Verslag North Sea Jazz Festival 2024

NN North Sea Jazz Festival 2024
Rotterdam Ahoy
Zaterdag 13 Juli 2024, Dag 2

Christone “Kingfish” Ingram

De lange rijen voor de gesloten deuren van Ahoy die al ruim voor aanvangstijd zijn gevormd, wekken de indruk dat er iets te gebeuren staat op de tweede dag van het North Sea Jazz Festival 2024. Een korte blik op het uitgebreide programma van vandaag maakt duidelijk dat dit vermoeden blijkt te kloppen. Ook nu staan er namelijk namen vermeld die de muziek-harten sneller zullen doen smelten, de gemoederen verhitten en de emoties alle kanten op doen schieten. Het blokkenschema dat bij de ingang wordt uitgereikt toont maar weer eens de enorme muzikale diversiteit aan waar het festival om bekend staat. Of het nu om dance, soul, funk, r&b, blues of jazz in allerlei mogelijke varianten gaat, of avontuurlijke combinaties hiervan, het moet gek lopen wil je hier niet iets tegenkomen waar je als muziekliefhebber blij van wordt. Vandaag is het zelfs mogelijk om spirituele jazz te ervaren…

Blues Magazine kiest er echter voor om beide benen op de grond te houden en het hoofd helder om weer zoveel mogelijk indrukken op te doen en daar verslag van uit te brengen.

Joss Stone

Lees ook Verslag North Sea Jazz Dag 1 en Verslag North Sea Jazz Dag 3

Tekst: Jeroen Bakker | Fotografie: Marco van Rooijen

Hoewel de bluesliefhebbers niet bepaald verwend worden tijdens dit weekend, staat er vandaag een knaller van jewelste te wachten die niemand wilt missen. Verwachtingsvol is er uitgekeken naar het optreden van CHRISTONE ‘KINGFISH’ INGRAM die weliswaar met zijn 25 jaar een betrekkelijke nieuwkomer genoemd kan worden maar met wie de organisatie wel degelijk een zwaargewicht in de strijd gooit. Twee jaar geleden maakte hij hier een verpletterende indruk tijdens zijn debuut op het festival in de Congo waarna vervolgens een jamsessie werd ingezet waarin Eric Gales, Trombone Shorty en Cory Henry deelnamen. in Amerika lijkt het vervolgens allemaal al in sneltreinvaart te zijn gegaan met pagina’s in de Rolling Stone, lofuitingen van beroemde collega-muzikanten, omvangrijke tours waarin de grote zalen werden platgespeeld en met het winnen van een Grammy Award.
Europa lijkt inmiddels ook te zijn gevallen voor de charismatische muzikant uit Clarksdale, Mississippi die met een achteloze blik in de ogen ‘Been Here Before’ speelt, alsof hij nauwelijks onder de indruk lijkt van de enorme toeloop.

Dat heeft de programmeur goed ingeschat want het podium is in de breedte van de Maas opgesteld en zowel de vloer, de eerste en tweede ring zijn zelfs aan beide weerszijden helemaal gevuld. ZIjn live-reputatie is hem duidelijk vooruitgesneld en daar kunnen ze inmiddels op ieder gerenommeerd festival over meepraten. Het opzwepende ‘Midnight Heat’ klinkt indrukwekkend en bombastisch tegelijk terwijl ‘Hard Times’ aanvankelijk met een organisch maar vervolgens met een futuristisch synthesizer-geluid nog eens extra lading met zich meekrijgt. Op NSJ kan dat allemaal, al zullen niet alle blues-puristen hier enorm nerveus van worden. Zij hebben het tenslotte allemaal al eens meegemaakt. Toch zullen ook zij moeten erkennen hoe hier de blues naar het heden wordt getild en kunnen wij al vroeg constateren dat ‘Kingfish’ iemand is waar we de komende jaren toch echt rekening mee moeten gaan houden. Ondertussen slaagt hij erin om, wanneer de band zich voor heel even gedeisd houdt, geheel op eigen kracht zelfs de bovenste ringen stil te krijgen met zijn betoverende gitaarsolo’s waarmee dit optreden, zo vroeg op de dag, al tot een hoogtepunt gerekend kan worden.

Zoals gebruikelijk wordt op de zaterdag, de tweede dag van het festival, de Paul Acket Award uitgereikt door North Sea Jazz, de prijs voor een artiest die meer erkenning en een groter publiek verdient voor zijn of haar buitengewone muzikale kwaliteit. Winnaar is dit jaar de Brit Kit Downes, de muzikant die zich heeft gespecialiseerd in zo ongeveer ieder instrument met toetsen zoals kerkorgel, piano en harmonium. Hij ontvangt de Paul Acket Award ‘Artist Deserving Wider Recognition’, vernoemd naar de oprichter van het festival. Bijzonder te vermelden is dat Downes enkele jaren geleden een blessure opliep aan zijn linkerhand en gedurende iedere dag van zijn herstel een pianostuk componeerde met zijn rechterhand. Een proces dat uiteindelijk 52 stukken opleverde.

Artiesten stimuleren door middel van een prijs of award is natuurlijk leuk maar het belangrijkste is dat de muzikant een podium heeft om zich te presenteren aan een publiek.

Een goed voorbeeld hiervan is te zien bij het buitenpodium van de MISSISSIPPI waar een educatief project valt bij te wonen en waar de toekomst van de jazz druk bezig is met geconcentreerd musiceren. Het is PROJECTO JAZZ FOR KIDS uit het Spaanse Aragon waarin veertien jonge talenten in een bigband-formatie met een gespannen blik in de ogen het publiek verwelkomen. Het repertoire bestaat uit jazz vermengd met Spaanse volksmuziek, Argentinië en Brazilië dat zich voor het gemak laat omschrijven als Latin Jazz. We zien trotse ouders als Julien uit Zaragoza zijn minuten in de spotlights krijgt en een fraaie solo uit zijn klarinet tovert. Heel soms lijkt het erop alsof de kids al jarenlang met elkaar samenwerken, maar dat is absoluut niet het geval. Ze zijn gewoon ontzettend goed, doen ervaring op en leren veel van de culturele ontmoetingen met andere jongeren bigbands in de wereld.

Een heel ander geluid komt er op dit moment vanaf het dak waar ‘DJs On The Roof’ optreden. AYS is Ayshia Ahmed, komt hier vandaan en draait haar favoriete tracks vanaf vinyl. ‘Never Miss A Thing’ klinkt op het dakterras maar de jazzy funk van Don Blackman doet de temperatuur nog niet toenemen. Het is bewolkt vandaag en de zon komt er nauwelijks doorheen. Met Joe Coleman en ‘Family Tree’ van Sharon Brown slaagt de DJ er uiteindelijk toch in om met warme klanken in ieder geval de sfeer te verhogen. Dat lukt overigens uitstekend want wie al enige tijd op het terrein aanwezig is merkt dat iedereen, zowel publiek als artiesten, gretig zijn en er vandaag gewoonweg enorm veel zin in hebben.

Wanneer je overigens op een groot internationaal festival als North Sea Jazz rondloopt, vergeet je soms zelfs even dat dit zich allemaal in Nederland afspeelt. Helemaal bijzonder is het dat het optreden van ANOUK & METROPOLE ORKEST ook nog eens Nederlandstalig opent. ‘Wen d’r maar aan’ heet het liedje en vormt een perfecte introductie voor de mensen die haar nog niet kennen. Anouk schreef het zo’n zes jaar geleden en had tot dan toe nog niet eerder zo iets persoonlijks geschreven dat zover af staat van wat zij ‘normaal’ gesproken gewend was. Het ingetogen gezongen muziekstuk voorzien van zachte strijkers en snaren toonde voor het eerst haar echt kwetsbare kant waaruit bleek dat zich achter die stoere rockchick ook een heel gevoelig mens bevond. “Jullie kunnen me haten, achter mijn rug om praten, Ik ben wie ik ben, blijf toch wel staan, ja wen d’r maar aan’, klinkt het oprecht terwijl de muzikale begeleiding van het geweldige orkest het gevoel nog eens vele malen doet versterken. Wellicht is hier onbewust ooit het idee ontstaan om haar liedjes in een ander arrangement te verpakken en uit te voeren met een orkest. Voor het afgelopen najaar verschenen ‘Deena & Jim’ ging zij voor de eerst volledig symfonisch met het Praags Philharmonisch Orkest. Afgelopen februari begonnen de voorbereidingen met het Metropole Orkest dat onder leiding staat van de Brit Simon Dobson. Dat dit inmiddels zo’n enorm succes is geworden, drie keer een dik uitverkochte Ziggo Dome, had werkelijk niemand durven dromen. Naast deze ode aan de Hollywood-films blijken ook veel andere liedjes van de zangeres uitstekend samen te gaan met deze enorme begeleidingsband die bestaat uit bijna zeventig personen. Speciale vermelding is er ook voor het geweldige koor waarin we wederom Shirma Rouse aantreffen. “Gistermiddag hier de boel kapot gespeeld en nu gewoon bij mij, Ik houd van jou”, klinkt het liefdevol. Blijkt dat het gevoelige ‘For Bitter or Worse’ orkestraal uitgevoerd met dit koor in een toch zo grote kille hal als deze toch ijzersterk overeind blijft. Ook ‘Lay It Down’ krijgt een absolute meerwaarde in zo’n indrukwekkende uitvoering.

Zoals verwacht klinken ‘8 Days’ en vooral ook ‘Birds’ werkelijk magistraal. Anouk staat bescheiden opgesteld, rechts naast het orkest. Natuurlijk kan ze het als rasechte inwoner van de residentie niet laten: “M’n eerste keer was 28 jaar geleden, toen ’t nog in Den Haag was. En ik nog denken dat het alleen voor intellectuals bestemd was. Ik zag mezelf nooit hier staan.Dat kon je toch niet voorstellen? Bovendien was ik ooit te commercieel, te pop, dan weer te metal en dan weer dit en dan weer dat. Moet je nagaan, de eerste racist op North Sea Jazz. Weet je, inmiddels heb ik zoveel shit meegemaakt en daardoor nu zo’n verteerde soul in m’n lijer dat ik nu pas denk dat ik hier prima tussen pas”, klinkt het scherp en ongemakkelijk tegelijk maar ook enigszins verbitterd.

Het Metropole Orkest speelt zo sterk en overtuigend dat zelfs een vocale krachtpatser als Anouk soms zelfs onder dreigt te sneeuwen in dit orkestrale geweld. Vaker echter klinkt de samenwerking betoverend mooi en zijn de trotse blikken van orkestleider en zangeres veelzeggend wanneer het enorme applaus door de Nile dendert. Ze heeft 26 jaar moeten wachten op dit debuut maar het is het wachten waard.
“Ik heb een masker opgezet, zo ga ik door ’t leven, zodat niemand mij kent. ik heb de moed opgegeven”, zijn de woorden die zelfs na afloop van dit ronduit indrukwekkende optreden nog blijven nagalmen.

Het contrast lijkt aanvankelijk groot wanneer in de nabijgelegen Murray een optreden gaat beginnen van een getalenteerde zangeres die nog maar 22 lentes jong telt en hier nu al debuteert. Toch zijn er wel degelijk overeenkomsten met bovengenoemde gevestigde zangeres. Ze komt uit Nederland, noemt zich SWAN en heeft vorig jaar haar debuut-EP met de titel ‘Underneath My Facade’ uitgebracht. Ze schrijft haar eigen teksten en heeft eveneens een stel uitstekende begeleiders achter zich staan op het podium. Ook zij heeft zich lange tijd verstopt achter een masker en geeft zich met oprechte en deels poëtische teksten behoorlijk bloot. Het is een spoedcursus hoe kwetsbaarheid in kracht om te zetten maar dan wel op een muzikaal fraaie wijze. Met de aankondigin van ‘Disgustingly Gourgeous’ heeft ze alle aandacht moeiteloos op zich gericht. De droom die zij vorig jaar aan haar vader uitsprak toen zij samen dit festival bezochten, om hier over een paar jaar misschien te kunnen optreden, is vroegtijdig uitgekomen. Het moment waarop ze ‘3 A.M.’ aankondigt doet ons denken aan gisteravond toen Raye in ‘Ice Cream Man’ haar nare ervaringen en gevoelens deelde met het publiek. Misschien dat we SWAN hier ook ooit nog eens terugzien met zo’n prachtig orkest.

Het programma bevat deze editie, en vooral ook vandaag, wederom heel veel zangeressen met een boodschap. In de Nile staat namelijk JAZMINE SULLIVAN die inmiddels met enkele Grammy’s op zak internationaal al behoorlijk gevestigd is.

Ook zij heeft het nodige achter de rug en ook nu blijkt de man zich van zijn slechtste kant te hebben laten zien. Wanneer het volgende liedje wordt opgedragen aan alle donkere vrouwen die hier aanwezig zijn lijkt het voor veel bezoekers misschien wel wat ongemakkelijk te worden. In tegenstelling tot de muziek overigens, het is toegankelijke R&B met een vleugje hiphop en een beetje soul, makkelijk te verteren dus. Opvallend is ook dat de ‘Dutch Disease’, oftewel geouwehoer tijdens de optredens, zich voornamelijk heeft verplaatst naar het podium. Vrijwel iedere artiest heeft vandaag een liedje met een diepe emotionele achtergrond en het publiek dient precies te weten waar het verhaal is ontstaan, inclusief allerlei nare details. Dat haar moeder onlangs aan longkanker is overleden en dat daardoor het liedje een andere betekenis heeft gekregen is natuurlijk ronduit tragisch maar je durft bijna niet meer te genieten van de muziek en de fraaie show. Samples van ‘You’re All I Need To Get By’ en ‘Killing Me Softly’ gaan er natuurlijk altijd in. Sullivan pakt zelf haar rustpauze als de achtergrondzangeressen voor even op de voorgrond mogen acteren. Vocaal is het allemaal prima in orde maar het is moeilijk om de aandacht bij de muziek te houden als er zoveel informatie wordt losgelaten.

Dan gaat het er in de Maas een stuk relaxter aan toe als MASEGO met een charme-offensief aantreedt die zijn weerga niet kent. De man deelt kushandjes uit, gooit roosjes en toont zijn vakantiefoto’s van de mooiste vrouwen in weinig kleding op de meest prachtige exotische locaties. Mierzoet, superglad en toch ook hartstikke ‘grensoverschrijdend’ maar het publiek vindt het prachtig. Stiekem houden de meiden die vooraan tegen het hek gedrukt staan wel van een ‘bad boy’ zoals deze Amerikaanse multi-instrumentalist met Jamaicaanse en Afrikaanse roots. Soepel beweegt MASEGO zich door de set van progressieve R&B waarin hij saxofoon speelt, zingt en rapt. Het is een uitgekiende en sterk opgebouwde set waarin weliswaar weinig muzikale diepgang wordt geboden maar waarin het vermaak veel goedmaakt. Het is druk en warm in de hal waar de band al vroegtijdig een gewonnen wedstrijd speelt.

Rustig even bijkomen en uitzweten kun je vervolgens bij BOUKOU GROOVE op het kleine Congo Square-podium. De heerlijk lome instrumentale funky grooves met bijpassende lage tonen uit die zware Moog-bass-synthesizer van Donnie Sundal trekken steeds meer toeschouwers tijdens de twee sets van de band uit New Orleans. Het is buiten weliswaar wat frisjes maar op deze manier is het bijzonder aangenaam vertoeven op het sfeervolle plein.

Helaas voor deze Amerikanen valt er aan een grote volksverhuizing niet te ontkomen wanneer de Britse JESSIE WARE haar optreden bijna gaat aanvangen in de NILE. Niemand lijkt dit te willen missen. Het is zaterdagavond en er is een grote behoefte om te swingen, te springen en keihard de ultieme dance-kneiter ‘Free Yourself’ mee te brullen. Als om 21.00 uur een luid “North Sea Jazz Are You Ready!!!?” klinkt, zijn de bedoelingen van artiest en publiek al meteen duidelijk. Het album ‘That! Feels Good’ bevat veel tracks die het op een avond als deze goed kunnen doen. Dansbare, behoorlijk aangedikte en bombastische disco-klanken klinken eerder log dan verfijnd en de twee dansers lijken meer oog te hebben voor elkaar dan dat zij daadwerkelijk iets aan de show toevoegen. Hun liefde spat van de grote schermen af. Ware vraagt of er een oud of nieuw liedje gespeeld moet worden. Publiek wilt oud maar krijgt nieuw. Pas na een uur aanmodderen lijkt er iets van een feestje te zijn ontstaan. Met ‘Beautiful People’, het van Cher bekende ‘Believe’ en uiteraard ‘Free Yourself’ heeft de zangeres grote troeven in handen en lijkt het eindelijk te gaan gebeuren maar helaas is dan de zaal inmiddels al voor de helft leeg gespeeld.

Het optreden van LIZZ WRIGHT in de stijf gevulde Amazon is dan een verademing. Wright heeft hier nog nooit een slecht optreden gegeven en met haar gepassioneerde muzikale begeleiders van vanavond is eveneens helemaal niets mis. Misschien een gemiste kans door Meshell Ndegeocello niet uit te nodigen voor een bijdrage tijdens ‘Your Love’ maar deze uitvoering is misschien nog wel beter geslaagd dan de studioversie van haar laatste album. Ze slaagt er in om ‘Old Man’ van Neil Young naar haar hand te zetten en gitarist Adam Levy lijkt zichzelf daarbij heerlijk te verliezen met sfeervolle en perfect passende solo’s. De blijde gezichten op het podium hebben een aanstekelijke uitwerking op het publiek dat met volle teugen geniet. Ze weet die grote mooie zaal moeiteloos te veranderen in een intieme setting. Mede geholpen door de geweldige akoestiek klinkt het allemaal uitermate verzorgd. “I Still Got the Same Sweet Feeling For You”, zingt ze met haar warme soulstem in een gevoelige akoestische vertolking van het door Candi Staton bekend geworden nummer en het lijkt toch echt of ze het voor jou zingt. Het optreden van Lizz Wright is daarmee voor de zoveelste keer een hoogtepunt op het festival.

Voor veel bezoekers moet het hoogtepunt van de dag nog plaatsvinden wanneer ze in afwachting van JOSS STONE al ruim voor aanvang bij het podium rondhangen om maar een zo goed mogelijk zicht te hebben op de zangeres die dit jaar een jubileum viert. Stone zit namelijk 20 jaar in het vak en dat wordt gevierd met de release van het live-album ’20 Years of Soul’. De verwachting dat de set veel overeenkomsten vertoont met alles wat er op dit live-album te vinden is, blijkt te kloppen maar uiteindelijk wil iedereen hier toch ‘You Had Me’ en ‘Super Duper Love (Are You Diggin’ On Me?)’ horen. Het zal ongeveer de vijfde keer kunnen zijn dat ze hier staat en als geen ander weet zij ook nu weer hoe ze het publiek moet inpakken. Zelfs de pers-pit is niet veilig als al na enkele minuten een sprongetje in het diepe wordt gewaagd en de voorste rij uitgebreid gelegenheid krijgt om haar even aan te mogen raken. Het is niet allemaal loepzuiver wat er gezongen wordt maar met haar ongedwongen manier van doen steelt ze de harten van haar publiek. Wie nog twijfelde of Stone nog steeds over genoeg soul beschikt krijgt met ‘(For God’s Sake) Give More Power To The People’ het bewijs voorgeschoteld. Het is een feest voor zowel de zangeres als het publiek waarin de muziek centraal staat en dat is in tijden als deze meer dan welkom.

Wie nog niet uitgefeest is kan buiten terecht bij de afsluiter op het podium van de Mississippi waar QUIQUE met vrolijke reggae, funk en wereldse muziek alle zorgen voor even doet vergeten. Overal zijn dansende mensen te zien die er zo in de sfeervolle buitenverlichting, nog mooier uitzien dan overdag. De temperatuur lijkt zowaar nog aangenaam te worden, alsof de zon om 23.00 uur nog lijkt te gaan schijnen.

Lees ook Verslag North Sea Jazz Dag 1 en Verslag North Sea Jazz Dag 3