Mezzin’ with the Blues
met DeWolff, King King en Eric Sardinas
Mezz, Breda
15 november 2009
» KLIK HIER VOOR DE FOTO GALLERIE / DIASHOW VAN MEZZIN’ WITH THE BLUES BREDA ! «
Tekst : Thomas de Ruiter ; Foto’s : Marco van Rooijen
In samenwerking met SR&BB heeft Mezz voor zondagavond 15 november 2009 een mooi bluesfestival samengesteld. Onder de naam Mezzin’ with the Blues staan muzikanten uit de oude en nieuwe garde zij aan zij.
Hoewel het zeer prettig is niet achter het stuur plaats te hoeven nemen na een avondje uit, vormt het meest vooraanstaande alternatief, zijnde het openbaar vervoer, toch een zekere risicofactor in het leven. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik na een opeenstapeling van afhakende treinen en vertragingen enigszins te laat de Mezz in Breda binnenliep. Het gevoel van frustratie opgedaan tijdens de reis werd meteen versterkt bij binnenkomst toen bleek dat DeWolff al enige tijd met het slotoffensief bezig was. Gelukkig stonden King King en headliner Eric Sardinas ook nog op de poster, waardoor de avond nog niet als hopeloos verloren beschouwd hoefde te worden.
Door de opgelopen vertraging kan een echte diepteanalyse over DeWolff niet gegeven worden. Wel hebben ze een duidelijke indruk achter kunnen laten. De driemanformatie onder leiding van Pablo van de Poel lijkt voornamelijk qua volwassenheid flinke slagen te slaan. Elke keer dat ze het podium beklimmen lijken ze meer zelfvertrouwen te hebben en dat ook beter over te kunnen dragen aan het publiek, waardoor je vandaag de dag simpelweg niet meer om de jongensclique heen kan. Een keerzijde heeft het echter wel: de muziek moet je goed liggen om van de energieke overmeestering te kunnen genieten. De vergelijking van de band met de betere jaren 60 en 70 formaties als Led Zeppelin, Cream en Deep Purple is zo voor de hand liggend dat het bijna cliché is. Echter, de bak herrie die zij produceren is van even melodieuze en improviserende aard als bovengenoemden dat vluchten weinig zin heeft. Als een rauwe, denderende vloedgolf valt het over je heen waarbij je kansen om naar adem te happen al snel verkeken zijn. De liefhebbers mogen dan ook flink in hun handjes knijpen, maar de minder enthousiasten kunnen een confrontatie beter vermijden om niet in shock te geraken.
Veel zachter, en daarmee toegankelijker van aard, bleek het Britse gezelschap dat achter de naam King King schuilt. Hoewel de band niet veel langer dan een jaar geleden het levenslicht zag bleek frontman ‘Nimmo brother’ Alan zich bijzonder thuis te voelen op de Bredase planken. Zonder enige zichtbare moeite wist hij het lichtelijk afstandelijke publiek met zijn uiteenlopende repertoire op te peppen. De wisselingen tussen pittige boogies, krachtige gitaarmanifestaties en lichtgevoelige snaarberoeringen leken goed in de smaak te vallen bij het publiek dat al stiekem op de tenen begon te veren en bij tijd en wijlen zelfs hun swingdance vaardigheden durfde prijs te geven. Vooral opmerkelijk was de harmonieuze samenzang van de bezoekers die hun stembanden overgaven aan het refrein van Buddy Guy’s Feels like rain, welke zeer kundig uit de versterkers van King King sloop.
Ook het spelen van eigen werk bleek niet onverdienstelijk. Met het haast ontspannende maar toch pakkende Heart without a soul en het intimiderendere Broken heal wisten ze duidelijk te maken dat liederen van eigen maak ook van de nodige kwaliteit zijn. Met name de lichte, soulvolle zang van Alan Nimmo en het warme spel van toetsenist Bennett Holland maakten van de Britten de verrassing van de avond.
Toch was al vanaf noot één duidelijk dat het gros aan mensen gekomen was om de kunstjes van Eric Sardinas van dichtbij te aanschouwen. Het geheel aan aanwezigen kroop snel naar voren toen de eersten van zijn krullen zichtbaar waren. Als een ware showman speelde hij hier op in door de buizen vol open te zetten en zijn karakteristieke slidegeweld het publiek in te gooien.
Als een stel opgevoerde cowboys legden bassist Levell Price en (voormalig Walter Trout) drummer Bernie Pershey een solide basis neer waar Sardinas zelf gretig gebruik van maakte door er als een doorgewinterde virtuoos overheen te scheuren. Zoals zelf aangekondigd liet hij geen enkele van zijn albums achterwege en bracht hij werk van al zijn vier schijfjes ten gehore. Vooral de herkenning van het krakende Can’t be satisfied en het zompende Get down to wiskey resulteerde tot een overmatig gevoel van tevredenheid bij de jubelende aanwezigen. Maar, al snel bleek Sardinas’ gewelddadige geluid niet een rookscherm voor zijn kunde. Zonder pardoes draaide hij zijn versterking op nul om met zijn resonator een onderonsje met het publiek op te zetten. De overtuiging en het gevoel dat ook hiervan afdroop getuigt van een ware bard die de blues eet, drink, slaapt en ademt.
Mezzin’ with the Blues toonde zich een platform voor de vooralsnog iets minderbekenden die de kans kregen om zichzelf tentoon te stellen. Het is een sterk initiatief waarbij drie uiteenlopende stijlen werden uitgelicht: stuk voor stuk onderscheidene sounds die enige voorstudie behoeven voor blootstelling gezocht word. Hierbij wisten de krachtpatsers van DeWolff een geslaagde stap terug in de tijd te maken, wist het verwarmende King King harten te veroveren en overtuigde Eric Sardinas eenieder van zijn recht om headliner van de avond te zijn.
» KLIK HIER VOOR DE FOTO GALLERIE / DIASHOW VAN MEZZIN’ WITH THE BLUES BREDA ! «
Website DeWolff : www.myspace.com/dewolff
Website King King : www.myspace.com/kingkingblues
Website Eric Sardinas : www.ericsardinas.com
Thomas en Marco Puik Foto(en) verslag Top Als vanouds
dat vind ik het aparte van al die FOTO concert verslagen. Gewoon met mooie fotos als het verhaal.. spreekt me aan.
heb King King en Eric al eens live gezien Puik. deWolff vind ik een prima opkomende Youngster band.. DWDD maakte me warm voor die lui. heb hun eerste EP en dat maken ze helemaal waar op hun debuut CD