproken door enkele mensen die, naar later bleek, veel geld verdienden in de muziek. Ik werd uitgenodigd om de volgende ochtend bij een vergadering aanwezig te zijn waarin me alles duidelijk werd gemaakt. Als me één ding echt duidelijk werd is het wel dat men probeerde om mij als een nieuw soort Maroon 5 te laten klinken. Wanneer je mijn muzikale helden hoort is er geen enkele twijfel over hun oprechtheid. Er is werkelijk niemand die Stevie Ray Vaughan, Albert Collins of Stevie Wonder voorkauwde wat er moest gebeuren. Met Dave sprak ik af om geheel in de lijn van deze gezamenlijke helden aan het werk te gaan. Dat is globaal gezien waar het bij Steamroller allemaal om draait”.
Laten we toch nog even terugblikken op de laatste maanden van 2010 waarin je met Deep Purple enkele optredens als support-act verzorgde.
“Het was een waanzinnige ervaring en enorm inspirerend. Je moet niet vergeten dat de gemiddelde leeftijd van die band zo rond de zestig jaar ligt maar dat ze op het podium nog altijd harder spelen dan welke band ook. Of ze doof zijn en daarom zo hard spelen? Op een avond stonden enkele bandleden waaronder Roger Clover en Steve Morse vanaf de zijkant onze show te bekijken. Of het toeval was weet ik niet maar op een zeker moment vertelde één van de geluidsmensen dat ze het optreden van de avond hadden opgenomen. Het duurde niet lang of ik zat met producer Eddie Kramer die opnamen te mixen om deze later voor het album Ruby Electric te gebruiken. Niet te geloven toch? Je begint als support-act voor een van de meest legendarische rockbands ooit, speelt vervolgens mee in de toegiften en bent kort erna bezig met een top-producer om die opnamen goed te laten klinken”.
Je bekende ooit als zestienjarige naar binnen te zijn geglipt om Jeff Healey te zien spelen. Kort daarna stond je zelfs met hem op het podium. Stel dat jij nu zestien jaar oud zou zijn. Bij welk concert zou je dan naar binnen glippen met als doel om samen met de betreffende artiest op het podium te eindigen?
“Ik kan me buiten Jeff Healey nauwelijks iemand voorstellen maar als ik naar de huidige generatie gitaarhelden kijk zou ik hetzelfde proberen bij Joe Bonamassa, Eric Gales of John Mayer. Laten we vooral Derek Trucks niet vergeten. Iemand die ik zeer bewonder en bovendien iemand die met zijn muziek de wereld een beetje mooier maakt”.
Je publiceerde onlangs op jouw homepage een foto van een bezoek aan het hoofdkwartier van een van ’s werelds grootste, en door Steve Jobs opgerichte, elektronicabedrijven in Californië. Op de foto is een afbeelding te zien van een door Jobs geschreven tekst op een groot bord in de entree van de ontvangsthal daar.
“Het is een tekst die mij enorm inspireerde. Er staat vermeld: ‘If you do something and it turns out pretty good, Then you should go do something else wonderful, Not dwell on it for too long. Just figure out what’s next’.Via iTunes, een grote digitale mediaspeler, raakte men op de hoogte van enkele tracks die uiteindelijk op Steamroller terecht zouden komen. We werden kort daarna uitgenodigd om op een feest te spelen in bovengenoemde hoofdkantoor. De tekst die je daar dan leest als je binnenkomt is allesomvattend en werkt tegelijkertijd zeer inspirerend. Het komt er simpelweg op neer dat je iedere keer moet proberen om het nog beter te doen dan de vorige keer”.
Philip Sayce Live Data
13 april 2012 : Boerderij, Zoetermeer
14 april 2012 : Paradiso, Amsterdam
Beide leuke interviews! Bedankt mannen. En natuurlijk tot in april!
Zoals we gewend zijn, weer prima werk heren!
Fijne interviews heren! Kan bijna niet wachten om 'm te zien….
Ja hij treedt 13 april a.s. op in cultuurboerderij in Zoetermeer. oordopjes meenemen is het advies maar wel steengoed
Frank Thuijs neem behalve je oordoppen ook je vrienden mee als ze nog geen kennis hebben gemaakt met deze muzikale kanjer :-)
Hananja Verduyn, Ik was graag gekomen naar Zoetermeer maar mijn partner had al kaartjes gekocht om concert van Slagerij van Kampen bij te wonen. Is ook leuk maar dan anders. Kan jou het concert van bluesmoose festival op 29 april in Groesbeek aanbevelen.Daar treden 5 topbands op waaronder Ryan Mcgarvey, Eric Steckel, Ben Poole en op 1 en 2 juni vindt in Amersfoort het Highlandfestival plaats waar ook de grote bekend bluesbands op deze aarde optreden. Dit mag je niet missen. Groeten van deze vaste Nix bluesclub bezoeker uit Enschede
Frank Thuijs Veel plezier bij Slagerij van Kampen :-) Je zal me zeker op één van de festivals kunnen vinden.
Leuk interview.