Moulin Blues Festival
Ospeldijk
6 & 7 Mei 2011

 Tekst: Jeroen Bakker / Lien Rentmeester – Foto’s: Marco van Rooijen, meer volgen…

 Dat het leven vol verleidingen zit werd maar weer eens duidelijk toen enige maanden geleden de line-up van het Moulin Blues Festival 2011 werd bekendgemaakt. De afdeling promotie had zoals altijd alles uit de kast gehaald om grote bekendheid te geven aan het tweedaagse bluesevenement. Deze keer betrof het de prachtige poster van een sexy getatoeëerde dame die met een uitdagende blik I Want You roept zoals Uncle Sam indertijd Amerikaanse soldaten recruteerde. De verleidelijke aankondiging voor de 26e editie van het Moulin Blues Festival zou er uiteindelijk toe leiden dat ruim vierduizend liefhebbers afreisden naar het zonovergoten Limburgse Ospeldijk om gedurende twee dagen te genieten van in totaal achttien acts uit zowel binnen- als buitenland.
Zoals gebruikelijk, de bluessector zit nu eenmaal vol met tradities, is het de plaatselijke burgemeester die het festival vrijdagmiddag om 17.00 uur voor geopend verklaard.

Toepasselijker had de opener van het Festival, het Engelse Hokie Joint zijn vandaag uitgebrachte album The Music Starts To Play niet kunnen noemen. De charismatische jonge zanger JoJo Burgess zou het jongere broertje van Mick Jagger kunnen zijn. Als een ceremoniemeester beweegt hij zich over het podium die met zijn indringende blik zelfs de achterste rijen in de tent lijkt te kunnen bezweren. Er is veel sympathy voor deze duivelse blikvanger evenals voor de ervaren Giles King, ooit nog eens als bluesharp-uitzendkracht in de studio bij Ian Siegal, die tijdens de set al spelend de tent inloopt. Na festivals als Ribs & Blues of de reeds ter ziele gegane Koninginnenach geopend te hebben lijkt het niet meer dan logisch of de band verdient bij de eerstvolgende gelegenheid een plaatsje op een later tijdstip. De bandleden zouden overigens het gehele weekend, al dan niet in functie, op, achter of voor het podium te vinden zijn.

Op het naastgelegen kleinere podium van het Moulin Blues Café zien we twee jongens met Franse klapstoeltjes, beiden op een pallet met hun gitaar, harmonica en uitzinnige vocalen hele smerige low-down Mississippi Blues verzorgen. Beiden zijn gekleed in een mooi pak, de een draagt cowboylaarzen, de ander nette bruin/witte schoenen. Alsof ze lopen bewegen ze op de pallets. Met het schoeisel wordt stampend de stuwende beat verzorgt. Ondanks de beperkte mogelijkheden spat de energie er af en klinkt het geluid enorm vol. De harmonica-man speelt en zingt tegelijkertijd door dezelfde microfoon. De eigen nummers maar ook Baby Please Don’t Go zijn voorzien van een met distortion overgoten gitaarsound . Het voelt alsof je in die trein zit, stoom wordt afgeblazen, je rijdt over de bielzen heen, het dendert door en de twee mannen, Blackberry & Mr. Boo-Hoo, genieten volop. De artiesten in het Café mogen twee sets spelen op het moment dat het grote podium wordt omgebouwd. De eerste helft van dit bijzonder duo veroorzaakt een dusdanige grote buzz op het festival dat de tent bijna uit zijn voegen barst als de tweede set begint.

Wat dat betreft gaat het er bij de zware en bebaarde mannen van Kilborn Alley Blues Band iets minder heftig aan toe maar dat wordt gecomponseerd met een behoorlijke dosis muzikaal vakmanschap. Opvallend is hier het donkere geluid van deze uit Illinois afkomstige blanke mannen. Het is de eerste keer dat deze heavy Chicagobluesklanken met een ‘southern accent’ op een Europees festival zijn waar te nemen. Aan de reacties vanuit de tent valt op te maken dat een vervolgafspraak hier niet lang kan uitblijven.

Twintig jaar geleden maakte Kenny Neal voor de eerste keer indruk op Moulin Blues en alsof de tijd heeft stilgestaan lijkt nu hetzelfde te gebeuren. Het podium is maar net breed genoeg voor de tevreden glimlach van de zanger/gitarist die Hooked On Your Love opdraagt aan het Nederlandse publiek. Hoewel de gemiddelde leeftijd hoger ligt dan op andere festivals wordt er hier en daar uitbundig op losgeswingd en vormt het optreden van Neal en zijn fijne begeleiders een van de hoogtepunten van de eerste dag.

Het fenomeen tributeband heeft de laatste jaren in Nederland een hoge vlucht genomen.
In 2008 begon een stel Eindhovenaren op 12 september de 5e sterfdag van Cash te herdenken
De Def Americans maken naar eigen zeggen het gemis van Johnny Cash iets dragelijker. Met muziek van Cash op een festival zit het qua sfeer al snel goed maar deze Brabanders hebben het wel heel goed begrepen. Hoogtepunten in het Café zijn Ghostriders in the Sky en het duet met ‘June Carter’.

Op het grote podium wordt het coverfeest voortgezet met Mike Sanchez die met zijn band de hoogtijdagen van de rock ’n roll doet herleven. De swingende show waarin boogie woogie, blues en rockabilly op een toegankelijke wijze bij elkaar komen is voor de bluespuristen echter het moment om het feest elders te vervolgen. Bijvoorbeeld op de camping in de Tipi, een soort grote wigwam waar alle muzikanten bij elkaar komen om onvervalst te jammen tot de zon weer opkomt.

Toch wordt door velen uitgekeken naar het optreden van Los Lonely Boys die na het afzeggen van vorig jaar nu dan wel de zo gewenste afsluiter vormen. De drie broertjes beloofden het goed te maken en betalen het vertrouwen met een gelikte show vol inventieve poses en muzikale hoogstandjes dubbel en dwars uit.

Foto Concertverslag: Moulin Blues Festival 2011

Eventuele vooroordelen over een gebrek aan bluesvermogen worden keihard verworpen. Het trio laat zich nu eenmaal niet beperken tot één stijl waardoor, vooral in Amerika waar de band miljoenen albums heeft verkocht, een breed publiek bereikt wordt. De Texican Rock ’N Roll zoals zij het zelf noemen doet het vooral bij het vrouwelijk deel van het publiek erg goed.

De Vibrotones schudden met een vurige set van surf, roots en rockabilly het slaap uit de ogen als eerste band van de tweede dag. De grote verrassing van dit optreden is wellicht dat de band nog altijd bestaat. Navraag maakt duidelijk dat de activiteiten een aantal jaren ‘on hold’ stonden. Die rustperiode lijkt lang genoeg te hebben geduurd want er staan een paar zeer gedreven muzikanten op het grote podium. Evenals de openers van gisteren heeft deze band een bezeten zanger in de band die af en toe vervaarlijk glimlachend, zelfs van achter de drumkit alle aandacht opeist.

Nog nooit had het festival zoveel maniakken op het programma. Zo lijkt het als we vervolgens de Schot Dave Arcari bezig zien. Terwijl zijn pupillen wegdraaien spat het zweet in het rond en blijft zijn baard bijna hangen tussen de snaren van zijn National steelgitaar. ‘The Devil’s Left Hand’ heet één van zijn albums.

Foto Concertverslag: Moulin Blues Festival 2011

Het behoeft geen nadere uitleg. Evenals alle andere acts in het Café krijgt ook deze dronken over het podium walsende rasmuzikant in twee sets de mogelijkheid om zich met zijn trashpunkcountry te bewijzen. De Arcari-eenmansband zal niet de geschiedenis in gaan als meest toegankelijke van het Moulin Blues Festival ooit maar de intensiteit mag hier met een hoofdletter I geschreven worden. De ‘hell-raising National Guitar madman’ schijnt ook regelmatig bij Seasick Steve over de vloer te komen. Kenners weten dan genoeg.

Ondanks de aanwezigheid van al die ‘engerikken’ is het festival uitermate geschikt voor bezoekers onder de twaalf jaar die gratis mee naar binnen mogen en voor de muzikale kroost is er soms zelfs een plaatsje op het podium gereserveerd.Vanaf de zijkant zien we dan ook vader Perry de verrichtingen van zijn kinderen volgen.    De jeugd van tegenwoordig kun je geen moment uit het oog verliezen. Wil je ook niet, de Homemade Jamz Blues Band is namelijk een genoegen om te beluisteren maar vooral ook om naar te kijken. Uit de flitsende ‘Homemade’ gitaren, gemaakt uit auto-onderdelen, klinkt de Delta blues van de jongste bluesband uit The States, drumsters Taya is pas twaalf jaar oud, heel erg van deze tijd. De familie was ook al eens in Raalte te zien tijdens Ribs & Blues en evenals toen behoort het optreden van deze blueskiddo’s wederom tot de hoogtepunten van het festival.

Bij Bob Corritore & Dave Riley zien we oude bekende Paladin Brian Fahey op drums.
Het bonte gezelschap heeft met Corritore een van de allerbeste harmonicaspelers in huis die samen met zanger/gitarist Dave Riley een prima show neerzet waarin een muzikale bluesbattle tussen Chicago en de Mississipp-delta iets aparts maar ook iets heel moois oplevert.

Foto Concertverslag: Moulin Blues Festival 2011

Wat de Homemade Jamz Blues Band doet kan ik ook moet Riley Sr. hebben gedacht dus vinden we zijn zoon Dave Jr. op het podium met een bas in de hand.

Met Shawn Pittman & The Moeller Brothers is er pure no nonsense blues te beleven op het hoofdpodium en met Tim Lothar Petersen & Peter Nande in het café staan zelfs de beste bluesmuzikanten van Denemarken op het programma. De Texaan Shawn Pittman blijkt regelmatig gebruik te maken van de diensten van gitarist Jon Moeller en die zullen we ’s avonds nogmaals tegenkomen bij The Fabulous Thunderbirds. Het is maar weer eens bewezen, de blueswereld is eigenlijk een klein wereldje.

Het festival heeft dit jaar opvallend veel goede bluesharpisten. John Németh is er ook zo eentje en hoewel de invloeden van Little Walter overduidelijk zijn, niemand die daar overigens bezwaar tegen heeft, zit er een behoorlijke dosis soul in de set verwerkt. Németh heeft daarnaast een sterke strot en wie de ogen gesloten houdt zou zweren dat er een zwarte muzikant achter de microfoon staat.

Na het optreden van deze rasentertainer vormt de soulvolle bluesstem van zangeres Janiva Magness in I’m Gonna Tear Your Playhouse Down een welkome afwisseling. Sterke zangeressen lijken dun gezaaid en zeker in de blues-sector, dat je toch wel een mannenwereld kunt noemen, is dat goed te merken.

Foto Concertverslag: Moulin Blues Festival 2011

Bij beluistering van het album ‘The Devil is an Angel’ zal menigeen zich hebben afgevraagd wat daar in zo’n grote en drukke festivaltent van overblijft. Die angst blijkt ongegrond, deze powerlady weet als geen ander hoe je een klus als deze dient te klaren.

Op dit moment heeft in het Café een bijzondere ontmoeting met Ian Siegal en Big Pete plaatsgevonden. Hoewel het hier wederom een combinatie van gitaar en bluesharp betreft lijken de verwachtingen hooggespannen. Het zijn dan ook ervaren en graag geziene gasten op Moulin Blues.

Foto Concertverslag: Moulin Blues Festival 2011

Na een aanvankelijk aftastend begin, er is nauwelijks tijd geweest om een en ander door te nemen, lijkt de akoestische set van voornamelijk bluesklassiekers tot een hoogtepunt van het festival te groeien. Zoals altijd was de heer Siegal weer ‘fashionably late’ op het terrein gearriveerd. Waarschijnlijk is het idee om even te rehearsen weggewuifd met een kort en bondig ‘Meet Me In The Bottom’. ‘I Can’t Be Satisfied’, moet Pete hebben gedacht en beiden vinden elkaar in Little Walter’s Business Man. ‘You Gotta Move’ terwijl Ian naar Pete kijkt. Sympathiek is de tijdelijke assistentie van Hokie Joint-smoelenschuiver Giles. De verwachting dat de temperatuur in de tent hoog zou oplopen is in ieder geval uitgekomen.

Onverwacht hoogtepunt is toch zeker het optreden van Nick Moss & The Flip Tops. Het gevaar van oeverloze jams ligt voor de hand maar daar Moss is enorm gefocused en tovert de ene prachtige lick na de andere tevoorschijn al dan niet met een ouderwetse bottleneck.    

Foto Concertverslag: Moulin Blues Festival 2011

Het blijft niet bij gitaarspelen alleen, tijdens een solo wordt ook nog een handje geholpen op het orgel. De grote man produceert met zijn gitaar niet alleen een zware Chicagosound maar veroorzaakt bij veel bezoekers een ‘natural high’ die nog lang zou blijven nawerken.

Het optreden van Fabulous Thunderbirds of eigenlijk Kim Wilson’s Allstar Band, DE uitsmijter bij uitstek is dan als laatste act van het festival een mooie bonus.

Foto Concertverslag: Moulin Blues Festival 2011

Wilson eist zoals gewoonlijk alle aandacht op met spectaculair vuurwerk op de harmonica maar met het stel begeleiders, waaronder Jon Moeller die we al eerder op de dag zagen, is natuurlijk ook helemaal niets mis. Vernieuwend is het al jaren niet meer maar het blijft een prachtgezicht om in de tent grote volwassen mannen dronken van geluk en innig omarmd Tuff Enuff te zien zingen.

In een week waarin Robert Johnson, de meest invloedrijke Amerikaanse bluesartiest aller tijden, zijn 100e verjaardag zou hebben gevierd, kunnen we na twee dagen Moulin Blues Festival concluderen dat de blues hipper is dan het ooit geweest is al moet de organisatie eventuele toekomstige aanwezigheid van een kinderpsycholoog toch maar eens serieus overwegen.

Voor een foto impressie van Moulin Blues zelf zie: http://ospel-actueel.nl/ ga vervolgens naar de link NIEUWS.

En kunnen we via youtube de vaste bijdrage van de Bluesmoose bewonderen: 

Bluesmoose meets Dave Arcari & got me electric

Bluesmoose meets Dave Arcari & got me electric - live @ Moulin Blues Ospel 2011(NL)

Bluesmoose meets Shawn Pittman & the Moeller Bros

Bluesmoose meets Bob Corritore

Bluesmoose meets Bob Corritore

Ian Siegal & Big Pete (Hard Times) on Moulin Blues Ospel (NL) 2011

Ian Siegal & Big Pete (Hard Times) on Moulin Blues Ospel (NL) 2011

Ian Siegal , Big Pete and Giles King on Moulin Blues Ospel (NL) 2011 Jam

Ian Siegal , Big Pete and Giles King on Moulin Blues Ospel (NL) 2011 Jam


Ook op Blues Magazine ...